‘Deep below the surface of the earth, Bomberman toiled for years under the rule of evil taskmasters. Now he’s planning a daring escape! Drop bombs to blow up brick walls and ruthless enemies, then make a break for the surface!’ Aldus de eerste pagina van de Bomberman handleiding. Klinkt als dolle pret toch? Of niet...?
Niet dus. Hoe lauw, cool, dope, of vetjes bovenstaande stukje uit de inleiding mag klinken. Bomberman op de GBA heeft het gewoon absoluut niet. Waarom? Read on!
Een fractie van een seconde nadat je stroom door je GBA hebt gejaagd wordt je al direct in Bomberman’s titelscherm gegooid (je bent als Game Boy Advance game een directe port of niet he?). De grote lelijke, rode letters die samen het Bomberman vormen trekken voor een moment je aandacht, alvorens je na een korte blik op het menu geworpen te hebben beseft dat er niet de mogelijkheid is om gezellig met een paar maten bommen te gaan werpen. En daar de kracht van de vorige Bomberman games toch vooral op dat gebied lag is dit wel als een kleine teleurstelling op te vatten. Maar hey, het was 1986 dat de game voor het eerst uit kwam he, gewoon accepteren dus maar. Anyway, het werd voor de kleine Joost eens tijd om aan de single-player te beginnen, kijken of de destijds ó zo verslavende gameplay uit tijden van weleer de tand des tijds heeft doorstaan. Nou nee dus. Op het moment dat je de eerste stage van Bomberman achter de kiezen hebt weet je al dat het fout zit. Het eerste wat opvalt zijn de graphics die als een mes in je ogen steken(later meer hierover), tijd om je hieraan te ergeren is er niet, want je hebt maar 200 seconden om het level (en elk ander level op de bonus levels na) uit te spelen. Wat je dient te doen in deze 200 seconden? Dat is eigenlijk heel simpel. Je moet alle vijanden die zich er bevinden uitschakelen met je bommen, waarvan je er oneindig veel hebt. Deze bommen leg je neer zoals een kip met zijn ei doet en na enkele luttele seconden zullen ze exploderen. Timing is bij het plaatsen essentieel want anders zul je de snel bewegende vijanden niet kunnen raken. Nadat je alle baddies hebt geelimineerd zul je naar de level exit moeten zoeken. Deze zit verstopt onder één van de vele opblaasbare stenen die je in elk van de stages aan zult treffen. Onder deze opblaasbare stenen, die overigens elke keer dat je een level start random worden neer gedropt, zijn ook power-ups te vinden. Deze zorgen er o.a. voor dat je bommen krachtiger exploderen.
Hiermee is eigenlijk alles op het gebied van gameplay uit de doeken gedaan. Leg een bom neer, vernietig een vijand, leg een bom neer, vernietig een muurtje, leg een bom neer, vernietig jezelf. Dit blijft voor altijd doorgaan, en telkens als je in een nieuw level terecht komt, zul je ook zo’n ‘same old song’ gevoel krijgen. Elk level is qua level-design praktisch hetzelfde. Het enige verschil met het level dat je daarvoor speelde is dat de opblaasbare blokken op een andere plaats staan, en er telkens weer meer en meer vijanden(waarvan er later nog een paar nieuwe soorten verschijnen)je vragen om afgeslacht te worden.
Nu even over het save-systeem, dit is op zich wel lief gedaan. Nadat je namelijk door je tegenstanders (of je eigen bommen) bent vernietigd, wordt er trots een ellen lange code op je scherm gepleurd welke je de mogelijkheid geeft om weer verder te gaan vanaf het punt waar je dood ging. Ik pak dus dapper een maagdelijk velletje papier en een scherp geslepen potloot om fijn die code over te gaan pennen, ‘just like in the ol’ days’ (joy!). Hoe dan ook, nadat je je GBA uitzet en weer verder wilt gaan spelen, blijkt dat de cardridge je spelvorderingen al voor je heeft opgeslagen. De ultieme anti-climax.
Graphics & Geluid
Het is duidelijk dat Bomberman grafisch niet de meeste sterke NES game is. Elk level heeft diezelfde zaaddodend groene achtergrondkleur (welke ze heus wel eens in de zoveel stages van een ander kleurtje hadden kunnen voorzien), Bomberman zelf ziet er ook niet al te flashy uit, en de vijanden zijn stuk voor stuk inspiratieloos en duf. Het geluid is al niet veel beter. Nu is het algemeen bekend dat het met het geluid van de NES sowieso niet goed gesteld is, en Bomberman bevestigd deze regel. De achtergrond muziek (die aldoor hetzelfde is) is een marteling voor de oren, het irritante deuntje bezorgde me na een paar stages al ‘GBA wegsmijt’ neigingen. Deze gevoelens werden versterkt als ik mezelf weer eens opblies met één van m’n eigen bommen. De climax werd dan bereikt als je na drie levens definitief het loodje legde in de vorm van een game over. Man o man, dood gaan is al niet leuk, en dan wordt er ook nog eens extra zout op de wonden gestrooid door zo’n zeurderig en uitlokkend deuntje. Iets wat resulteerde in een graaiende vinger richting de volume knop. Jammer dat ik het beeld niet uit kon zetten.
Conclusie
De tijd spaart niemand zeggen ze, nou, voor Bomberman gaat dit helemaal op. De game kan op geen enkel gebied meekomen met de hedendaagse games, noch gameplay matig, noch graphics matig. Na één level heb je eigenlijk al het complete spel gezien. Nergens, maar ook nergens in de loop van het spel is een duidelijke gameplay verandering zichtbaar. Dat Bomberman niet over een multiplayer beschikt is, hoe oneerlijk het gezien van de oudheid ook is, gewoon de nekslag geweest, de klap op de vuurpijl. Spelen met een paar vrienden had dit spel nog een beetje een oppepper kunnen geven.
Hoe dan ook, hoe tijdloos en oneindig lang speelbaar sommige andere NES klassiekers mogen zijn, Bomberman is dit absoluut níét. Een afsluiter als ‘mijden als de pest’ is misschien een beetje wreed voor dit spel. Daarom zeg ik maar: verspil je geld niet aan deze game, als je de tijden van vroegah wilt herbeleven, schaf één van de andere NES classics aan. Welke je moet nemen? Check de reviews die M-Gaming je komende week biedt!
Oordeel Bomberman NES Classics Series (GBA)
- Graphics
30 - Gameplay 20
- Originality
- Sound 30
- Replay
40 - Eindcijfer 26