Frisse start
Maar genoeg over deel één. Na het falen daarvan ging Reality pump aan de slag met een volgend deel. Ze hebben er drie jaar over gedaan en in die tijd kwamen er op de Xbox 360 maar twee concurrenten uit in het genre van de 3rd –person fantasy RPG; Riven & Divine Divinity 2. Beiden werden geen succes en ondertussen is er ook nog niets bekend over een opvolger van Oblivion. Is het genre misschien ongeschikt gebleken voor de console? Reality pump gelooft van niet. Two Worlds 2 (TW2) zal dus een open speelveld hebben: geen concurrentie in het genre en dankzij de stille marketing rondom de game is er ook geen hype. Hierdoor zijn de verwachtingen, gebaseerd op deel één, laag. De perfecte omstandigheden om eens lekker open-minded een game te benaderen en een frisse spelwereld in te stappen, maar ook de perfecte omstandigheden voor een ‘sleeperhit’.
De eerste uurtjes
Mijn eerste paar uurtjes in de wereld van Antaloor waren wat onwennig. Dit lag niet aan het verhaal, dat gelijk goed begint waar deel één eindigde. Een grote veldslag tussen de mensen en de Orcs wordt door een enkele magische aanval beslecht en alle Orcs zijn in een klap uitgestorven. Jij, vertolkt door dezelfde held als in het eerste deel, begint als een gevangene van de uitdeler van deze magische klap; Gandohar. Je zus, die ook in het eerste deel al mede verantwoordelijk was voor veel problemen, blijkt de machtige vuurgod in zich te hebben opgenomen en Gandohar is in deze kracht zeer geïnteresseerd. Gelukkig wordt je door de laatste overlevende Orcs uit het gevang gebroken en naar hun vluchtplaats gebracht. Op dit kleine eiland worden de eerste keuzes gemaakt; ga je voor magie, slagwapens of pijl & boog? Daar begon voor mij de onwennigheid, want het gevechtssysteem kost wat tijd om aan te leren. Zonder een lock-systeem stond ik vaak in het wilde weg met mijn zwaard te zwaaien of magische vuurbollen te gooien. Maar wees gerust, langzaam wen je aan het vechtsysteem, het gebruik van de kaart, de menu’s en het quest-systeem; een duidelijkere tutorial was welkom geweest. Laten we het erop houden dat TW2 zijn eigen ding doet en daarom een steile leercurve heeft.
Console mankementen
Wat mij in de eerste uren ook opviel is dat het spel extra lastig werd door de gebreken van een console-controller. Zo zitten er veel acties onder dezelfde knoppen, een voorbeeldje; de linkertrekker op de controller herbergt zowel sprinten, sluipen als blokken. Dit zijn drie erg verschillende acties, maar het onderscheid in effect van het gebruik van de linkertrekker wordt gemaakt door timing en context. Ook de kracht van de console lijkt soms niet voldoende voor de pracht en praal van TW2. Grafisch heeft het spel te maken met aardig wat pop-up en vertragingen na het laden van een nieuw deel van de spelwereld. Hiertegenover staat wel dat de spelwereld er fantastisch uitziet, enorm groot is en de laadtijden erg kort zijn.
Na een paar uurtjes
Na gewend te zijn geraakt aan de besturing en de hectische menustructuur, begint het avontuur pas echt. Je zult dan een paar uurtjes hebben geploeterd en je op het tweede eiland bevinden. Wat mij daar begon op te vallen is de ruimte die het spel je biedt om je eigen gang te gaan. Er zijn veel verschillende missies te vinden voor zowel de verhaallijn, gilden en mensen die gewoon om hulp vragen. Daarnaast is jouw held niet alleen afhankelijk van de vele winkeltjes of ‘loot’ die je tegenstanders laten vallen, maar zul je ook je eigen wapens, spreuken en kleren continu aan het aanpassen zijn. In TW2 zullen alle items te verwerken zijn tot basiselementen zoals staal en katoen. Verwerk je dus drie oude zwaarden tot staal, dan kun je ervoor kiezen om je nieuwe zwaard te verbeteren. Dit geldt ook voor je harnas, waar je ook een kleurtje voor kunt kiezen.
Dan zijn er ook nog je vaardigheden. Ondergebracht in zes categorieën kun je de punten vrij besteden aan aanvallen of vaardigheden zoals jij het nodig acht. Ben je niet tevreden, dan kun je naar een ‘soulpatcher’ gaan en voor een klein bedrag worden al je toegekende punten weer geretourneerd en kun je het opnieuw proberen.
Meerdere persoonlijkheden
Voor RPG-avonturiers biedt TW2 veel te doen. Zelf begon ik als magiër met aarde en water als mijn wapens. Gaandeweg besloot ik ook wat zwaarden op te rapen en tegen de tijd dat ik level 10 was, had ik aparte wapensets. Je kunt er trouwens drie instellen en zo binnen een seconde van aanpak wisselen. Tegen de tijd dat ik level 20 was en vele uren aan mijn personage had gewerkt was ik nog steeds een magiër, maar nu met de kracht om wezens op te roepen. Mijn zwaarden had ik ingewisseld voor bijlen en schilden. Je zult dus constant uitgedaagd worden om aan jezelf te werken, iets wat zeer verslavend werkt.
NSMCORPG (Not So Massive Co-op Online Role Play Game)
Buiten een enorme singleplayer ervaring, heeft TW2 ook nog een significant multiplayer gedeelte. Helaas was het ten tijde van testen nog niet druk op de server, maar het idee lijkt op dat van de ‘free roam’ van Red Dead Redemption. Via een menu kies jij met welke andere spelers je op pad wilt en dan wordt er voor jullie een wereld gecreëerd. Samen kun je dan op missie gaan en spullen verzamelen. Er zijn wel wat nadelen aan deze manier van spelen, zo kun je je singleplayer personage niet overladen naar de multiplayer. Het resultaat is dus dat je een apart personage aanmaakt. Voor je multiplayer-personage heb je wel meer opties in uiterlijke verschijning, hier zijn de mogelijkheden om met een vrouwelijk figuur te spelen of een Orc of een Dwerg wel aanwezig. Je begint wel op level 1, dus als je in de singleplayer een gave wapenset en bijpassend harnas hebt, is het wel een stapje terug in de multiplayer. Ook de beloningen in de vorm van ‘loot’ kunnen menig vriendschap de kop kosten, het is namelijk “wie het eerst komt, wie het eerst maalt”. De beloningen moeten dus verdeeld worden door de speler die ze als eerste opraapt.
Er is ook een modus genaamd ‘village mode’. Helaas moest je eerst in de multiplayer een aanzienlijk geld bedrag hebben vrijgespeeld voordat je hieraan kunt beginnen. Dit was nog niet mogelijk, maar het idee is dat je een dorpje creëert wat als online hub gaat functioneren voor jou en je vrienden. Een erg mooi idee wat alleen wel wat tijd zal kosten.
Conclusie
TW2 is een game die beter en meer verslavend wordt naarmate je er tijd en energie in steekt. Het is een spel waar ik na een paar uur een zwak voor had. De eerste missies laten je nog van punt A naar B lopen om object X af te leveren maar latere missies zullen meeslepend zijn. En als je eenmaal gewend bent dan heeft Antaloor heel veel te bieden voor de avontuurlijk ingestelde gamer. Misschien is het ook een gebrek aan open fantasy RPG’s op de consoles waardoor ik wat milder ben over de problemen van TW2, maar dat is ook een kracht van dit spel. Voor mij is TW2 de grootste verrassing van het najaar en kan ik het spel aan iedereen die van fantasy-avonturen houdt van harte aanraden. Laat je niet afschrikken door verhalen van spelers die twee uurtjes in dit spel hebben gestoken maar oordeel zelf; een open fantasy -RPG met een rijke en gedetailleerde wereld waarin jij kunt toveren, stelen of de ridder uithangen, met een leuk en uitgebreid multiplayer gedeelte. Wat kun je in de koude winter nog meer wensen van een spel?
Oordeel Two Worlds 2 (Xbox360)
- Graphics
80 - Gameplay 80
- Originality
90 - Sound 95
- Replay 100
- Eindcijfer 90
39415 
3)
25-11-2010 23:27
