Mijn eerste stappen in de wereld van Afro Samurai waren veelbelovend. Ik liep wat rond, en genoot van het aparte grafische stijltje. Erg veel tijd om te genieten had ik niet, want de eerste vijandjes stonden al snel voor mijn voeten. Ik probeerde wat combo’s aan elkaar te rijgen, blokte hier of daar wat en hakte enkele opstandige samurai dwars doormidden.
Afgehakte ledematen achterlatend, vervolgde ik mijn weg richting een dorp. Afro schijnt nogal wat rivalen te hebben, want overal waar ik kwam begon iedereen spontaan op me in te hakken. Wel zijn ze erg makkelijk te herkennen, aangezien werkelijk ieder mannetje er hetzelfde uitziet. Maar wat zal mij het boeien. Het is nog steeds cool om een fictief lichaam dwars doormidden te hakken. Het engeltje kon zijn geluk niet op!
Een stortvloed aan vijanden later kom ik dan eindelijk in een grote stad waar ik mijn weg moet vinden naar een of andere tempel. Veel is er niet te doen, op het doormidden hakken van klonen van tegenstander nummer 1 na. De moeite om ze doormidden te hakken neem ik niet eens meer. Ik verbaas me erover dat zelfs dat kan vervelen. Ook loop ik hier of daar zonder ook maar enkele reden tegen een onzichtbaar obstakel aan, valt het geluid ineens weg of is er een muur die zijn functie niet helemaal begrijpt, want objecten tegenhouden doet ‘ie soms niet helemaal goed.. Het engeltje stamelde: ‘Dit overkomt zelfs de beste een keer’.
Eenmaal in de tempel kwam er weer een golf van slecht geklede, gelijk uitziende zwakke Samurai op me af. Deze legde ik stuk voor stuk het zwijgen op door keihard te raggen op ‘vierkantje’. Zonder ook maar enige voldoening vervolgde ik mijn weg naar een platform-element (waarschijnlijk zijn deze intermezzo’s ingelast om je duimspier wat rust te geven, maar dit terzijde). Je kunt springen, tegen muren oplopen en Prince of Persia-style ‘via’ muren lopen om een gat te overbruggen. Dit alles werkt echter zo tenenkrommend slecht dat ik uit frustratie mijn PS3 uitgeslingerd heb. Duiveltje sneert: Told you so!
Het engeltje(en mijn gevoel van fatsoen tegenover onze PR-dame) overtuigde me om de game toch nog maar verder te spelen. Het platform element met kunst en vliegwerk overleefd en met goede moed weer verder. Dat ik dat stukje trouwens overleefd heb mag een klein wonder heten aangezien de camera een rechtstreeks ontwerp van Satan lijkt te zijn. Hij blijft te pas en te onpas hangen en wil je hem handmatig draaien, gaat dat met de snelheid van een gemiddelde Lada met 200.000 kilometer op de teller. Waar ik echter al snel achter kwam, was dat de game niet veel verder ging dan het bovengeschreven stuk. Gewoon het afwerken van wat platformelementen, een serie Samurai een kopje kleiner maken en jezelf ergeren aan alle bugs en oneffenheden in de game. Eentonig en frustrerend. Dat zijn de woorden die het eerst bij me opkomen en de game in een notendop omschrijven.
Voor de meeste licentiegames rest dan slechts het credo ‘Leuk voor de fans’ maar bij Afro Samurai vind ik zelfs dat niet aan de orde. De cameravoering en bugs zouden vergeten kunnen worden door gevarieerde gameplay, maar die ontbreekt volledig. Tel daarbij de eentonige grafische kant op en we kunnen weer een game onder het kopje ‘Slechte tot matige licentiegames’ stoppen. Het is zo jammer, want de serie schreeuwt gewoon om een goede gamevertolking. Schaam u, Namco Bandai!
Oordeel Afro Samurai (PS3)
- Graphics
75 - Gameplay
40 - Originality
60 - Sound
50 - Replay 40
- Eindcijfer 50
184 )
07-04-2009 09:33
het blijkt ook dat je het kan uitspelen in 4 a 5 uur??
2)
07-04-2009 10:14
