Het begint allemaal goed
Persoonlijk vind ik games die wat minder bekend zijn altijd wel interessant om te proberen. Vooral omdat er vaak nog vrij weinig over bekend is en het gehele avontuur dus als een verrassing aanvoelt. In The Technomancer hebben we de planeet Mars gekoloniseerd en lijkt het leven op Aarde verleden tijd. Een ideale vakantiebestemming zou je denken, zo dicht bij de zon, maar niets is minder waar. Iedereen die ook maar even blootgesteld wordt aan deze hete energiebol muteert of sterft. Het leven is dan ook zwaar en de gehele populatie bevindt zich in steden die onder een groot dak zitten verborgen. Kortom, de sfeer wordt meteen goed neergezet.
Jij bent Zachariah Mancer en je staat op het punt om je strepen te verdienen als officier binnen de Technomancer rangen. Technomancers zijn een soort Mage-warriors die het leger vormen binnen de gemeenschap. Ze kunnen zowel gebruikmaken van diverse magie-achtige aanvallen, als een diversiteit aan vechttechnieken. De vechtstijl deed mij een beetje denken aan Star Wars: The Force Unleashed, waarin je rond kunt rennen en The Force kunt afwisselen met het nodige vechtwerk. In dit geval is de The Force gewoon vervangen door de Technomancer-vaardigheden.
De eerste missie begint meteen goed, met als slotstuk een gevecht tegen een enorme baas dat nog het meest doet denken aan de gevechten in Dark Souls. Daarna wordt je al gauw de grauwe stad ingegooid en ben je redelijk vrij om te gaan en staan waar je wilt. Maar natuurlijk ben je er alles aan gelegen om hier zo snel mogelijk naam te maken. Gelukkig sta je er niet alleen voor, want al vrij snel krijg je twee metgezellen onder je hoede die je helpen in de strijd.
Waar moet ik heen?
Zodra je de stad in mag, begint echter ook meteen de verwarring. Er is namelijk geen duidelijke lijn in het verhaal te vinden, waardoor je niet weet waar je naartoe moet. Je krijgt eigenlijk alleen een aantal standaard opdrachten die je moet gaan vervullen, zoals het escorteren van enkele belangrijke gegadigden, of het bevrijden van een groep gevangenen. Het resultaat is dat je, in plaats van de barre woestenij te ontdekken die het beginfilmpje vol bombarie tentoonspreidt, je eerst een paar uur in de grauwe, steriele stad blijft; iets waar je niet echt blij van wordt. Bovendien voelen de eerste hoofdmissies meer als zijmissies, die ook nog eens los van elkaar lijken te staan. Hierdoor word je nooit echt meegesleept in het hoofdverhaal ...
Rogue & Warrior en het mysterie van de verwarrende knoppen
Laat ik maar meteen benoemen dat The Technomancer vrij pittig is, zelfs op de normale moeilijkheidsgraad zul je vaak doodgaan. Dit komt door een combinatie van de stevig geboden weerstand en de omslachtige knoppencombinaties die moeten worden gebruikt. De rode draad in The Technomancer beslaat dan ook niet het hoofdverhaal, maar zit hem eerder in de verwarring die deze game zo nu en dan met zich meebrengt. Ik zal proberen uit te leggen waar dit allemaal in zit.
Ten eerste heb je drie gevechtshoudingen, Warrior, Guardian en Rogue, waar je tijdens de gevechten tussen kunt wisselen. Als Warrior heb je een lange stok en kun je meerdere vijanden tegelijk raken, bij Guardian heb je een schild en als Rogue heb je een mes en een pistool. Deze laatste is handig om op lange afstand te laten zien wie de baas is. Daarnaast heb je de Technomancer-vaardigheden, waarbij je bijvoorbeeld elektriciteit kunt schieten. Verder kun je tijdens gevechten ook nog extra items gebruiken, zoals een bom of een levensinjectie om je levensbalk aan te vullen. Simpel toch?
Dat zou je zeggen, maar als je ze allemaal probeert te gebruiken begint de verwarring echt. Om van gevechtshouding te wisselen moet je bijvoorbeeld eerst RB ingedrukt houden, want pas dan kan je op A, X of B drukken om te schakelen. Prima. Wil je gebruikmaken van je Technomancer-vaardigheid, dan zou het logisch zijn om die op LB te hebben staan, maar dit is juist gezet op LT. Druk je LB in, dan open je één van de drie menu’s die het spel rijk is. Vanuit dit menu kan je vaardigheden aanzetten. En druk je per ongeluk op LB en erna op RB omdat je van gevechtshouding wilde wisselen, dan heb je pech. Want nu scroll je door het LB menu heen en moet je eerst op B drukken om eruit te gaan en vervolgens op RB.
Volg je het nog?
Door deze constructie is het soms bijvoorbeeld zo dat je per ongeluk een val neerlegt, terwijl je eigenlijk van gevechtshouding wilde wisselen. Heb je ook nog het “geluk” dat er een vijand in de buurt staat, dan kan het zijn dat ook jij gelijk de lucht in vliegt door de ontploffende bom, terwijl je die niet eens neer wilde leggen. Game Over. In combinatie met het feit dat wanneer je niet steeds je progressie opslaat, je een gebied helemaal opnieuw mag doen, kan dit tot enige frustratie leiden. Toegegeven, na het 4 uur lang fout doen, leer je dit snel, maar het had zeker gemakkelijker gekund.
De omslachtigheid gaat verder in de menu’s. Ik vertelde al dat er drie menu’s waren die allen onder een andere knop zitten verstopt. Eentje op LB, eentje op de vierpuntstoets omhoog en eentje op Start. Die laatste is logisch, maar is alleen om het spel op te slaan. Via de vierpuntstoets kan je je Inventory in en kan je bijvoorbeeld zien dat je nog gezondheidsinjecties bij je hebt, maar vreemd genoeg kan je ze vanuit daar dan weer niet gebruiken. Hiervoor moet je eerst naar het LB menu, dan RB en nogmaals RB en pas dan kan je ze gebruiken (in het geval dat je deze nog niet onder een knop had gezet).
Het laatste voorbeeld van onoverzichtelijkheid ligt in het gegeven dat je, naarmate je in niveau stijgt, zo nu en dan ability, skill en/of attribute punten krijgt. Skill punten zijn voor je Rogue, Technomancer, Guardian en Warrior-vaardigheden. Deze vier groepen zitten onderverdeeld in vier Skill-trees. Elke (passieve) techniek heeft vervolgens weer twee opties, die je eenmalig kunt levellen. Ability punten zijn voor een andere tree, die bijvoorbeeld in het teken staat van kracht en snelheid.
Tot slot heb je nog een andere locatie met weer een andere Upgrade-tree. Hiermee kun je vaardigheden vrijspelen als lockpicking of charisma, waarmee je meer overtuigingskracht krijgt. Volgens de gamebeschrijving kun je namelijk gesprekken beïnvloeden, maar het komt voornamelijk neer op simpelweg genoeg punten wijden aan een bepaalde vaardigheid. Een tip voor iedereen is overigens om meteen lockpicking omhoog te gooien, want je krijgt al direct level 3 kluizen voor je kiezen, wat de hoogste klasse is. Zo heb je drie pagina’s met in totaal zeven verschillende trees, die er weliswaar voor zorgen dat The Technomancer als RPG beschouwd kan worden, maar ook dat de leercurve vrij hoog is aan het begin. Het had allemaal wel simpeler gekund, helemaal als je ziet dat twee upgrade-takken gaan over een manier van beter praten tijdens gesprekken. De vraag is waarom die dan niet onder één noemer worden geplaatst.
Bijzondere designkeuzes
Verder zijn er nog veel vreemde design keuzes. Hierbij merk je eigenlijk hoe bepaalde ongeschreven regels zijn ingeslepen binnen de gaming-scene. Zo kan je bijvoorbeeld iemand besluipen; normaal doen we dit om iemand stilletjes om te leggen en zo geen alarm te slaan. In The Technomancer is de eerste stap nog hetzelfde, alleen kan je iemand niet omleggen met een Stealth aanval, maar doe je alleen wat extra schade. Het gevolg is dat je daarna de hele groep alsnog achter je aankrijgt. Ook vreemd is het feit dat je bij de baas van een vijandig kartel zijn hele levensfilosofie kunt aanhoren over wat die van alles in de stad vindt, van de mensen, etc. Heel leuk, maar het past gewoon niet in deze setting. Tegelijkertijd is het zo dat zodra je bij je kapitein (de good guys) een missie in wilt leveren, het kan zijn dat die juist weer zegt dat deze het te druk heeft, waardoor je simpelweg een missie niet kunt afronden. Het levert behoorlijk vreemde situaties op.
Grafisch is The Technomancer ook erg onder de maat en heb je soms het gevoel dat je een titel speelt die op de vorige generaties consoles had kunnen uitkomen. Aangezien The Technomancer op grafisch vlak voelt als een Xbox 360 game, zou je toch verwachten dat alles op grafisch vlak dan minimaal klopt. Maar helaas is de lipsync matig, de karakters emotieloos en er zijn ook nog diverse glitches aanwezig (zoals verdwijnende vijanden). Alles bij elkaar genomen krijg je weinig binding met wat er op het scherm gebeurt.
De goede kant van de medaille
Is The Technomancer dan echt slecht? Nee, er zitten zeker wel goede aspecten aan het geheel. Wat Spider Games goed voor elkaar heeft gekregen, is er voor te zorgen dat het grauwe stadsgebied toch levendig aanvoelt. Er gebeurt overal wel iets. Bovendien is het een flinke game geworden waar je je zeker heel wat uurtjes mee kan vermaken; het is alleen jammer dat het begin zo stroef verloopt. Maar heb je de eerste vier uur achter de rug, dan begint het langzaam toch vermakelijk te worden. Het vechten is ook best tof op de momenten dat het werkt en uiteindelijk begin je een beetje in een flow te komen qua levellen. Ik heb echter het gevoel dat er in het ontwikkelproces te veel ideeën waren en er te weinig zijn geschrapt. Het gevolg is een onoverzichtelijk geheel, dat tijd kost om te ontrafelen. Dit is jammer, want de speelbaarheid en de gamestructuur had veel simpeler gekund.
Waar voor je geld?
The Technomancer is niet de mooiste game en het is een flink zure appel waar je aan het begin doorheen moet bijten. De besturing is erg verwarrend. Het is alsof Spider Games alles wat ze bedacht hadden aan ideeën ook wilde implementeren, maar niet alles gaat even goed samen. Het wordt dan ook al gauw duidelijk dat ze zich beter op een paar kernconcepten hadden kunnen focussen. De combat werkt erg frustrerend en ook al wil Spider Games je een uitdaging bieden, vertaalt dat zich voornamelijk in het indrukken van de verkeerde knoppen-combinaties, of vastzitten in een menu waar je per ongeluk op drukte. Dat slagen niet altijd even goed geregistreerd worden helpt hier niet bij. Grafisch is het ook geen feest, met graphics die de Xbox 360 benaderen en personages die qua gezichtsuitdrukkingen totaal emotieloos overkomen.
Na 5 uur spelen begin je er echter langzaam in te komen en zul je ook de handicaps die het vechtsysteem met zich meebrengt overwinnen. Het is echter te veel werk voor gamers die nog genoeg andere games op hun lijst hebben staan. Als de game ook maar iets toegankelijker was geweest, was het al een stuk fijner spelen geweest. Voor de echte diehards dus, want er zit met 30 uur aan gameplay in ieder geval genoeg content in voor de enthousiastelingen die wel weer eens een open wereld vechtgame willen uitproberen.
Deze review is geschreven door Yorn Soeteman.
Oordeel The Technomancer (XboxOne)
- Graphics
60 - Gameplay
40 - Originality
70 - Sound 60
- Replay 75
- Eindcijfer 63
1374 )
13-07-2016 00:40
22)
14-07-2016 20:48
