History
Eerst maar eens in z'n achteruit. Een stukje terug in de tijd waarin de eerste Burnout net gelaunched werd op de Xbox. Het was een duistere April maand waarin de race fans een beetje aan het uithongeren waren, want naast de bekende launch titels als Project Gotham Racing en Ralli Sport Challenge was er nog niet veel meer beschikbaar voor de Xbox. Criterion Studios probeerde daar verandering in te brengen met hun eerste spel voor de Xbox die laten in ons geheugen was geschroefd als een start van een prachtige reeks arcade race games. Burnout had het er maar moeilijk mee, want met games als de al eerder genoemde Project Gotham Racing was het de concurrentie die de spotlights steelde. Hierdoor werd het spel door vele gamers niet eens opgemerkt en ook door de media werd hij niet met open armen ontvangen. Het spel moest het maar doen met matig tot voldoende iets wat de verkoop natuurlijk niet bevorderde. Criterion Studios begreep dat ze meer moeite moesten doen als ze daadwerkelijk een boeiende racer onder het volk wilden brengen. De ontwikkelaar besloot daartoe om een vervolg op het eerste deel in de Burnout reeks te maken.
Dit brengt mij gelijk bij Burnout 2: Point of Impact. Een spel dat 180 graden gedraaid was sinds zijn voorganger. Burnout 2 werd namelijk in tegenstelling tot zijn vroegere ik wel met open armen door de pers ontvangen. En niet alleen daar, ook de gamers vonden het spel een heuse verbetering. Dit kwam voornamelijk omdat het hele concept een beetje werd omgegooit. De extreem moeilijke boost heeft plaats gemaakt voor een die meer op het snelheidseffect uit Need For Speed leek dan op zijn voorganger. Dit nam natuurlijk niet weg dat de races heerlijk aanvoelden en de adrenaline nog steeds door je lichaam gierde als je de boost knop in drukte. Het enige wat bij beide games miste was de mogelijkheid om elkaar op het Xbox Live netwerk te grazen te nemen. Natuurlijk was dit niet zo vreemd bij het eerste deel, aangezien Xbox live toen nog helemaal niet uit was. Echter zou je bij het tweede deel wel een Live support verwachten, maar ook deze keer bleef het uit. Nu dat EA de teugels in handen heeft genomen voor deeltje 3 van Burnout is er eindelijk Live support.
Janos
Burnout 3 begint als elk ander spel. Je komt voor een menu te staan waarin je de keuze hebt uit een aantal talen, waaronder zelfs ons eigen brabbel taaltje. Na dit indrukwekend gedeelte zul je in het main menu arriveren, waarin je onder anderen je speel mode kan kiezen, een bezoekje kan brengen aan het optie scherm en als laatste ook nog eens de online wereld van Burnout kunt betreden. Het eerste wat je ongetwijfeld zal opvallen is de World Race Tour, hierin zal je het asfalt van een aantal verschillende wereld delen aan het gloeien brengen. Je speelt in totaal 3 verschillende, de V.S., Europa en het verre oosten. In elk van de wereld delen zul je een aantal verschillende modes moeten meesteren. Een van deze modi is de welbekende crash mode welke een van de grootste uitblinkers was in Burnout 2. Het is wederom je doel om met een snelle bak zoveel mogelijk ravage te veroorzaken hierbij zul je kleine pick ups tegenkomen die je score kunnen verviervoudigen of verdubbelen, ook zul je halvering pick-ups vinden die je het beste kunt ontwijken, als je een hoge score wil hebben in ieder geval
Natuurlijk is ook weer de klassieke race mode aanwezig, hierbij is het uiteraard je doel om zo snel mogelijk de finishlijn in 1 stuk te halen. Ondertussen zul je de lastige tegenstanders er eens flink van langs geven en ze in de nodige betonnen pilaren moeten laten inburgeren. En als er toevallig geen pilaar aanwezig is biedt het tegemoet komende verkeer ook een prima oplossing. Dan heb je ook nog eens de hotlap, waarbij de naam boekdelen spreekt: voltooi een ronde zo snel mogelijk. En last but not least is er ook nog een Takedown mode, hierin heb je als missie om zoveel mogelijk auto`s binnen een bepaalde tijd te vernielen door middel van een Takedown.
Nadelen kent dit hele spectakel natuurlijk ook. In de race mode heb je bijvoorbeeld een groot probleem met wie eerste staat en wie laatste, dit kun je namelijk op geen enkele wijze te weten komen en zo is het vaak een beetje gokken of je nou vlakbij de eerste plek bent of nog steeds als 5de de finish lijn overtreed. En al sta je eens eerste dan zal je erg je best moeten doen om de tegenstander achter je te laten. Deze lijkt namelijk altijd vlak achter je te zijn, hoe goed je ook je best doet. Iets wat soms best frustrerend is aangezien je als een bezeten gek de bochten door vliegt om een aanzienlijke voorsprong te krijgen op je tegenspelers, maar als je er dan achter komt dat ze na 5 rondes perfect rijden nog steeds vlak achter je zitten wordt je het wel eens zat. Een ander probleem wat het spel kent is het aantal of meer de variatie van de voertuigen die je kunt unlocken door zoveel mogelijk modes op gold uit te spelen of door simpelweg veel takedowns te halen. Vele auto`s die je wint zijn bijna identiek aan de vorige, dit is vooral in de eerste paar classes het geval. Veel motivatie zul je naar de zoveelste compact car met ietwat andere kleuren niet meer hebben
Bring it on ..
Naast een veelbelovende singleplayer biedt Burnout nog veel meer, namelijk een hele nieuwe online multiplayer mode. Of deze werkelijk zo goed en leuk is als het klinkt nog te betwijfelen aangezien EA hun eigen kleine thuisnetwerkje hosten. In het begin had ik er al een vreemd gevoel bij, want nadat ik zonder problemen bij Xbox Live had ingelogd kreeg ik een error van het EA netwerk dat ik niet kon inloggen. Na 4x proberen kon ik dan eindelijk een eigen server hosten en een potje racen. Het racen zelf gaat allemaal erg lekker en lag loos. Maar na het potje als je terug keert naar de lobby komen de problemen alweer. De lobby was zomaar uiteen gevallen door een probleem bij EA, en dit soort dingen gebeuren alles behalve zelden. Gelukkig zijn er ook potjes die zonder problemen verlopen en dus het spelen al weer een stuk leuker word. Het online gebeuren zelf bestaat net als de singleplayer weer uit een aantal modes die je maximaal met 8 spelers kunt spelen. De modes die je kunt spelen lijken op een paar na erg op elkaar. Zo heb je Crash Party, een mode waarbij je met 8 spelers een kruispunt moet opracen en zoveel mogelijk damage moet maken, waarbij wie het meest heeft wint. Simpel maar erg leuk concept. Een andere vergelijkbare modes zijn Team Crush, Double Impact deze zijn bijna exact hetzelfde, alleen kun je deze met maximaal 2 spelers tegelijk doen en Team Crush is een soort co-op variant van Crash party. Road rage daarentegen is een soort herleving van de oude pursuit mode, je speelt maximaal 4 tegen 4. Team blue moet team red proberen te neer te halen door middel van Takedowns voordat ze een bepaald aantal kilometers hebben gehaald. Natuurlijk heb je ook weer de altijd bekende singlerace mode, deze is online dubbel zo leuk. Want wat is er nou leuker dan je vriend horen schreeuwen nadat jij hem hard van achter gepakt hebt en hij de bocht uitvliegt ?
Sound & Graphics
Een spel dat op gameplay gebied hoge cijfers scoort zou dan toch ook qua geluid en beeld een goed cijfer kunnen neerleggen. En ja zeker, Burnout 3 kan met trost zeggen dat het een van de beste grafische spelen op dit moment is. De steden zien er vervloekt mooi uit en zijn tot op het laatste flits paaltje in detail gebracht. Hetzelfde geld voor de auto`s die bijna nog meer glimmen dan in Need for Speed Underground. Maar het beste moet nog komen, want de crashes die de Burnout reeks eigenlijk beroemd hebben gemaakt zien er fenomenaal uit. Het enige deukje wat in dit aspect heb kunnen vinden is het sound gedeelte. Het spel zelf klinkt wel oke, crashes klinken leuk en ontploffingen galmen ook vanuit je 5.1 speakers door je kamer heen. Alleen het ingame sound gedeelte gewoon ronduit crap, want wie wil er nu liedjes horen die meer op een weer bericht lijken dan op muziek. En niet alleen dat, de meeste artiesten zouden het Idols finale niet eens halen, op Jimmy Eat World na heb ik me aan elk liedje geërgerd. Maar aangezien de rest van het spel prachtig is gedaan wil ik deze deuk nog wel even overspuiten.
Eelco
‘Woohoo’, klinkt er door de Bart Smit in Amstelveen, wanneer een 1 meter 96 lange reus van 18 jaar staat te springen met het doosje van Burnout 3 in zijn handen. Met een kwijlende bek lebbert ie het prijsstickertje onleesbaar en met een enthousiasme van een AD-AD patiënt stuitert hij naar de kassa. Gelukkig betreft het hier niet een vette freak die je nog wel eens op foto’s van de E3 ziet, maar een nette jongeman die gelukkig is omdat er weer eens een interessant spel in de schappen ligt. De wat slimmere mensen onder ons hadden al gelijk door dat die dude in de Bart Smit gewoon meneertje Zero-T is. En terwijl de mensen met een lager IQ nog even doordenken over wat hij/zij nou net gelezen heeft loop ik al verder, want het betreft hier immers een review van Burnout 3. We gotta keep the review alive!
Ikzelf mag me wel een bovengemiddelde Burnout speler noemen, ik heb deel 1 niet zo heel veel gespeeld maar deel 2…. Het Nederlandse woordenboek bevat gewoon te weinig woorden om te beschrijven hoe veel plezier ik met die titel heb gehad. Het was voor mij de eerste racer na Super Mario Kart 64 die gewoon alle andere racer overtrof qua fun. Het was voor mij de eerste racer waar je een modus hebt waar het de bedoeling is zoveel mogelijk schade in het verkeer te maken. Ik bedoel, zulke brilliante ideeën komen sporadisch voor. Destruction Derby is leuk, lekker tegen elkaar aan sjezen. Maar Burnout gooit er gewoon nog een dikke schep bovenop door de mogelijkheid om je auto met 300 km/u kapot te rijden in file. Maar toch miste ik iets in Burnout 2 en dat was de gebrekkigheid aan coole racemodes en het gebrek aan de wat zwaardere voertuigen zoals een bus of een vrachtwagen. In Burnout zaten ze gewoon maar op een of andere reden hebben de mannen Criterion die eruit gehaald. Tijdgebrek? We zullen het vast nooit weten, maar met Burnout 3 een nieuwe kans voor deze heren die onlangs nog zijn overgenomen door Don Electronic Arts.
Met die gebreken nog vers in het achterhoofd (Burnout 2 lag nog vaak in mijn Xbox DVD lade) begon ik aan Burnout 3. Het eerste wat me opvalt bij het starten van de game is de invloed van EA. Je wordt begroet door het EA logo en gelijk als je in het menu komt begint EA Trax te draaien. Een soort oplossing van een radiostation, want hier verteld Striker van Crash FM waar je ‘wel’ moet rijden als je, je auto in de prak wilt rijden. Goed luisteren dus. En ondertussen gooit Striker ook nog wat leuke plaatjes op van een opvallend goede soundtrack. Ikzelf ben nogal een Rock/Metal/Punk liefhebber en ik moet zeggen dat de muziek uitstekend op mijn smaak was afgestemd. Zo komt onder andere Pennywise, Sugarcult, Chronic Future en Jimmy Eat World langs. De kwaliteit komt nog niet in de buurt van de soundtrack van de Tony Hawk games maar het was zeker niet slecht. Ook is de muziek redelijk heavy soms wat zeer goed past bij het agressieve rijgedrag in Burnout 3.
Maar wat heeft Burnout 3 nou meer te bieden in vergelijking met de vorige delen? Ten eerste de graphics. Ik speel zelf op een aardige 32 inch TV en eigenlijk heb ik niks te zeiken, maar toch is het zo dat je met groottere schermen toch duidelijk pixels ziet zitten. Nou bij Burnout 3 heb ik daar weinig tot geen last van. De graphics zijn slick! De omgevingen zien er bloedje mooi uit en als je met 300 km/u over een boulevard raced heb je ook echt het idee dat je dat 300 km/u rijdt. Criterion heeft namelijk een stel mooie effecten toegevoegd waardoor de zijkanten van het beeld vager worden bij hogere snelheden. Wat ook veel mooier is geworden vergeleken Burnout 2 zijn de crashes. Zo wat alles kan nu van een auto afvallen en de physics zijn zeer goed ingesteld waardoor alles zeer vloeiend en realistisch eruit ziet.
Ten tweede de nieuwe gamemodes. Voordat ik verder ga, zal ik even duidelijk maken dat de oude gamemodes zoals Race en Crash behouden zijn gebleven. Alleen de pursuit mode heeft het niet gehaald, tot mijn grote spijt.Grootste verschil met Burnout 2 is dat het battle-en tussen mederacers nu veel belangrijker geworden is. Om je burnout meter vol te krijgen kan je nu naast de gebruikelijke spookrij en drift acties ook extra burnouts verdienen als je een tegenstander laat crashen. Zo’n crash heet een Takedown (zie de ondertitel van dit spel). En deze takedowns zorgen er gelijk voor dat er een nieuwe gamemode aantoegevoegd is genaamd Road Rage. Hier is het de zaak zoveel mogelijk takedowns te krijgen in zoveel tijd. Soms een erg zenuwlopend spelletje. Maar naast dit is er ook nog Last Man Standing, elke racelap valt de laatste plek af waardoor het van 6 naar 2 racers gaat. Ook heb je nog Face Off, tegen elkaar racen. En als laatste is er nog Grand Prix, verschillende races rijden en voor elke race krijg je zoveel punten, wie de meeste punten heeft wint de beker.
Al deze gamemodes maken weer deel uit van de Burnout Worldtour, waar je op drie continenten verschillende races moet rijden en verschillende crash tracks moet completen wil je kans maken op prijzen en nieuwe auto’s. Deze Burnout Worldtour is gelijk ook de campagne mode van Burnout 3. Hier gebeurd al het unlocken.
Naast de nieuwe gamemodes is de Crash mode ook uitgebreid. Het draait nu veel meer om taktiek dan in de vorige delen. Zo heb je nu de mogelijkheid om verschillende powerups te pakken bij een crash en kan je na een crash in slowmotion je wrak besturen. Besturen? Ja je leest het goed. Als je crasht kan je je wrak nog naar powerup sturen zoals een multiplier of een explosie pakketje waardoor je nog meer schade of punten krijgt. Maar deze mode kent ook een powerup die door veel gamers met afgrijzen wordt bekeken, namelijk de heartbreaker. Een multiplier van ½ waardoor je versgespaarde crashpunten door de helft gaan.
Het singleplayer gedeelte is duidelijk verbeterd met de nieuwe gamemodes en de nieuwe benadering van de campagne maar het belangrijkste verschil met de vorige delen is wel de nieuwe uitgebreide multiplayer mode, waaronder Xbox Live support. Jan en ik hebben deze uitgebreid samen getest en ik kan alleen maar concluderen: Burnout 3 multiplayer rocks! En dan vooral de Crash gamemodes. Het is nu namelijk mogelijk om met z’n tweeën tegelijk een crash te veroorzaken. Dus je werkt samen om een mega crash te bewerkstelligen. En dit vergt veel samenwerking kan ik je wel vertellen, want het is niet alleen moeilijker gemaakt door het ontbreken van een slowmotion mode waarbij je op alle gemak je wrak kon besturen, maar ook het hele powerup systeem is omgegooid. Nu is het de bedoeling dat als je een multiplier van 4 wilt hebben, je ook beide over een icoontje gaat. Anders telt het gewoon niet. En het is gewoon super leuk als je steeds met z’n tweeën een tactiek moet bedenken om zoveel mogelijk punten uit deze crash te halen. De juiste voertuigen en de juiste route spelen daar super veel belang bij. Het was zelfs zo erg met ons gesteld dat we op een Crash map 1e en 3e stonden van de wereld en wij met alle punten opgeteld zelfs 30e van de wereld waren als het op het gebied van crashen kwam. Niet slecht als er tienduizende andere gamers zijn die ook meestrijden. Hoezo addicted?
Janos
Burnout 3 lijkt een beetje een onverwachte topper, velen hadden al door dat het spel veel potentie had maar omdat EA erbij betrokken was vreesden velen alweer voor “kwantiteit gaat boven kwaliteit” . Maar nee niet dit keer, ze hebben het netjes overgelaten aan Criterion Studios die er een meesterwerk op het gebied van street racing van heeft gemaakt. Alles klopt, de banen, de auto`s ook grotendeels en een gruwelijk lekkere besturing. Alleen zit de lage mogelijkheid graad een beetje tegen maar ook dat is geen probleem voor de mensen die een beetje van een uitdaging houden kunnen hem altijd nog op hard zetten. Het geluid is ook niet echt van hoge hand maar ook dit kleine deukje vergeven wij graag voor een erg leuke en vooral verslavende gameplay. Kortom, de singleplayer zit gewoon goed, alleen de multiplayer wil door constante server problemen bij EA nog wel eens frustratie wekken. Maar om er een eind aan te breien, Burnout 3 is een pui stukje werk geworden dat zeker voor de race fans onder ons een must have is.
Eelco
Burnout 3 is weer een racegame die het gelukkig niet zo nauw neemt met realisme maar daarvoor in de plaats wel veel leuke gameplay biedt. Sinds de game van uitgever is verwisseld heeft het volgens mij extra potentie gekregen door de vele ervaring en support van Electronic Arts. Iedere zelfgerespecteerde gamer met een hart voor racegames moet deze titel gewoon in huis halen. Ook al heb je geen Xbox Live of vrienden, de game blijft ook in je eentje een lange tijd leuk. Je zal je vergapen aan de graphics, wakker blijven door de super goede soundtrack en je gewoon verbazen door vele coole opties in deze game. De mensen die Burnout 2 niet leuk vinden, probeer het gewoon eens. Nooit geschoten is altijd mis zeggen ze. En dat is zeker bij dit spel het geval, like it or hate it, maar probeer het in ieder geval een keer want mij heeft het in ieder geval in haar armen gesloten.
Oordeel Burnout 3: Takedown (Xbox)
- Graphics
90 - Gameplay
88 - Originality
- Sound 70
- Replay 75
- Eindcijfer 88
1599 )
21-12-2005 17:54