Bionicle: The Game review NGC

Review Bionicle: The Game (NGC)

Makuta is herrezen en bedreigt het eiland Mata Nui, hij wekt de angstaanjagende Bohrok tot leven om de Matoran schrik en terreur te geven. Maar de zes dappere Toa staan klaar om Makuta en zijn Bohrok een lesje te leren. Zullen ze hierin slagen? “Wat zit die naar nu allemaal te vertellen?” hoor ik jullie je al afvragen. Heel simpel, dit is het verhaal van het GameCube spel Bionicle. Deze nieuwe rage van Lego zet ook een stapje in de multimediawereld, of dit nu zo’n goed idee was of niet, dat lees je hier in deze review. Het verhaal draait dus rond de zes Tao’s, dit zijn een soort van goden van het eiland Mata Nui die de Matoran, de gewone bevolking, beschermen tegen allerlei gevaren. En één van deze gevaren is de gevreesde Makuta. Hij is de ergste nachtmerrie voor iedere Matoran en Toa, maar dat weerhoudt hem er niet van eens goed keet te schoppen in Mata Nui en zijn Bohrok tot leven te wekken. Deze insectachtige “dingen” belagen de dorpen van Mata Nui, en het is aan de Toa om hen en Makuta eens en voor altijd een lesje te leren.

Zoals je waarschijnlijk al doorhad, speel jij in dit spel met de zes verschillende Toa’s. Elk van deze personages staat voor een element; zo heb je bijvoorbeeld een Toa van het water en een Toa van het vuur. Daarnaast heb je nog een Toa van het ijs, van het gesteente, van de aarde en van de lucht. Allemaal mooi en zo, maar hoe zit het nu eigenlijk met het spel zelf? Je begint het spel met de Toa van het vuur en allerlei acties worden je uitgelegd. Zo kom je te weten hoe je moet springen, een dubbele sprong maken, energiestoten afvuren, je energie bijladen en ga zo maar door. Jawel, je leest het goed, dit is geen game waarin je met een zwaard of iets dergelijks op de vijanden inhakt, maar je vuurt energiestoten af naar ze. Dit was niet zo’n goed idee, want zo komen de gevechten nogal snel verwarrend over. Zo kun je autolocken op de vijanden, en normaal verwacht je dan dat je Toa altijd naar die vijand gericht blijft met zijn wapens… Niet dus!! Zelf naar ze toekijken en maar hopen dat de energiestoot goed aankomt, of je krijgt de volle laag terug. Zo heb je ook twee meters; eentje met je levenspunten en eentje met je energie. Deze energie kun je terug opladen door simpelweg de B-knop ingedrukt te houden maar dan sta je wel open en bloot voor aanvallen. En waarom de levenspunten erin zitten is mij een grote vraag, telkens je ze allemaal verliest (in totaal zijn dat er vier), begin je gewoon een heel klein stukje terug, de moeite niet om een levensmeter in het spel te verwerken eigenlijk.

Het spel bestaat grotendeels uit springen en energiestoten afvuren, maar hier en daar hebben de makers eens voor wat afwisseling gezorgd. Zo kun je met bepaalde Toa gaan snowboarden en lavasurfen, maar ook zwemmen en door de lucht vliegen. Vooral bij het zwemmen en het vliegen zitten grote problemen, zoals de o zo frustrerende camera in het spel. Wil je even naar rechts kijken om te zien wat er gebeurd? Dat is mogelijk, als de camera dat tenminste wil, soms wordt het zo irritant dat hij achter je gaat kijken terwijl je aan het vechten bent met bijvoorbeeld een Bohrok die voor je staat. En geloof me, dat is niet goed voor de gezondheid van je Toa, want die misbaksels vallen je aan wanneer het hen goed uitkomt. De bazen in het spel zijn ook niet zo’n grote moeite, in het begin kom je groepjes Bohrok tegen als bazen die je gewoon maar moet ontwijken door te springen en als het je eens goed uitkomt eens een energiestoot naar hen af te vuren. Later kom je bazen tegen die al iets beter zijn uitgewerkt, maarja een baas zoals in een Zelda game moet je natuurlijk niet verwachten. In totaal zitten er acht levels verwerkt in het spel, die stuk voor stuk een eigen thema hebben (voor elke Toa één, de laatste twee levels vertel ik lekker niet). Maar hoe afwisselend de game ook is, je speelt hem al snel in een vrije namiddag uit. Zelfs de eindbaas, waarvan je toch een beetje tegenstand verwacht, ligt al snel creperend op de grond kermend van de pijn… En dan heb ik het nog niet over de besturing gehad tijdens het springen. Soms zijn de sprongen zo oncontroleerbaar uit te voeren dat je zelfs al weet dat je het mag vergeten om aan de overkant te raken eer je vertrokken bent. En mocht je ooit dit spel spelen in het snowboard- of lavasurflevel, rijdt maar niet op een steen, want dat betekent het level herbeginnen. Een mens gaat nog niet dood van een steentje, maar zo’n goddelijke Toa wel?

Naast al deze mankementjes hebben we nog de graphics en het geluid natuurlijk om te bespreken. De Toa’s zelf en de vijanden zien er grafisch gezien redelijk uit, niet het beste van het beste maar ook niet slecht. De omgevingen daarentegen… Die zijn simpelweg kaal zonder oog voor detail. Normaal verwacht je dat als je in een boom zit je de grond zou kunnen zien toch? Niets is minder waar hier, als je naar beneden valt mag je lekker opnieuw beginnen zonder de grond te zien, er hangt namelijk een dikke laag mist voor. Zo heb je nog wel meerdere dingen. Het mooiste stuk uit het spel is het level van de Toa van het water, volgens mij het enige waar meer oog voor detail aan gegeven werd. En het geluid… Tja het geluid, ik geef je alvast de tip om het volume goed te dempen, want de muziekjes zijn nogal eentonig en de effecten zijn ook niet veel goeds over te spreken. Veel replaywaarde heeft het spel ook niet, of je moet alle kristallen die her en der verspreid zijn in de levels willen verzamelen. Hiermee koop je bonussen vrij, zoals character art en een biografie van de personages. Veel meer is er niet vrij te spelen.