
De Legend of Heroes-serie is een behoorlijk intimiderende serie om zomaar ergens op te pakken. Wat dat betreft was de eerste Trails Through Daybreak een mooi instapmoment voor nieuwkomers. Hoofdpersoon Van Arkride en zijn vrienden moeten op zoek naar een rood monster dat grote gelijkenissen heeft met Van zijn Grendel vorm. Gooi daar nog een multiversum met tijdreis-elementen bij en je hebt een interessante mix om een flinke tijd mee zoet te zijn. Of het daadwerkelijk leuk is om te spelen, zocht ik voor je uit.
Het verhaal van Trails Through Daybreak II draait zoals gezegd dus om de avonturen van Van Arkride die in zijn rol als Spriggan zijn detectivebureau van Arkride Solutions draaiende probeert te houden. Dat doet hij door verschillende opdrachten aan te nemen zoals het uitvogelen wat er aan de hand is met een marskramer. Ja, dat klinkt als een triviale sidequest. Maar het is een prima manier om spelers kennis te laten maken met het moraliteitssysteem van Daybreak II. Na wat speurwerk en mensen ondervraagd te hebben, blijkt namelijk dat niet de hoofdverdachte maar de opdrachtgever verantwoordelijk is voor het vergiftigen van klanten. Puur en alleen om zijn reputatie en aanzien te behouden. Maar voor Van is het natuurlijk een kwestie van afwegen of je jouw opdrachtgever zijn zin geeft om de andere verkoper zwart te maken, je opdrachtgever aan zijn lot over te laten of aan te geven bij de politie. Uiteindelijk maakt deze keuze niet heel veel uit, maar tijdens het verhaal zul je geregeld op verschillende momenten keuzes moeten maken die van invloed zullen zijn op het verloop van Van zijn avontuur.

Realtime én Turnbased
Het vechtsysteem van Daybreak II is grotendeels in realtime. Je kunt vijanden aanvallen, ontwijken en wanneer je een aanval van een tegenstander op het juiste moment weet te ontwijken kun je een zogenaamde Cross Charge gebruiken. Deze combinatieaanval van twee teamleden maakt een stevige impact en ziet er ook nog eens tof uit. Door een druk op de knop kun je er ook voor kiezen om de tijd even stil te zetten en je magie aanvallen rustig te selecteren, maar het is niet langer zwaar uit balans in vergelijking met het vorige deel.
Swin en Nadia uit de Trails into Reverie-serie worden in Daybreak II opnieuw geïntroduceerd en aan je constant groeiende groep van teamleden toegevoegd. De Legend of Heroes-games hebben nogal een reputatie vanwege het uitbouwen en opzetten van een groot team van speelbare personages, maar voor nieuwkomers kan de kruisbestuiving tussen de verschillende games in de serie best intimiderend zijn. Gelukkig zijn de personages grotendeels interessant om te leren kennen, maar tegelijkertijd zou een iets meer gematigde aanpak de serie naar mijn mening wat meer ademruimte kunnen geven.

Kom voor het verhaal, blijf voor de personages
Na tientallen uren met het verhaal van Daybreak II te hebben doorgebracht moet ik bekennen dat het verhaal op zichzelf me vrij weinig trok om de game te blijven spelen. Een rode variant op Van zijn Grendel vorm terroriseert mensen en laat een spoor van lijken achter. Na een eerste confrontatie met deze tegenstanders sneuvelen Van en zijn vrienden in de strijd. Best een spannende start van de game. Maar wanneer een van de Oct-Geneses, de verhaaltechnische MacGuffins uit de vorige game, de tijd terugdraait en je van de dood wordt gered, is meteen duidelijk dat dit soort scenario’s nog vele malen terug zullen keren om personages van de dood te redden. Helaas heb je daardoor nooit echt het gevoel dat de plotwendingen of dramatische scènes echt impact maken, aangezien je vrijwel elke keer een sprong naar een andere realiteit maakt waarin je door andere keuzes specifieke teamleden wél weet te redden.
Gelukkig is de cast van personages wel leuk genoeg om in leven te houden. Maar met dertien speelbare personages om te managen en in goede conditie te houden voor gevechten is het wel een redelijk grote groep. Voeg daar nog tijdelijke gastpersonages aan toe die gedurende het verhaal aansluiten en weer vertrekken, en het is soms bijna alsof je een voetbalteam moet coachen. En dat moet je maar net liggen natuurlijk.

Grafisch een beetje gedateerd
Op de PlayStation 5 vond ik de game op het grafische vlak ook niet heel indrukwekkend. De grote open vlaktes en de steden zien er aardig uit, maar het is wel te merken dat dit een port van een al drie jaar oude game is. Karaktermodellen zien er welleswaar kleurrijk uit en hebben een zekere charme, maar het is geen game die veel van je systeem zal vragen. Niet heel erg natuurlijk, maar het is overduidelijk dat Daybreak II niet ontworpen is om het maximale uit de current gen consoles te halen.
Gelukkig is de gameplay een flink stuk uitgediept ten opzichte van de eerste Daybreak-titel. Zo zijn er weer minigames waar je flink wat tijd in kunt steken. Vissen vangen, basketballen tegen je teamgenoten, een kaartspel genaamd Seven Hearts wat grotendeels speelt zoals een potje Uno en Hacken met een avatar waarmee je door een doolhof beweegt en knoppencombinaties moet invoeren om nieuwe gebieden vrij te spelen. Het is nergens echt uitdagend of vernieuwend, maar wanneer je graag bezig bent met het verzamelen van kistjes, nieuwe wapens en andere loot dan is Hacken zeker de moeite waard.

Conclusie
Dat de game oorspronkelijk in 2022 in Japan verscheen is aan het totaalplaatje wel te zien, maar gelukkig speelt de game ontzettend soepel. Wil je graag waar voor je geld dan kun je met gemak een uur of zeventig aan deze game kwijt zijn, maar dan hoop ik wel dat het verhaal niet je voornaamste reden is. Want dat is echt dertien in een dozijn qua opzet en uitvoering. Gelukkig is de cast van personages lekker divers en zijn de sidequests en vele activiteiten vaak een stuk leuker om te doorlopen. Al met al zou ik de game vooral aanraden aan de mensen die de serie al jarenlang volgen. Trails Through Daybreak II is namelijk geen ideale game voor nieuwkomers om met de Legend of Heroes-games kennis te maken. Daarvoor zou ik de eerste Daybreak-titel eerder aanraden. Heb je die game al gespeeld? Dan is Daybreak II vooral meer van hetzelfde. Ideaal voor de fans, lastig om in te stappen voor een nieuweling.
