5 jaar later / 10 jaar later
Bijna vijf jaar later gaf ik LoZ:TP een nieuwe kans, in aanloop naar Skyward Sword, maar nu op de GameCube. Gelijk was ik enthousiaster, want een Legend of Zeldagame hoor je rustig achterover op de bank te spelen terwijl je geniet van de beelden die zich op de televisie afspelen. Wel werd me al direct weer duidelijk dat de Wiimote niet mijn enige bezwaar was tegen LoZ:TP, maar ook de afwijkende sfeer en setting. Nu, tien jaar na de originele release, krijgt LoZ:TP zijn derde kans van Nintendo met een HD release op de Wii U. LoZ:TP begint standaard en liefelijk genoeg. In het kleine dorpje waar Link in de beschutting van simpel dorpsvolk is opgegroeid dienen katten te worden teruggevonden en apen te worden verjaagd. Niets waar de Hero of Time zijn hand voor zou hoeven om te draaien.
Al snel verandert de sfeer wanneer Bulblins de kinderen uit het dorp ontvoeren. Die uitgangspositie, samen met een bezoek aan Hyrule, zouden genoeg zijn voor iedere Legend of Zeldagame, maar in LoZ:TP wordt er een element toegevoegd. Link komt namelijk in de Twilight Realm terecht, waar kwade machten Hyrule hebben overgenomen. Ook dat is nog niet spannend genoeg voor LoZ:TP, want in de Twilight Realm verandert onze puntoorige held in een wolf!
Drie keer is scheepsrecht
Hiermee verschilt deze Legend of Zeldagame in mijn opzicht van alle andere games. De duistere sfeer is niet onbekend in de reeks; Majora’s Mask was zo nu en dan ook al een tikkeltje morbide en, tja, “raar”, maar de Twilight Realm valt zowel grafisch als verhaaltechnisch regelmatig uit de toon. Ik was dan ook meestal opgelucht als ik Twilight kon verlaten en rustig weer kerkers kon doorkruisen in mijn menselijke (elfelijke?) vorm. Buiten Twilight is LoZ:TP dan ook een gewone en ijzersterke action adventure, welke heerlijk wegspeelt. Toen ik me in 2006 afvroeg voor welke console LoZ:TP nu eigenlijk was bedoeld, had ik het antwoord nooit kunnen bedenken. Het antwoord is namelijk dat LoZ:TP het beste uit de verf komt op de Nintendo Wii U.
Skyward Sword?
Het belangrijkste van een remake is natuurlijk wat de verschillen zijn tussen het origineel en de remake. Nintendo heeft het met LoZ:TP goed aangepakt. De graphics zijn mooi opgepoetst en het spel kan zich goed meten met nieuwere releases op de Wii U. Verder zijn kleine, subtiele aanpassingen doorgevoerd, waarbij het vullen van de Tears of Light, in aanloop naar de kerkers, minder frustrerend is gemaakt. Hiermee geeft Nintendo gehoor aan inhoudelijke kritiek, wat bewijst dat zelfreflectie loont. Wat wel is gebleven, is dat het zwaaien met je zwaard nog steeds geïnd lijkt op de motion controls van de Wii, maar dat is mogelijk een nostalgische frustratie die aan mijn ervaring is blijven kleven. Al met al is LoZ:TP een game geworden die je gespeeld moet hebben. Heb je hem om welke reden dan ook gemist tussen nu en 2006, dan heb je mazzel, want dit Wii U-avontuur is de beste manier om dit bijzondere verhaal te beleven. Voor iedereen die het spel al wel gespeeld heeft, is het van dermate hoge kwaliteit dat je het prima nogmaals kunt doorspelen, zeker met de verbeteringen en de nieuwe heerlijke graphics. Met potlood heb ik al voorzichtig Skyward Sword in mijn agenda voor volgend jaar gezet, want die zou ook in een HD release niet misstaan.
Waar voor je geld?
In LoZ:TP kun je gemakkelijk 40 uur verdwalen. De hoofdverhaallijn biedt afwisseling, of je Twilight nu leuk vindt of niet en er is voldoende afleiding te vinden in de zijmissies waar secundaire items en nog meer heart pieces te vinden zijn. De Amiibo uit de Legend of Zeldareeks liggen inmiddels vast stof te happen (als je ze al uit hun doosje hebt gehaald). Voor LoZ:TP kun je ze echter inzetten voor een dagelijkse bonus. De Amiibobundel komt samen met Wolf Link en Midna en verschaft je de toegang tot een minikerker, waar aan het einde een nieuwe item op je wacht. Dit item, zoals alle items in de zijmissies, is niet noodzakelijk voor het uitspelen van de verhaallijn, maar het voegt al meer toe dan Amiibo normaliter doen. Mocht je je overmoedig voelen en een Ganondorf Amiibo hebben, probeer deze dan maar eens te gebruiken.
Conclusie
LoZ:TP op de Wii U is de beste manier om dit avontuur te beleven en iedereen die Nintendo en/of Zelda en Link een warm hart toedraagt moet dit spel hebben gespeeld. Het verhaal en de karakters raken mij wat minder dan andere Legend of Zeldagames in het verleden hebben gedaan, maar dat is geheel persoonlijk. Twilight is mogelijk juist een leuke dimensie aan LoZ:TP voor diegenen die games van deze reeks normaliter iets te vrolijk vonden. Gezien het aanbod van vergelijkbare games op het systeem is LoZ:TP voor iedereen met een Wii U verplichtte kost. Het eindcijfer heb ik dan ook naar boven afgerond. LoZ:TP zal nooit Link's beste of meest geliefde avontuur worden, maar met deze derde uitgave is het de beste manier om Twilight te ervaren geworden: ijzersterke gameplay, prachtige graphics en een tikkeltje bizar verhaal.
Oordeel The Legend of Zelda: Twilight Princess HD (Wiiu)
- Graphics 85
- Gameplay 95
- Originality 80
- Sound 85
- Replay 85
- Eindcijfer 90