Wanneer een uitgever besluit om een film te ‘vergamen’ houd ik – en velen met mij – mijn hart vast. Een deadline van een filmrelease kan namelijk dusdanig krap zijn dat er te weinig tijd is om een fatsoenlijke game te maken. Het verhaal van The Amazing Spider-Man 2 mag dan afwijken van zijn filmische tegenhanger, de releases vallen wel degelijk samen. Heeft ontwikkelaar Beenox genoeg tijd gehad om een top-ervaring af te leveren?
Verhaal: oom Ben
Het spel start met Peter Parker die een winkel in New York uitloopt en ziet dat een overvaller zojuist de winkelkassa heeft leeggeroofd. In plaats van de winkeleigenaar te helpen, zeg je dat het ‘niet jouw probleem is’. Oom Ben, die in de buurt rondloopt om Peter te zoeken, probeert de overvaller wél tegen te houden, maar raakt hierbij gewond en overlijdt ter plekke aan de schotwond. Twee jaar later is Peter nog steeds tevergeefs op zoek naar de moordenaar van zijn oom. Spider-Man staat inmiddels, bij de meeste mensen althans, bekend als superheld. Daily Bugle hoofdredacteur J. Jonah Jameson is immers nog steeds geen Spidey-fan en grijpt elke gelegenheid aan om de spin zwart te maken onder de New Yorkse bevolking.
Terwijl Spider-Man een groep criminelen onderzoekt in de hoop Ben’s moordenaar te vinden, gooit Black Cat roet in het eten door de criminelen te alarmeren dat Spider-Man achter ze aan zit. Uiteindelijk weet Spidey Ben’s moordenaar alsnog op te sporen, maar merkt dat hij slechts het begin is van de criminele problemen die Manhattan teisteren. Black Cat is slechts één van de vele bekende comic-personages die in het spel zitten. Electro, Hammerhead, The Kingpin, Green Goblin ... er zijn ontzettend veel badguys in de game gepropt. Door de beperkte tijd die beschikbaar is komt hierdoor niet elk personage even goed uit de verf. Zonder plottwisten te verraden; het verhaal van het spel is niet zozeer slecht, maar is lineair en gaat van de hak op de tak. Je swingt van de ene in de andere missie zonder echt de diepte in te gaan. De geringe lengte van elke missie draagt ook niet bij aan een memorabele spelervaring. Veelal bestaan missies uit het verslaan van één of twee groepen vijanden, waarna je direct alweer een eindgevecht krijgt. De lengte van het spel zit ‘m dan ook grotendeels in langdradig en slecht geanimeerde cutscenes, die zowel narratief als visueel nooit écht kunnen boeien. Dat je middels verschillende knoppen verschillende vragen kunt stellen (waarbij je keuze geen échte invloed heeft; je verandert alleen de volgorde van het gesprek) is een teken dat de studio er slecht over nagedacht heeft.
Gameplay: laat je web en vuisten maar slingeren
De stad zelf biedt buiten het hoofdverhaal ook zijmissies. Deze komen in vijf verschillende soorten: mensen redden (bijv. uit een brandend gebouw), de politie ondersteunen tijdens een achtervolging of andere missie, foto’s maken op een verdachte locatie, geheime locaties van Russische bendes infiltreren en Task Force. Dit laatste is het good & evil element van The Amazing Spider-Man 2. Doe je ‘goede’ dingen, zoals mensen redden, word je gezien als held en stijgt je Hero-level. Ben je te druk met andere zaken en laat je deze zijmissies voor wat ze zijn, daal je af tot Menace-niveau. In deze situaties krijg je de Task Force achter je aan: het high tech leger van Harry Osborn en Wilson Fisk. Het systeem doet denken aan het klassieke sterrensysteem van Grand Theft Auto, waar je steeds meer politie (en uiteindelijk zelfs het leger) achter je aan krijgt afhankelijk van het criminele niveau van je daden. Waar bij GTA enorm veel vrijheid aanwezig is, in zowel het bepalen van je eigen acties als in hoe je omgaat met de reacties van de NPC’s die de game op je afstuurt, is het bij The Amazing Spider-Man 2 tamelijk oppervlakkig en zelfs vervelend. Het komt veelvuldig voor dat er zoveel zijmissies zijn dat je het qua timing simpelweg niet kunt bijbenen, waardoor je automatisch een menace wordt. Daarnaast wordt stijgen naar Hero-rang ook niet erg gestimuleerd, tenzij je warm wordt van een aantal lieve woordjes die de New Yorkers naar je hoofd slingeren tijdens het spelen. Natuurlijk is het niet altijd even handig om achternagezeten te worden door de Task Force, maar een échte belemmering is het niet. Al met al voelt het spel, met name voor spelers die bekend zijn met de Batman games, op deze fronten ongeïnspireerd aan. Verliezen van een vijf jaar oude game (Batman Arkham Asylum) is dan ook bijzonder jammer te noemen.
Gelukkig zijn er ook zaken die het spel wél goed op heeft gepakt. Bijvoorbeeld het webslingeren tussen de wolkenkrabbers van New York. Het voelt heerlijk om vrij rond te slingeren door Manhattan. In vergelijking met zijn voorganger is dit onderdeel dan ook wel degelijk beter geworden. Web schieten doe je met je triggers: links voor je linkerhand en rechts voor je rechter. Hierdoor kun je heel mooi de hoek om slingeren zonder veel snelheid te verliezen. Ook moet je web nu écht wel ergens aan kunnen kleven, wat realisme en nut van de omgeving toevoegt. Je web zomaar de lucht in slingeren werkt dus niet meer. Door de A-knop of twee triggers tegelijkertijd in te drukken kun je hoogte en snelheid maken, terwijl de RB-knop Spidey ‘op de automatische piloot’ naar een bepaald punt toe kan schieten. De besturing werkt prima waardoor je jezelf feilloos door de wereld navigeert.
Vechten, Spidey’s andere hobby, blijft helaas wat achter qua verbeteringen. Op het eerste gezicht is vechten in The Amazing Spider-Man 2 intuïtief en soepel. Helaas blijft het verder vrij oppervlakkig. Waar games als Sleeping Dogs, de Batman Arkham serie en Naruto Shippuden UNS laten zien dat vechtsystemen zowel makkelijk aan te leren zijn als diepgang voor gevorderden kunnen bieden, laat Spidey het tweede element rechts liggen. Vechten met de Spinneman is absoluut gaaf om te doen en ziet er strak uit. De soepele animaties met typische Spider-Man karakteristieken zijn een genot voor het oog. Het probleem zit ‘m echter in de variatie en de voorspelbare AI van de vijanden. Het spel leunt teveel op tegenaanvallen, waardoor vechten daalt naar het simpelweg wachten tot een vijand je aanvalt om vervolgens op de ‘counter’-knop te drukken. Er zijn wel enige opties om variatie aan te brengen in je aanvalspatronen. Zo zijn er webaanvallen waarmee je vijanden kunt vertragen of sneak-attacks waarbij je van een afstand iemand geruisloos uitschakelt. Toch zal je merken dat je tijdens de meeste gevechten al snel weer in de counterhoek gegooid wordt. Eén van de elementen die daarbij de vrijheid belemmert is de start van veel missies. Je benadert de locatie, een filmpje start en voordat je het weet spreekt Spidey de criminelen aan en sta je oog in oog met een groep vijanden. Hiermee verlies je de keuze om ook voor een sneak-aanval te kiezen en wordt het direct weer een ordinaire knokpartij. Speciale vijanden zoals Speedies (die enorm snel rondspringen), Brutes (welke je eerst met een soort stun-aanval moet raken om hun aanval te doorbreken voordat je ze kunt raken) en natuurlijk de eindbazen zorgen nog wel voor enige afwisseling, maar zelfs hier blijft het akelig veel buttonbashen en counteren.
Presentatie: selectieve schoonheid
Waar Spider-Man en zijn animaties prima in orde zijn, valt er verder op visueel vlak vrij weinig te smullen. Met name de cutscenes zijn om te huilen. Matige voice-acting en slecht gesynchroniseerde gezichten zorgen ervoor dat je gedachten snel uitgaan naar het moment dat je weer lekker hoog in de lucht over de stad uitkijkt met me, myself & I. Verder lijkt de stad nauwelijks op het New York uit de filmreeks. Central Park, in het spel gedegradeerd tot grasveld met wat bomen en een vijver, is wat mij betreft het absolute dieptepunt. Het beroemde park komt gewoon niet tot leven. Dit is met name te danken aan de ongeïnspireerde burgers, die soms net robots zijn. Behalve dat je ze vaak op glitches betrapt (bijv. burgers of vijanden die tegen een muur oplopen), lijken ze zich ook weinig aan te trekken van de aanwezigheid van gewapende mannen met bivakmutsen midden op straat. Just another day in the life of a New Yorker? Het voelt erg onrealistisch. Wanneer je een groep mensen uit een brandend gebouw redt krijg je hooguit een karig ‘dankjewel’ toegeslingerd. De mensen eromheen staan erbij en kijken ernaar. Het geforceerde nieuwsbericht dat na elke heldendaad in een korte headline langskomt voelt als extra zout in de wonde. Behalve de mensen zijn ook de gebouwen erg matig afgewerkt. Gevoel voor detail is nauwelijks te bespeuren en de textures zijn jammerlijk uitgewerkt. Waar een spel als Assassin’s Creed zich heer en meester heeft gemaakt van het tot in detail tot leven wekken van historische steden, voelt het New York van The Amazing Spider-Man 2 meer aan als LEGO stad. De sfeer die de stad bij het vallen van de nacht met zich meebrengt is wel de moeite waard is. New York komt hier een stuk beter tot zijn recht, met name omdat het duister het gebrek aan detail maskeert. Tussen de donkere gebouwen met verlichte ramen doorslingeren is leuk, maar verwacht ook hier geen visueel spektakel.
Replay: suit up Spidey!
Waar de meeste missies en activiteiten buiten het hoofdverhaal om weinig vermaak bieden, zijn de Russische schuilplaatsen wél de moeite waard. Ze zijn niet te lang, bieden de vrijheid (of zelfs verplichting) om te sneaken en bieden hiermee mooie variatie op de verder lineaire gameplay. Bovendien vind je aan het eind van elke schuilplaats een nieuw Spider-Man kostuum. Doordat de kostuums qua uiterlijk nogal verschillen van elkaar, is het elke keer weer leuk om wat nieuws aan te kunnen trekken. De features van elk kostuum verschillen van elkaar, maar niet genoeg. Waar het spel belooft dat elk kostuum een bepaalde speelstijl met zich meebrengt, eindig je uiteindelijk gewoon met het pak met het hoogste percentage armor etc. Jammer, want hierin lagen mooie kansen om meer speelvariatie aan te bieden. Behalve Spidey’s Suits, kun je ook zijn skills verbeteren. Door missies te doen, dingen te verzamelen en vijanden te verslaan verdien je XP-punten die je vervolgens kunt gebruiken om nieuwe moves aan te leren. Hoewel dit element een aardige toevoeging is, had het wel wat meer diepgang verdiend. Sommige power-ups zijn leuk, zoals je web versterken zodat je makkelijker vijanden vast kunt binden, maar de meeste beperken zich tot een simpele damage-upgrade. De overige collectables, zoals strippagina’s die je bij Marvel’s geestelijk vader Stan Lee kunt bekijken, zijn amper de moeite waard. Het voelt een beetje of het ertussen gepropt is om de Marvel-fans te bekoren.
Conclusie
The Amazing Spider-Man 2 heeft een eigen verhaal en vaart zijn eigen koers los van de film. Ik betwijfel echter of het de juiste keuze is geweest. Het spel heeft genoeg potentie, maar voelt afgeraffeld en onafgewerkt aan. Met een geniale franchise zoals Spider-Man mag je toch hopen dat er een team met veel creativiteit mee aan de slag gaat. Helaas komt het Marvel universum nog niet lekker tot zijn recht. De vergelijking met de fantastische Batman Arkham games is snel gemaakt, waarbij je moet concluderen dat de Spinneman op elk vlak achterblijft ten opzichte van zijn gevederde tegenhanger. Laten we hopen dat Marvel een studio de ruimte geeft om in alle rust Spider-Man een waardige game te geven, want met deze halfbakken ervaring zullen hooguit de échte hardcore fans zich vermaken. Al is het maar om af en toe lekker rond te slingeren.
Deze review is geschreven door Roy van Bijsterveldt.
Oordeel The Amazing Spider-Man 2 (Xbox360)
- Graphics
70 - Gameplay 70
- Originality
50 - Sound 50
- Replay 70
- Eindcijfer
65
3257 )
15-05-2014 03:14
1)
15-05-2014 15:50
