Een nieuwe wereldoorlog
De setting doet een beetje denken aan de nieuwe televisieserie The Expanse: er woedt een wereldoorlog tussen de Aarde en Mars en je krijgt al vechtend het hele zonnestelsel te zien. Nu zou je misschien verwachten dat de campagne meer van hetzelfde is, met hier en daar ruimtescheepjes en energiepistolen. Maar niets is minder waar. Infinity Ward heeft verbazingwekkend veel moeite gestoken in een vernieuwende singleplayer-ervaring. De opening van de game voelt nog een beetje als een ouderwetse wereldoorlog, wanneer er een ruimtevloot neerdaalt op de aarde en de verenigde Aardse troepen oprukken met hun eigen imposante leger. Zit je echter eenmaal in de ruimte, dan word je geconfronteerd met een kaart van het zonnestelsel, waarop je zowaar hoofd- en zijmissies zelf mag uitkiezen.
Zweven boven Pluto
De zeven hoofdmissies zorgen voor de welbekende achtbaanritten op bijvoorbeeld de Aarde, Mars en Titan. De optionele zijmissies – al zou je gek zijn om ze over te slaan – zorgen voor wat meer variatie. Zo vind je hier arcade-achtige vliegmissies met verschillende doelen. Bijvoorbeeld het neerhalen van een vloot, het beschermen van een ruimtestation of het stelen van een ruimteschip-prototype. Het achtervolgen van vijandelijke schepen en het ontwijken van raketten is soms wel erg semi-automatisch en makkelijk. Maar doordat deze gamemode maar af en toe langskomt, is die oppervlakkigheid niet zo erg en is het een toffe afleiding van het reguliere schietwerk. Daarnaast zijn er ook iets meer uitgebreide zijmissies. Zoals degene waarin je een groot ruimteschip binnensluipt, een uniform jat en – als het je lukt – op stealthvolle wijze de hoge pieven van het vijandelijke leger uitschakelt. Niet even iconisch als All Ghillied Up, maar wanneer je boven Pluto hangt en door de ruimte zweeft naar een donker ruimteschip, moet je toch even alles in je opnemen. Overigens zijn de graphics in de singleplayer behoorlijk indrukwekkend, in zowel design als de daadwerkelijke beelden. Laadtijden zijn mooi verhuld, cutscenes zien er extra verfijnd uit en wanneer jouw thuisbasis/ruimteschip de turboknop vindt op het dashboard om naar een planeet te vliegen, is dat toch wel eventjes genieten geblazen wanneer je op de brug staat.
Kit Harington mag in Westeros blijven
Sowieso valt er veel te bewonderen in de campagne. Of je nou rondloopt in jouw ruimteschip tussen missies door, of het verliezen van teammaten in een epische hoofdmissie je net iets meer doet dan normaal. Het verhaal is namelijk vrij simpel, maar wel doeltreffend dankzij een thema van winnen door te overleven of door op te offeren. De bijpersonages doen je in eerste instantie vrij weinig, maar na verloop van tijd raak je steeds meer aan ze gehecht. Wat alle toffe momenten en variërende zijmissies ook mooi verbindt, is het leger aan details: zwaartekrachtloze gevechten, zuurstofmaskers die ontploffen, drones die je naar binnen loodsen wanneer je terug naar je basis vliegt en zonnestralen die je levend verbranden. Dankzij een uitstekende mix van typische Call of Dutyelementen en een aardig realistische blik op ruimteoorlogen, is dit een van de sterkste verhaalcampagnes van de serie. Enig minpuntje is Kit Harington, die niet ingehuurd hoefde te worden als schurk. Hij speelt namelijk een nogal eendimensionaal personage, zeker vergeleken met de veel interessantere teammaten die je tussen alle zwevende kogels leert kennen.
De keerzijde van het schijfje
Terwijl de singleplayer een prachtige mix van traditie en innovatie kent, is dit totaal niet doorgevoerd in de multiplayer. Het online schietwerk is namelijk nauwelijks anders dan in Black Ops III. De superkrachten zijn dit keer exoskeletten en de maps zien er wat meer ‘spacey’ uit. Maar in de basis is het muurrennen en knallen vrijwel hetzelfde gebleven. Sterker nog, het is ingehaald door games als Titanfall 2 en voelt hier verouderd aan doordat het level design op zeer specifieke plekken muurrennen uitnodigt, in plaats van op elk denkbaar plekje van de map. De paar nieuwigheden die er zijn, pakken bovendien vaak negatief uit. Dat je niet meer hoeft te bidden dat je een bepaald wapen krijgt in een Supply Drop is op zich goed. Je kunt ze nu ook kopen met verdiende ingame valuta. Maar je kunt deze ook met echte euro’s kopen, wat zorgt voor een oneerlijk voordeel voor hardcore spelers ten opzichte van noobies (of juist andersom). Deze hebben het al niet zo makkelijk in het keiharde en snelle schietwerk online, dus een ongebalanceerde multiplayer is wel de laatste toevoeging die zij nodig hebben. Het wordt enigszins rechtgetrokken door nieuwe uitdagingen, zoals het maken van een bepaald aantal headshots. Dan krijg je soms toch nog een soort gevoel van voldaanheid als je neergemaaid op de grond ligt, maar het verhullen van een ongebalanceerde multiplayer lost natuurlijk weinig op.
Boots on the ground gameplay
Het is ontzettend zonde dat Infinity Ward zoveel innovatie laat zien in de singleplayer, en er vrijwel niets van implementeert in de multiplayer. Offline wordt er veel gespeeld met zwaartekracht: soms spring je een beetje hoog op een maan, gooi je een anti-zwaartekrachtgranaat of vinden vuurgevechten plaats tussen een paar zwevende asteroïdes. Ook het afwisselen tussen ruimte-straaljagers en het vechten rondom grote ruimteschepen nodigt allerlei toffe ideeën uit voor de online omgeving. Deze worden echter zodanig achterwege gelaten, dat je zou zweren dat de multiplayer door een geheel andere studio is gemaakt op het laatste moment. Zelfs de nieuwe maps zien er niet bijster bijzonder uit. Oké, er is een map waarin soldaten plots met de voetjes van de vloer gaan en wegzweven zodra je ze neerschiet, maar zo’n slap aftreksel van de singleplayer is niet genoeg. Het schijnt allemaal een bewuste keuze te zijn geweest van de ontwikkelaar om de oude garde niet weg te jagen. Het is vreemd dat Infinity Ward wel de ballen heeft om zoveel innovatie los te laten op de singleplayer, genoeg om er een aparte subserie van te maken, en toch zo overdreven op veilig speelt voor de multiplayer. Zeker gezien er nog een extra optie is voor de Call of Duty-veteranen in de vorm van Modern Warfare Remastered.
Retro zombies
Tenslotte gaat Infinity Ward voor het eerst aan de haal met de inmiddels verplichte zombiemode. Niet in de ruimte of een verlaten ruimteschip, maar in een jarentachtigpretpark met een ruimtethema. Het is een beetje een vreemde vogel in het pakket en is echt volgestauwd met het tegenwoordig o zo populaire retrothema. Van glimmende logo’s en oldschool archetypes zoals ‘jocks’ en ‘geeks’ tot de heer David Hasselhof aan toe. Stiekem voelt het niet echt passend bij de rest van de game, eerder als meedoen aan de hype; denk aan Kung Fury, Far Cry 3: Blood Dragon, enzovoorts. Gepast of niet, het is wel een prima modus, voor sommigen misschien zelfs de beste van Infinity Warfare. De absurde setting en easter eggs zorgen voor een tof sfeertje. Je raakt al snel gecharmeerd wanneer je door ruimteportalen springt, vecht tussen botsautootjes of in een achtbaan. Tijdens het spelen kan je steeds meer delen van het pretpark vrijspelen en terwijl het de eerste tien rondes prima te doen is, wordt het daarna behoorlijk pittig als je teammaten niet samenwerken. Met ontploffende boomboxes, suïcidale clowns en megazombies in alienkostuums is Zombies in Spaceland een hartstikke leuke modus, maar waarschijnlijk is het niet degene waar je Infinite Warfare voor koopt.
Geweldig + teleurstellend = soort van prima?
Daarmee komen we op een moeilijk punt: de becijfering. Infinite Warfare is namelijk enerzijds een innovatieve en geweldige ervaring, anderzijds is het een teleurstellende en luie voortzetting van oudere ideeën. Geef je het geheel een gemiddeld cijfer dan eindig je met een ‘prima’ cijfer, dat niet echt accuraat weergeeft hoe geweldig de singleplayer, of hoe middelmatig de multiplayer is. Daarom ook het advies om goed te bedenken of je een van die gekke mensen bent, die een kort maar krachtige campagne altijd wel tof vond in Call of Duty. Dat je de multiplayermode erbij neemt als een extraatje zoals vroeger. Of dat je zoals de meeste gamers juist zoveel mogelijk uit de multiplayer wilt halen. In het eerste geval is Infinite Warfare echt een aanrader en hopelijk het begin van een toffe subserie. Ben je echter van het tweede soort, blijf dan nog eventjes Modern Warfare III doorspelen totdat er zwaartekrachtloze DLC aankomt, tenzij je per se mee wilt gaan met de nieuwste maps, wapens, etcetera. Al met al is Call of Duty: Infinite Warfare een prima game, maar ook een verwarde game, met een behoorlijke onbalans in de kwaliteit van alle onderdelen. Jammer, want als alle delen op hetzelfde hoge niveau zaten, had het zomaar de grote volgende stap kunnen zijn in de franchise.
Deze review is geschreven door Martijn Hamerling.
Oordeel Call of Duty: Infinite Warfare (PS4)
- Graphics
85 - Gameplay 75
- Originality
65 - Sound 80
- Replay 65
- Eindcijfer 74
10
1190 )
17-11-2016 23:56
6)
18-11-2016 10:00
