Borderlands was wel de eerste shooter die dit principe op een schietspel toepaste. Hiermee was de looter-shooter geboren. Relatief langzaam kwam dit jonge genre op gang, met in 2014 Destiny als meest bekende voorbeeld. Ubisoft wachtte tot 2014 met een looter-shooter en introduceerde een looter-shooter in derde persoon: The Division. Met Borderlands had The Division niet zo veel meer te maken, maar de raakvlakken (en de concurrentie) met Destiny was er wel. Vooral het feit dat je beide spellen online speelde in je eigen instance, zorgde ervoor dat je het spel in je eentje of met kameraden kon doorlopen. Drie jaar na het origineel gaat het verhaal van The Division verder in het vervolg: The Division 2 (TD2).
Zeven maanden
Alhoewel de release van TD2 drie jaar heeft geduurd, is er in dit universum maar zeven maanden voorbij gegaan. De wereld ligt nog steeds in duigen door de groene mist en de radicale groepen die in zijn wake ontstonden. De opening van TD2 is ook nog “gewoon” in New York, ground zero van alle problemen en de setting van het eerste deel. Een mysterieus verzoek om hulp lokt ons karakter echter naar Washington. Deze afstand is ongeveer 360 kilometer en zou een boeiende game an sich zijn geweest, maar helaas zien we van deze reis niets en begint het spel echt wanneer het iconische Witte Huis in de verte te zien is.
Nieuwe stad, bekend recept
Het Witte Huis is je nieuwe basis van operatie en TD2 gaat direct verder waar het origineel gebleven was. Je basis dient te worden uitgebreid en de mensen aldaar hebben klusjes voor je. Die klusjes, en de missies die erna volgen, zijn ook allen uit bekend hout gesneden: er dienen geradicaliseerde groepen teruggedrongen te worden uit de stad om het allemaal wat meer leefbaar te maken voor de mensen die er nog wonen. Ieder tegenstander die het leven laat en iedere achtergelaten kist heeft de kans om je een beetje te helpen. Deze zaken zorgen namelijk voor loot en zoals een looter-shooter beaamt; its all about the loot! Natuurlijk is er ook een verhaal en dat is in TD2 in wat meer aantrekkelijke presentatie gegoten. Helaas stelt het inhoudelijk minder voor dan het eerste deel en herkauwt het vooral dezelfde onderwerpen die we van het origineel al kenden. Vooral de muziek, die aanzet wanneer er een gevecht losbarst en de cinematografisch gebrachte filmpjes doen TD2 aanvoelen als een meer volledig en completer spel als het origineel was.
De veranderde setting van Washington tegenover New York is ook duidelijk. New York in de winter was veelal grauw en grijs, maar Washington in het voorjaar is meer open, groen en afwisselend. Mede door de dynamische weersomstandigheden en een dag- en nachtcyclus voelt Washington meer als een echte stad dan New York dat deed. Ondanks dit betere ontwerp is het wel enigszins pijnlijk te zien dat het spel grafisch een minimale stap voorwaarts is. Vooral van dichtbij verraadt TD2 dat Ubisoft voornamelijk inhoudelijk met het spel is bezig geweest en dat de grens verleggen op grafisch gebied nooit een doel is geweest.
Samen spelen, samen delen
TD2 kan helemaal alleen worden doorgespeeld. Je level wordt steeds hoger, je verzamelt nieuwe wapens en materialen en doorloopt het verhaal. De missies die je voor het verhaal dient te ondernemen zijn echter langer dan in het origineel en zijn een stuk uitdagender. Mijn tijd in Washington voelde eenzaam aan de eerste dagen (voor de release). Na de release werd het drukker in de gedeelde ruimtes (safehouses) en lukte het om vreemde mensen te vinden om samen de missies mee te ondernemen. De missies schalen mee met het aantal mensen dat de missie onderneemt, maar hiermee ook de opbrengst en de hectiek. Loot drops zijn voor iedereen apart en niet voor elkaar te zien, maar je hoeft ook niet bang te zijn dat er iemand met je nieuwe wapen vandoor gaat. Dat laatste gaat trouwens niet op voor een andere terugkerend aspect in TD2: de “Darkzone”. In de darkzone kun je niemand vertrouwen en is je buit pas veilig als de helikopter je spullen heeft meegenomen. Darkzone is een geweldige vondst, waarbij de grens tussen competitieve multiplayer en coöperatief spelen steeds verlegd kan worden.
Endgame
Behalve de loot is er nog een belangrijk aspect aan TD2. Namelijk, wat is er in het spel te doen nadat je alle missies hebt voltooid? Deze fase van het spel heet “endgame”. Endgame is ook direct het grootste punt van kritiek op het originele Division, en het kostte heel wat DLC en patches om dat in orde te brengen. TD2 lijkt echter voornamelijk gemaakt voor endgame. Zonder spoilers te geven, maar je kunt pas serieus met je karakter build aan de slag als je door het spel heen bent en de level 30 hebt bereikt. Zelfs de cover van de game begreep ik pas toen ik de endgame zag. TD2 geeft een nieuwe betekenis aan endgame, die verder gaat dan de verplichte “raids”. Raids zullen ook snel in TD2 komen, daar twijfel ik niet aan, maar vooralsnog is er zat te doen in TD2 lang nadat al je missies tot een succesvol einde zijn gebracht.
Waar voor je geld?
Het bereiken van level 30 kost je ongeveer 20 uur. Ik deed er wat langer over, maar nadat de server meer andere mensen toeliet, ging het een stuk sneller. Daarna zijn er twee uitdagingen: de endgame en de darkzone. Die eerste staat garant voor enkele uren. De darkzone is echter niet voor iedereen weggelegd. Ook heeft Ubisoft aangegeven het eerste jaar zowel betaalde als gratis updates te geven. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Anthem lijkt TD2 nu al – bij de start- een compleet spel met een duidelijk plan. Ik ben erg benieuwd waar TD2 zich heen zal ontwikkelen en ik kan mij niet voorstellen dat ik het spel niet de rest van het jaar zo nu en dan weer opstart.
Conclusie
Met TD2 is de franchise vrolijk verder gegaan waar het was gebleven. Helaas lijkt de tijd technisch en grafisch redelijk te hebben stil gestaan en zijn de beelden niet van het niveau dat andere spellen wel halen. Ook is het verhaal herkauwd en middelmatig. Dit alles wordt echter ruimschoots goedgemaakt door de actie, de loot en de endgame. Ook meen ik dat de potentie van TD2 groot is, zeker als Ubisoft regelmatig met updates komt. Ook moet het genre je liggen. TD2 is vooral actie en hektiek, om vervolgens een nieuwe ruimte in te gaan met weer actie en hektiek. Ook zul je veel grinden (herspelen van bepaalde missies) voor betere spullen. Net dat ene stuk bepantsering vinden kan echter een heerlijk gevoel geven en erachter komen dat een nieuw wapen beter is dan je huidige wapen, stuwt je al snel richting “nog een missie dan”.
TD2 voegt niets nieuws toe aan het looter-shooter genre, maar de endgame zet een nieuwe bovengrens voor nieuwe spellen. Ook blijf ik fan van de darkzone, een concept dat ik ook nog niet in andere spellen ben tegengekomen. Gezien de grootte van Amerika kan de The Division franchise nog vele delen voort en ik hoop ook bij die delen weer snel aan de slag te kunnen!
Deze review is geschreven door Jeroen Knop.
Oordeel The Division 2 (PS4)
- Graphics
70 - Gameplay 85
- Originality 70
- Sound
90 - Replay 90
- Eindcijfer 85
1374 )
20-03-2019 22:52
7)
20-03-2019 23:51
