Nippon-Ichi laagjes
Zoals we van Nippon-Ichi Software (ontwikkelaar van de Disgaea-reeks) mogen verwachten, zijn er in W100 veel verschillende spelsystemen aan het werk. De echte statistiekneuzelaars kunnen zich uren vermaken met het optimaliseren van verschillende wapenuitrustingen, het levelen van diverse ‘facets’ die je speelstijl kunnen aanvullen en Tochka’s die verschillende vaardigheden geven. W100 laat zich dan ook het best vergelijken met games als Diablo, met wat roguelike-elementen om er een eigen draai aan te geven.

Al die systemen zijn natuurlijk leuk en aardig, maar ik heb tijdens de game zelden het idee gehad dat ik alles echt nodig had. Bovendien vind je nergens de diepgang die je in Disgaea vindt. Zonder veel problemen baande ik mijn weg door, volgens mij, willekeurig gegenereerde gebieden met een beperkt scala aan vijanden. Aan het begin van ieder nieuw hoofdstuk zul je waarschijnlijk wat problemen ondervinden, maar met wat aanpassingen aan je wapens is het weer vrolijk vierkantjerammen om de gebieden door te komen. 

Onderweg raap je de nodige wapens en items op, die je pas kan gebruiken wanneer je terugkeert naar het moeras. Ondertussen bepaalt je constant dalende uithoudingsvermogen hoe lang je in een gebied kan blijven. Je speelt dus bijna altijd onder een tijdslimiet, waardoor rustig verkennen er niet echt in zit. Wil je het tekort aanvullen, dan heb je daar beperkte middelen voor, maar al snel moet je terugkeren naar het moeras. Volgens mij een vrij onnodig systeem, wat het spelen en verkennen van de gebieden onnodig bemoeilijkt.

Honderd tekortkomingen
Ok, misschien geen honderd, maar W100 is zeker geen gepolijste game, wat je van een speciale Revival Edition natuurlijk wel mag verwachten! Grafisch lijkt ieder bedompt moeras/donker bos/ donkere toren/donkere grot op elkaar, en de figuren vinden duidelijk hun oorsprong in de PS3-versie. Die deed ons ook al niet stijl achterover slaan van grafische magie. Daarnaast lijkt de camera vooral bedoeld om je net niet genoeg van het speelveld te tonen; vooral als er bomen of rotsen in de weg staan, kan het zomaar zijn dat je wat scheldwoorden van Metallia overneemt.

De grootste toevoeging aan deze editie van W100 is de ‘Tower of Illusion’: een willekeurig gegenereerde kerker die op jouw niveau wordt aangepast. Hoe hoger het niveau, hoe beter de wapens en items die je kan vinden. Als je de hopeloze eentonigheid van telkens een nieuwe kamer vol vijanden volhoudt tenminste.  

Koop de soundtrack
Misschien had je het al door, maar ik kan W100 maar moeilijk aanraden. Afgezien van het feit dat het een half dode ‘Revival Edition’ is, is de game zelf ook gewoon niet zo goed. Het enige waar ik werkelijk van heb genoten, is de soundtrack. Die zet een heerlijke ‘Gebroeders Grimm-cynisch-duister sprookjessfeer’ neer. Mijn advies is dan ook om deze editie links te laten liggen. Voor dat geld koop je de soundtrack en één van de Disgaea-games. Wil je #@$% eigenwijs doen en deze #%&*^#@ game toch echt spelen? Dan is de PS3-versie vast voor een prikkie op de kop te tikken.

Deze review is geschreven door Chris van Breda