Niets is zeker in het leven, maar een aantal dingen neigen wel naar zekerheid. Een van die zaken is dat Activision ieder jaar een nieuwe Call of Duty in de markt zet. Wat ook is te voorspellen: ieder jaar wordt dit om en om gedaan door Infinity Ward en Treyarch. Dit jaar is het de beurt aan Infinity Ward, dat de afgelopen jaren de online multiplayer shooter op de kaart heeft gezet met de Modern Warfare reeks. Na drie delen was de koek wel op, want Modern Warfare 2 & 3 waren moeilijk van elkaar te onderscheiden. Vandaar dat Infinity Ward een nieuwe weg inslaat met Call of Duty: Ghosts (CoD:G). Nou ja, nieuw?

Call of Duty: Homefront
Zoals een Call of Duty game betaamt is ook dit deel weer een onvervalst hyperrealistische shooter achtbaan. Wat weet je dan dat je kunt verwachten? Spectaculaire achtergronden voor de vuurgevechten, stoere mannen en vrouwen met wapens en heel veel slechteriken om mee af te rekenen. In CoD:G is het strijdtoneel verplaats van de Tweede Wereldoorlog en het heden naar de toekomst. Er staat ons in deze nabije toekomst, volgens Infinity Ward, niet veel leuks te wachten, want in CoD:G hebben het Midden-Oosten en Zuid-Amerika zich verenigd in een federatie met als doel de VS omver te werpen. Gelukkig beschikt de VS over een superwapen om de controle te houden, maar laat dat superwapen nu eens net gekaapt te zijn om juist tegen de VS te gebruiken. Dit is trouwens geen spoiler, want het spel begint pas echt op een moment dat dit tien jaar geleden is gebeurd. De VS ligt in puin en het is aan twee broers, hun vader en de hond om het tij te keren. Dat bovenstaand verhaal bol staat van clichés deert in deze gamereeks niet. Ik vond de setting overdreven aangezet maar verfrissend, ook deed het me veel denken aan Homefront (uit 2011). 

Online of offline?
De singleplayer houdt je uiteindelijk een uur of zes bezig. Maar de ware tijdsinvestering kun je pas echt maken in de (online) multiplayer modi. Aan de ene kant is daar de vertrouwde multiplayer modus, waarin je een figuur kunt aanpassen aan je eigen wensen om in verschillende modi punten en ervaring te verzamelen. Nieuw is nu dat je meerdere verschillende figuren tegelijkertijd kunt aanmaken. Alle wapens, perks en upgrades dien je voor ieder karakter los vrij te spelen en dat doe je deze keer met squadpunten, die gebonden zijn aan je account. Met deze squadpunten kun je direct alle wapens en upgrades aanschaffen, al zijn de beste wapens en upgrades duurder dan anderen. Perks kun je ook vrijspelen door in level te stijgen, maar gezien de rest van de spelers ook niet rustig zit te wachten op de beste bonussen, raad ik dat niemand aan. Verder zijn de meeste modi inmiddels gemeengoed, zoals mijn favorieten Domination en Kill Confirmed. Wanneer je meerdere spelfiguren hebt vrijgespeeld (gekocht) kun je ook deelnemen aan Squads. Hierin neem jij één figuur onder je hoede en de computer jouw andere teamleden. Met dit team strijd je vervolgens tegen eenzelfde soort team waarin dus ook één menselijke speler zit. Een leuke aanvulling, maar niets bijzonders. 
 
Wel nieuw is de andere kant van de multiplayer: Extinction. Vergelijkbaar met de Zombie-modus uit Treyarch's Black Ops serie is Extinction een multiplayer modus, waarbij je met maximaal drie andere spelers in een alternatieve toekomst wordt gedropt waarin buitenaardse wezens de VS hebben aangevallen. In Extinction speel je "ouderwets" wapens en perks vrij door ervaringspunten te verdienen, al vind je natuurlijk ook wapens in de levels. De Zombie-mode laat ik vaak links liggen, maar Extinction vond ik daarentegen verrassend leuk. Zelfs zonder veel teamwork kon ik met drie vreemden een heel eind komen. Daarnaast zijn de levels interactief. Voor iedere kill verdien je geld en met dat geld kun je vallen zetten, elektrische hekken activeren of een minigun aan laten rukken. Ook worden er extra doelen aangeboden per gebied, zoals gebruik enkel een pistool of zorg ervoor dat je nauwkeurigheid boven de 90% blijft.

Leuk om te weten is dat de multiplayer modus is gemaakt door Raven software (Singularity, Quake 4 en vroegere parels Star Trek Voyager: Elite Force, Jedi Knight en Hexen 2!) en Extinction van de hand van Neversoft is (Tony Hawk en Guitar Hero). De Wii U versie wordt daarnaast gemaakt door Treyarch!  

Conclusie
Wanneer je op zoek bent naar een Amerikaanse actiefilm-achtig spel, dan is CoD:G een zekerheidje. Over tactiek en strategie hoef je je geen zorgen te maken en kogels heb je ook zat. Rennen en schieten tot je adrenaline is gezakt is het conto. Persoonlijk vind ik het ieder jaar weer heerlijk om opnieuw met deze adrenaline-uitlaatklep aan de slag te gaan. De houdbaarheid is voor mij dan ook ieder jaar weer ongeveer een jaar, waarbij ik denk dat CoD:G mij wat langer zal bekoren dan de afgelopen drie delen in de serie. Wel lijkt Infinity Ward weer op zekerheid te hebben gespeeld. Dit zal te maken hebben met de release van de nieuwe consoles later dit jaar en de verkoopcijfers van eerdere delen. Vandaar dat er geen grote aanpassingen aan de formule zijn gemaakt om oude spelers niet af te schrikken. De minieme innovatie pakt in dit geval echter voldoende uit om een aankoop van dit nieuwe deel te rechtvaardigen. Was je echter niet onder de indruk van eerdere delen, dan heb ik geen enkele reden om te denken dat je de serie nu wel leuk gaat vinden. Hetzelfde geldt voor mensen die een meer solistische ervaring zoeken en de multiplayer van plan zijn links te laten liggen. Voor jullie zal de singleplayer niet genoeg bieden om je lang mee te vermaken. Voor ons, adrenaline slurpende shooter fanaten, is het gelukkig weer die tijd van het jaar om online ten strijden te trekken en elkaar met digitale kogels te bewerken. Ik zie jullie online!
 

Deze review is geschreven door Jeroen Knop.