Astro Boy: Omega Factor review GBA

Review Astro Boy: Omega Factor (GBA)

Het is geen schande als je nog nooit van Astro Boy hebt gehoord. Dit kleine robotje van Japanse afkomst leeft namelijk nog helemaal niet. Maar dankzij de tijdmachine van Treasure, Nintendo’s hofleverancier op het gebied van toffe (handheld)games, kunnen wij ons al een tijdje vermaken met de Astro Boy: Omaga Factor.

Op de Game Boy Advance is er bijna sprake van een 2D-overkill. Vooral de platformers wisten hun weg naar de GBA wel te vinden en ook als je niet kiest voor Mario, heb je nog genoeg andere leuke ren-spring-vecht-en-klim-avontuurtjes. Maar de 2D beat ‘m up is zo goed als zeldzaam op oude handheld. Dat is eigenlijk maar vreemd, vooral nu Viewtiful Joe zo populair en hip is, maar (nog) alleen maar op de consoles te spelen is.
Astro Boy kwam misschien nog wel eerder dan Viewtiful Joe, maar lag pas veel later dan de Japanse release in de Europese schappen. Hij was even onder M-Gaming's radar doorgeschoven, maar we hebben hem uiteindelijk toch kunnen vinden. Hang de vlag uit, versier het huis, ontkurk de champagne, roep je buren erbij; we gaan beginnen.

Als een dans
Astro Boy is, zoals je misschien al wist, gebaseerd op een in Japan legendarische manga- en anime-reeks. De wereld wordt in diverse ‘hoofdstukken’ bedreigt en het is aan jou om, in de huid van de kleine Astro Boy, onze aarde en je veelal vrij toffe kameraden te redden. Zoals eerder gezegd doe je dit in een 2D beat ‘m up, die ook enkele shooter-elementen bevat. Aan het begin van het spel zal je lekker ongegeneerd afronselen, maar dat gaat later niet zo makkelijk meer. De game wordt langzamerhand een stuk pittiger en Astro Boy: Omega Factor is ook echt een spel die je moet leren spelen, het is een bepaalde vaardigheid die je moet hebben of trainen wil je het tot een ‘goed einde’ brengen. Laat twee mensen het laatste level spelen, eentje die de weg daarvoor ook al gespeeld hebt en de ander die Astro Boy nog nooit onder de knoppen heeft gehad en ik weet zeker dat de ‘ervaren’ speler het level minstens tien keer sneller zal voltooien, terwijl de ander het einde misschien wel nooit halen zou. Het is als een dans, je ontwijkt de klappen van de tegenstander en als je ergens een gaatje in de verdediging sla je keihard toe, waarna je weer gaat ontwijken, net zo lang tot je weer kunt aanvallen. Het lijkt, maar voelt ook echt als Viewtiful Joe. Het is alleen een stuk rauwer, zonder dat spelen-met-de tijd opsmuk.

Graphics & Sound
Dankzij de franchise zelf, zijn de characters en eindbazen al erg stoer. Ze zijn goed overgezet naar het GBA-avontuur en samen met de sfeervolle achtergronden vormt het een mooi geheel. Wat mij alleen tegenvalt zijn de normale vijanden, de kansloze handlangers, het kanonnenvoer. Ze zien er niet alleen vrij ongeïnspireerd uit, maar om er extra variatie en moeilijkheid aan toe te voegen, hebben de makers er ook voor gekozen om ze van grootte te variëren. Zo heb je volgens mij wel 20 verschillende verdacht-uitziende mannen in regenpakken, allemaal in een andere kleur en de ene heel klein en de andere heel groot, maar ze doen nog steeds precies hetzelfde. Daar komt bij dat ze soms zo verschrikkelijk worden uitgerekt, dat ze er gewoon spuuglelijk uitzien. Het verpest echt een stukje van de game, want het straalt een beetje onproffesionaliteit uit over een game waar toch veel aandacht aan is besteed. Door de chaos kan je last hebben van hier en daar een frame-drop, maar dat is gelukkig niet zo storend.
De sound is prima. Er zitten enkele aanstekelijke deuntjes tussen en het stoort eigenlijk geen moment.

Gameplay
Er zijn maar weinig spellen op de handheld die zo intens zijn als Astro Boy. Het eist al je aandacht, je volste concentratie, dus trap je stuiterige zusje in de hoek van de kamer en schakel je voicemail aan. Het is slaan en schoppen tot je erbij neervalt, maar voelt niet als een pure actiegame. Als je er handig in bent krijgt het meer een strategisch tintje, doordat je echt niet onbehouwen door het lint kan gaan. Je moet voorzichtig omgaan met je levensbalkje, je speciale aanvallen tactisch plannen, maar ook Astro Boy naar eigen smaak ‘tunen’. Wil je dat hij snel is, heb je hem liever sterk of moet hij kont-schoppen in die ene speciale aanval?
Dit alles kan zo goed uitpakken doordat Treasure het spel perfect uitgebalanceerd heeft. Nooit heb je het gevoel dat je voor een uitdaging staat die je niet halen kunt en als je tot pulp wordt geslagen, ligt het toch echt aan jezelf.

Conclusie
Je hoeft geen fan te zijn van het kleine robotje wil je Omega Factor een leuk spel te vinden. Ik heb zelf de manga nog ongelezen ergens in m’n boekenkast staan, maar heb me prima vermaakt met de avonturen van Astro Boy. Daarnaast ben je, zonder dat ik al te veel wil verklappen, na het eerste keer uitspelen écht nog niet klaar met de game. Het is een geweldig avontuur die echt niet onderdoet voor het DS- en PSP-geweld van dit jaar. Een stukje zeldzaamheid die je zeker niet mag missen.