Gabby the Vampire Slayer
Zoals betaamt in een goede Castlevania begint het spel met de introductie van een lid van de Belmont familie. De Belmonts hebben één missie in het leven en dat is vampiers tot as te doen keren. Zo ook hoofdrolspeler Gabriel, de telg waar we in Lords of Shadow kennis mee maken. In een (voor Kojima) korte openingsscène zien we hoe de wereld weer geteisterd wordt door nachtelijk gespuis; weerwolven, gnomen en orcs vallen de burgers van een Oost-Europees middeleeuws dorpje lastig. Waar de burgers de dorpen ontvluchten is er één man die er juist recht op afgaat; jij! In het eerste hoofdstuk wordt duidelijk dat er gekozen is de game vooral actiegeoriënteerd te maken. De actie draait dan vooral om Gabriel’s ‘Combat Cross’ een heilig kruis wat zichzelf als een zweep kan uitrekken. Al snel ben je ervaringspunten aan het verzamelen en je combo’s uit aan het bouwen tot indrukwekkende proporties door bovengenoemde vijanden tot stukjes te reduceren.
Dieseltje
En toch was het erg moeilijk om in de game te komen en wel om de volgende redenen: ten eerste lijkt deze Castlevania toch wel erg veel op een third person hack & slasher zoals “God of War” of een “Devil May Cry” qua stijl en moves. Dat zijn prima games, die op hun beurt ook weer gekeken hebben naar eerdere delen van Castlevania, maar van een game als Castlevania hoop ik toch op iets meer eigenheid. Ten tweede heeft dit deel, buiten de onorginaliteit, last van een gebrek aan eigen grafische identiteit. Ik zal niet teveel in details treden, maar in het eerste hoofdstuk kom je Pan tegen, een mythisch figuur dat op twee druppels water lijkt op de Pan uit de Benicio del Toro film Pan’s labyrinth. Ook de tegenstanders (vampiers schitteren in het begin door afwezigheid) lijken allemaal op Lord of the Rings en Fable-monsters. Nu zullen velen zeggen dat dit appels met peren vergelijken is, maar van een game serie als Castlevania, die ooit de grond legde voor een heel genre, verwacht je niet dat het leentjebuur speelt bij de concurrentie. Als de eerste leveleindbaas dan ook nog rechtstreeks uit “Shadow of the Colossus” lijkt te zijn komen, ga je twijfelen of er nog wel iets van Castlevania zelf in de game verstopt zit.
Toch wel weer Castlevania
Aan het einde van het eerste hoofdstuk komt het verhaal gelukkig een beetje op gang. Gabriel wordt een wat dieper karakter en er komt meer variatie in het spel. Het woord vampier valt zelfs en na een sloom begin wordt de game steeds beter. Waar veel 3D actie games lineair zijn, komt het oude “backtracking”, het terug moeten lopen waar je vandaan kwam, van Castlevania al snel weer naar boven. Zo zul je hier en daar kisten zien liggen waar je nog niet bij kunt, maar ontvang je later in het spel items en krachten waarmee je terug kunt keren om nieuwe gebieden en bonussen te ontdekken in reeds voltooide gebieden. Kijk, dat is Castlevania zoals we het kennen. Ook zul je zogenoemde trails krijgen die je motiveren de levels anders te spelen in ruil voor bonussen.
Metal Gear Belmont
Twee sterke punten van de game zijn ook zeker de presentatie en het verhaal. Ik zal op het verhaal niet ingaan, behalve dan dat Kojima waarschijnlijk zijn vinger in de pap heeft gehad, wat geresulteerd heeft in een imponerend en emotioneel verhaal. Verwacht geen huilende mannen, maar liefhebbers van een mooi meeslepend horrorverhaal zullen niet teleurgesteld worden. Iets anders wat Castlevania doet opvallen zijn de prachtige graphics. Gabriel zelf is al rijkelijk gedetailleerd, maar in de omgeving zit bovengemiddeld veel aandacht en detail. Zo zul je niet zomaar een lijk doorzoeken op items, maar zal Gabriel eerst een subtiel kruisje slaan. Ook zul je in de verloren ruines vaak vogeltjes zien opvliegen en in het bos zal de regen hevig op de hoofdpersoon inslaan. Wanneer je Gabriel door deze omgeving beweegt, zonder overigens interactie met de achtergrond te hebben, zul je die prachtige symfonische Castlevania muziek horen. Jammer is dan weer wel dat je al deze mooie omgevingen niet kunnen gaan verkennen en zal je regelmatig tegen een onzichtbare muur oplopen. Ook zal de omgeving niet reageren op Gabriel’s aanwezigheid. Waar de regen nog realistisch op zijn harnas spat, zal lang gras niet bewegen als je erdoorheen beweegt. Hetzelfde geldt voor stenen waar je vaak doorheen loopt in plaats van eroverheen. Dit doet niets af aan het avontuur, wat je waarschijnlijk een uur of 20 gaat kosten om het voor de eerste keer uit te spelen. Waar veel topspellen de laatste tijd maar een uurtje of 10 kosten om te voltooien, verdubbelt Castlevania dit. Misschien dat sommigen graag nog een multiplayer hadden gezien, maar het gebrek hieraan wordt ruimschoots gecompenseerd door de replaywaarde in de vorm van extra missies en verborgen uitdagingen.
Conclusie
Na een matig en onorigineel begin wordt Castlevania een steeds beter spel naarmate je er tijd en energie in steekt. Technisch zitten er kleine foutjes in, maar in een spel dat zo groots en uitgebreid is mag je dat verwachten. Dit spel heeft de potentie om heel veel mensen aan te spreken; liefhebbers van actie, avontuur, horror en verhaalgedreven games zullen allen geboeid zijn door Castlevania: Lords of Shadow. Maar dan moet het spel wel opvallen in het najaarsgeweld en ik ben bang dat men de pre-orders al klaar heeft staan en deze kleine parel over het hoofd zal gaan zien. Ik heb er dan ook geen twijfel over dat dit deel aanleiding genoeg is voor Konami om op deze voet door te gaan. Heb je dus zin een echte, bijna ouderwetse één-speler ervaring met een sterk verhaal, dan is Castlevania voor jou de game om jezelf in de koude avonden minimaal een uur of 30 mee te vermaken.
Oordeel Castlevania: Lords of Shadow (PS3)
- Graphics
90 - Gameplay
85 - Originality
65 - Sound 90
- Replay 95
- Eindcijfer 85
184 )
17-10-2010 20:30
2)
31-10-2010 16:21
