Heavy Rain
Alweer zes jaar oud, maar nog even doodserieus als op de releasedag. Mocht je de game nog niet in je console geplempt hebben én ben je nog niet gespoilerd door het internet: Heavy Rain is in essentie een moordmysterie met meerdere hoofdpersonages, die je afwisselend speelt om de ‘Origami Killer’ te vinden. Denk daarbij aan bezorgde vaders, journalisten, privédetectives en FBI-agenten die allemaal in tijdnood clues verzamelen om het meest recente slachtoffer te redden van een pijnlijk einde. Wat de originele game zo sterk maakte waren de emotionele hoogte- en dieptepunten in het verhaal, de nieuwsgierigheid naar het onthullen van de seriemoordenaar, en vooral ook de vele mogelijke eindes die er te zien waren. Gelukkig zijn al deze pluspunten behouden, en is het makkelijk om de game puur op basis van die elementen aan te raden.
Poetswerk
Het is echter bij lange na geen perfecte game en dat wordt in deze re-release niet overal weggepoetst. Wel vloeit alles nu een stuk stabieler; op de PS3 draaide Heavy Rain namelijk soms wat nukkig, met een inconsistente framerate en ‘screen tearing’. Het mag dan op de PS4 niet voor de volle zestig frames gaan, eerder dertig voor de cinematische ervaring, maar het doet dit nu wel zonder een enkele grafische stuiter. Tevens zijn de textures duidelijk opgefrist en ziet alles er net even wat gelikter uit. Toch is de leeftijd van de game moeilijk te verbergen, en vallen er allerlei imperfecties nog eerder op als PS4-titel. Auto’s rijden rond als bakstenen, menigtes zijn gevuld met honderden klonen, en terwijl de personages er nog steeds goed uit zien, is de omgeving soms erg mager qua aantal polygonen, en ziet een gebouw of een straat er al snel erg leeg uit. Verder is het vooral jammer dat de slordige controls niet aangepakt zijn. De knoppen die je moet indrukken voor bepaalde acties zijn meer dan eens onlogisch, en je bent vaak aan het vechten met de controls om een trapje op te lopen of een bureau te omzeilen. Dat is allemaal niet zo erg in een point-and-click of avonturengame, maar Heavy Rain gaat zo duidelijk voor een filmgevoel dat die houterige animaties dat sfeertje wat verpesten. Gezien de betere controls in Beyond: Two Souls is het jammer dat dit niet meer rechtgetrokken is.
Sleur
Over het algemeen is Heavy Rain een titel die wel een pakkend verhaal weet neer te zetten met boeiende personages. De gebeurtenissen zijn dan ook behoorlijk dramatisch en je moet wel een hart van beton hebben, wil je er niets van voelen. De QTE’s zorgen prima voor enerverende momenten tijdens actiescènes, maar er zijn ook vele keren waar het ontzettend zinloos is. Wanneer je voor de zoveelste keer in een badkamer of keuken staat om een eitje te bakken, begint het Cooking Mama-achtige minigamegehalte toch wel erg hoog te worden. Cage mag dan misschien een soort dagelijkse sleur willen neerzetten, maar er is een reden waarom editors dit soort onzin uit films en series knippen; het voegt weinig toe en is voornamelijk dodelijk voor het tempo van het verhaal.
Hoe baanbrekend de game ook was toentertijd, het is wel wat verouderd. Dat zie je niet alleen aan de af en toe vierkante achtergrondgraphics. Stiekem is het meer een film dan een game en achteraf gezien maakt het zich schuldig aan allerlei filmzondes zoals vele ‘red herrings’, oftewel valse informatie die je als kijker moet misleiden. Wanneer je het voor de tweede keer speelt (of als je al spoilers gelezen hebt), zie je dat dit allemaal wat manipulatief is en creëert het plotgaten waar je U tegen zegt. Het is moeilijk hier echt op in te gaan zonder grote delen van de game te verpesten. Weet in ieder geval dat het de replaywaarde wat schaadt. Mocht je willen zien hoe de game afloopt als je andere keuzes maakt of bepaalde QTE’s deze keer wel/niet haalt, dan ga je je mogelijk toch irriteren aan het vele lieg- en bedriegwerk van de regisseur om de plottwists te forceren. Heavy Rain was destijds een prachtig staaltje PS3-werk, maar veroudert sneller dan verwacht; eigenlijk voelt de port ervan dan ook onnodig.
Beyond: Two Souls
Het drie jaar jongere sterrenvehikel voor Ellen Page en Willem Dafoe is een geheel ander beestje. De graphics hebben een grote sprong voorwaarts gemaakt, en komen veel minder over als een game van een andere generatie; het zou zomaar een echte PS4-titel kunnen zijn. De QTE’s zijn veel minder gebruikt voor tandenpoetsmomentjes en meer voor achtervolgingen. Het verhaal is non-chronologisch opgezet en draait dit keer niet om een melancholiek moordmysterie, maar om een sci-fi bildungsroman-achtig verhaal over Jodie, een meisje dat opgroeit met een onzichtbare vriend die supernatuurlijke dingen laat gebeuren.
Vreemde eend
Het is een wat slecht ontvangen game gebleken, voornamelijk door het verhaal. In tegenstelling tot Heavy Rain lijkt er veel minder daadwerkelijke keuze en gevolg te zijn voor de uitkomst, en is het meer een achtbaanrit waar je in meegetrokken wordt. Klinkt misschien niet anders dan de gemiddelde Call of Duty, maar voor een game die alles op verhaal inzet is dat toch wel kwalijk. Ook zorgt de non-chronologische opbouw ervoor dat niet iedereen zich kan inleven in Jodie; het ene moment gaat het verhaal over pestende tieners, het andere moment over politiek en oorlog, dan weer pooltafels en aanranding, om te eindigen met daklozen die gitaar spelen en spiritueel CSI met indianen. Thematisch en verhaaltechnisch lijkt Beyond: Two Souls totaal niet te weten wat het met zichzelf aan moet, zelfs al speel je de game in de vernieuwde chronologische modus.
Vooruitgang
Voor velen maakt dit Beyond: Two Souls een minder meeslepende ervaring; je ontmoet tientallen personages voor een enkele scene, waarna je weer verder gaat in een compleet ander tijdperk. Het maakt het verhaal nogal een abstract gebeuren, zonder enig gevoel van vooruitgang. Ik moet echter toegeven dat ik met al die kritiekpunten toch vond dat Beyond: Two Souls technisch gezien en qua plotholes minder frustrerend is en minder verouderd voelt dan Heavy Rain. De QTE’s zijn minder afleidend, het tandenpoetsen en dergelijke is grotendeels weg, het doorzichtige regiewerk is minder problematisch, en het stemwerk is stukken beter dankzij de grote namen die eraan meewerkten. De geest die je mag controleren geeft je op vele momenten de kans om zelf ook een beetje de regisseur te spelen, door achter muren verborgen discussies te volgen en daarnaast te reageren op wat Jodie meemaakt door de mensen om haar heen te manipuleren of pijn te doen. De interacties met de omgeving voelen ook wat meer intuïtief aan, omdat je zelf mag uitvogelen met welke controllerbeweging je een deurtje opent. In Heavy Rain zit je voortdurend te wachten tot er in beeld staat welke specifieke beweging je moet maken, maar hier volg je vaak simpelweg de richting die Jodie op beweegt.
Toch is Beyond: Two Souls evenmin perfect. Waar Heavy Rain tenminste nog een soort punt had om te maken en game-achtige aspecten had, voelt Beyond: Two Souls veel meer als een interactieve film die eigenlijk nergens echt over gaat. Wél eentje die er echt mooi uitziet en gevuld is met originele sci-fi ideeën; mocht je daar van houden, dan is het zeker een bijzondere game. Of dat echter genoeg is om je aandacht vast te houden is twijfelachtig. Beide games voelen een beetje aan als filmische experimenten, maar ze zijn zeker de moeite waard om te proberen als je geïnteresseerd bent in nieuwe vormen van verhaalvertelling in games. Hecht je veel waarde aan een boeiend plot met veel karakterontwikkeling en ook nog diepgaande gameplay, dan zullen beide je op verschillende manieren teleurstellen.
Imperfect paar
Het gebeurt niet vaak dat ik een stel games speel die zulke haat-/liefdeverhoudingen uitlokken op het internet. Zo heb ik gamers Heavy Rain zowel zien vereren als minachten voor het verhaal, en wordt Beyond: Two Souls soms helemaal kapotgemaakt terwijl het in sommige punten exact dezelfde fouten maakt als Heavy Rain, namelijk overmatig gebruik van QTE’s of een verhaal dat kant noch wal raakt. Heavy Rain is een game die op het juiste moment uitkwam en grafisch gezien met de emotionele hoogtepunten veel indruk maakte. Nu de game wat ouder is vertoont het toch wel pijnlijke imperfecties, die vervolgens in Beyond: Two Souls extra opvielen en samen met een onsamenhangend verhaal door velen gezien wordt als de mindere game. Al vind ik zelf dat Heavy Rain in sommige aspecten wat overschat is en Beyond: Two Souls daarvoor gestraft is, zijn uiteindelijk beide games een soort ‘je moet ervan houden’-pareltjes in de Playstationbibliotheek.
Game-experimenten
Heavy Rain biedt naast mooie memes best wat bijzondere gameplay; van tedere vader-zoonmomentjes tot leven-en-doodkeuzes, en als je goed je best doet een kans op katharsis. Ook al wordt je voortdurend verteld welke knopjes je wanneer moet indrukken, krijg je op meerdere momenten toch de vrijheid om zelf uit te vogelen hoe je de moordenaar gaat vinden, en kent het einde genoeg verschillende paden om je het idee te geven dat je een vorm van controle hebt. Beyond: Two Souls geeft je ook wel een illusie van vrijheid dankzij de geest die je allerlei manieren geeft om mensen te martelen, te pesten en op nieuwe manieren te bespieden. Hier is het stiekem wel erg lineair, en moet je de uitgestippelde lijntjes volgen of je wilt of niet. Persoonlijk trok het sci-fithema mij meer dan het moorddrama, en heb ik ook wat problemen met de plotholes in Heavy Rain, maar dat zal voor iedereen verschillend zijn. Dankzij het grafische oppoetswerk in Heavy Rain en extra mogelijkheden in Beyond: Two Souls zoals de nieuwe volgorde van scenes en toegevoegde extra missies, is deze verzameling zeker geen verkeerde om in huis te halen voor spelers die ze op de PS3 hebben overgeslagen. Toch zijn er best wat gemiste kansen voor verbetering op tafel blijven liggen; waar Beyond: Two Souls nog wat nieuwe geluidseffecten uit de controller laat knallen, blijven de controls van Heavy Rain onhandig en mist daar ook de Taxidermist-DLC. Heb je het allemaal al eerder gespeeld, dan is hier sowieso weinig nieuws te zien. Zijn de games nieuw voor je, dan biedt deze verzameling met minstens twintig uur wel een flinke dosis entertainment, en zijn beide zodanig bijzonder dat je het stiekem wel eens gespeeld moet hebben. Verwacht echter geen perfecte cinematische games, maar twee unieke game-experimenten, die in ieder geval wel een indruk op je zullen achterlaten.
Deze review is geschreven door Martijn Hamerling
Oordeel The Heavy Rain and Beyond: Two Souls Collection (PS4)
- Graphics
75 - Gameplay 70
- Originality 80
- Sound 75
- Replay
60 - Eindcijfer 72
10
7501 
2)
05-03-2016 22:26
Ben je iemand die in films al snel foutjes en plot twists ziet (aankomen)? Dan is het misschien niks voor jou.
