Assassin’s Creed 3,5
Of je het nu ziet als een knoepert van een uitbreiding voor AC IV: Black Flag of meer als een regelrecht vervolg, Rogue is onmiskenbaar gebouwd op de funderingen van deel IV. Voornamelijk door het rondvaren over de Atlantische Oceaan en rivieren, met nieuwe gameplaytoevoegingen zoals het ontwijken van gevaarlijke ijsbergen, zeeslagen om je mee te bemoeien en extra scheepsonderdelen om uit te proberen. In het stedelijke New York en in de wildernis is er ook veel invloed van AC III te vinden, Rogue overbrugt tenslotte de tijdperiode van omstreeks 1720 in deel IV en 1770 in deel III. De piratensfeer is overigens zo goed als verdwenen doordat Britse schepen op het water nu je maatjes zijn, je collega’s fan zijn van de tempelierideologie en de hoofdpersoon zelf ook een ander soort verleden kent.
De zee is blauwer aan de andere kant
Shay Cormac is deze keer het onderzoeksdoelwit van Ubiso- aherm.. Abstergo Entertainment. Een wat serieuzer ingesteld personage dan de piraten van vorig jaar en dankzij zijn overtuigingen ook één van de meer interessante protagonisten van de serie. Hij haalt echter niet echt het niveau van favorieten zoals Ezio; zo heeft het verhaal van Cormac wat tijd nodig om op gang te komen, en zijn de beslissingen die hij neemt wel begrijpelijk maar niet al te diep uitgewerkt. Ook zijn er ontwikkelingen waar iets meer emotie, achtergrondverhaal of uitleg mist. Desondanks biedt het verhaal in de beide 18e- en 21e-eeuwse tijdperiodes interessante perspectieven en is het een van de sterkste punten van AC Rogue.
Verwijzingen die je moet kennen
Je merkt wel gauw dat dit deel behoorlijk voortborduurt op andere games uit de reeks. Zo word je doodgegooid met verwijzingen naar andere delen en kom je regelmatig karakters tegen die je waarschijnlijk al kent. Aan de ene kant is dit een dik pluspunt, want het versterkt de overbruggende aard van het spel tussen AC III, AC IV en in een beperkte vorm ook verdere delen. Het geeft extra inzichten, een mooi beeld van hoe alles samenhangt en geeft voor fans een soort verenigd universum weer. Er staat wel tegenover dat het verhaal als losstaand iets een stuk minder waardevol is voor spelers die onbekend zijn met de delen waarnaar verwezen wordt. Ondanks de frisse blik van Cormac op gebeurtenissen, is AC Rogue sterk afhankelijk van de speler zijn of haar kennis over eerder uitgebrachte games om het volledig te kunnen waarderen.
Is het echt anders?
De gameplay voelt in de kern nog als vanouds, terwijl je misschien zou verwachten dat de rol van tempelier een geheel nieuwe ervaring met zich meebrengt. Er is zeker wel verandering: al varend is er een ander gevoel van vrijheid en verwijnt de gezellige piratenchaos door alle Britse schepen die je nu helpen, de nieuwe koude omgevingen waar je overigens niet meer in kan duiken, en een algemeen gebrek aan piratentaal. Ook op land is de sfeer veranderd: assassijnen gaan nu achter jou aan wat voor een iets minder ontspannen manier van ontdekken zorgt, en het renoveren van gebouwen en binnenslepen van een flinke geldstroom als tempelier is hier passender dan ooit. De gameplay van jager/doelwit komt uit de verwijderde multiplayer van Black Flag, nu verwerkt in de singleplayer. Zo word je af en toe gewaarschuwd door onheilspellend gefluister vlak voordat je een messteek in je borstkas cadeau krijgt. Iets dat je kan tegenhouden door snel te reageren of voorkomen door de assassijnen op te zoeken met behulp van de Eagle Vision, waarmee je kan zien in welke richting ze zich ongeveer bevinden.
Al zorgt dit alles er zeker voor dat het voelt alsof je aan de andere kant van het conflict aan het spelen bent, is de vecht- en parkourgameplay vrijwel onveranderd vergeleken met die van een assassijn. Natuurlijk zijn er nieuwe wapens zoals granatenlanceerders om mee te werken, maar toch is er niet echt verschil in de animaties en manier van spelen tijdens het vechten of sluipen, en voelt de gameplay niet even verfrissend als je misschien zou willen. Het verhaal biedt een ‘twee zijdes van dezelfde munt’-perspectief, waarbij de tegenstelling tussen assassijn en tempelier veel minder transformerend is dan je zou denken. Je zou kunnen zeggen dat dit juist onderdeel van het verhaal is, dus het is niet per se een minpunt. Wel vraagt het kunnen spelen van de andere partij meer om een compleet nieuwe gameplayervaring, en brengt dit het tempelieraspect minder vernieuwing met zich mee dan de scheepsvaartgameplay in AC IV.
Draait meestal goed
Ook goed om te weten is of deze game een beetje fatsoenlijk draait op consoles en het antwoord hierop is in de meeste gevallen positief. Framerateproblemen zijn niet aan de orde en ook de graphics zijn nog hartstikke goed te doen; de glanzende ijsschotsen op de Atlantische Oceaan en bezoekjes aan New York zien er prima uit. De geluidseffecten en menu’s zijn daarentegen wat zwak en grotendeels overgenomen van Black Flag. Hier had Rogue wat meer kunnen doen om zich te onderscheiden. Ook zijn er nog zat glitches te vinden, hoewel niet spelbrekend maar eerder kleinigheden die de illusie van de gamewereld verpesten. Denk aan schepen die ineens verkeerd om staan en personages die de zwaartekracht ietwat negeren. Ook vreemde missieresultaten kunnen voorkomen, zoals het onverwachts behalen van het doel ‘vermijd alle schade’ wanneer jouw schip half brandend en met meer gaten dan planken een missie uitvaart. Erger is het feit dat de controls nog steeds zwaar kunnen tegenwerken waardoor je ineens compleet de verkeerde kant opspringt in een sluipsituatie, je blijft hangen terwijl je iemand achtervolgt, of je zo’n beetje iedereen aanvalt behalve het beoogde doelwit. Het zijn vooral bekende irritaties binnen de gameserie en die zijn helaas nog steeds aanwezig.
Uit de kluiten gewassen uitbreiding
Uiteindelijk ben je na tien tot twintig uur wel door het hoofdverhaal heen. Je kunt met de drie grote maps om te verkennen natuurlijk nog veel meer speeltijd eruit halen; de hoeveelheid content is dan ook goed te noemen. Jammer genoeg zijn veel activiteiten bijzaak: het jagen op dieren, het veroveren van gebieden, en het verzamelen van alle objecten die op de map staan. Minigames of zijmissies zijn in groten getale aanwezig, maar doen weinig nieuws en zijn niet echt nodig om verder te komen. Enkele upgrades daargelaten is er weinig motivatie om dit alles te doen, tenzij je graag alles verzamelt of erg geneigd bent alle zijmissies tussendoor te spelen. De vele verborgen stukjes achtergrondverhaal op tablets en achter computerterminals binnen Abstergo Entertainment voegen wel wat toe aan het verhaal, en vernieuwde missies waarbij je assassijnen opjaagt of Britse schepen uit de brand helpt zijn zeker de moeite waard. Het merendeel van de content daarbuiten is toch wel wat minder aandachtgrijpend en een beetje extra opvulling.
Voor de fans onder ons
Bekende imperfecties van de serie, zoals frustrerende controls en een mengelmoes aan features in plaats van een gestroomlijnde ervaring, zijn nog steeds aanwezig. Assassin’s Creed Rogue is niet de beste game uit de serie; het mist dat verfrissende wow-gevoel van sommige eerdere delen, en is in enkele aspecten meer een grootse uitbreiding dan een zelfstandig deel binnen de hoofdserie. Voor fans van de scheepsvaartgameplay uit Black Flag en van de verhaalontwikkelingen in de gehele serie is het stiekem wel verplichte kost, en brengt Cormac als tempelier genoeg nieuwe locaties en perspectieven met zich mee om de reeks interessant te houden. Al staat het dus niet echt sterk op zichzelf en is het meer een geweldige uitbreiding dan een compleet nieuwe ervaring, is Assassin’s Creed Rogue zeker aan te raden voor fans van de serie door de overbruggende opzet en de frisse tempeliersblik op het verhaal.
Deze review is geschreven door Martijn Hamerling
Oordeel Assassin's Creed: Rogue (Xbox360)
- Graphics
85 - Gameplay 70
- Originality 80
- Sound 75
- Replay 70
- Eindcijfer 76
16516 )
25-11-2014 18:11
4)
25-11-2014 19:07
