Nou heb ik me uiteindelijk perfect vermaakt met Dead Rising. Tientallen uren heb ik erin gestoken, maar de game had zeker zijn gebreken. Hij leed bij vlagen aan slecht gamedesign en kon ook nog eens walgelijk frustrerend en oneerlijk aanvoelen. Bij een tweede deel verwacht je toch een soort vooruitgang, maar of Capcom dat nou wel helemaal snapt?
Voorganger
Dead Rising 2 gooit je meteen middenin de actie. Hoofdpersoon Chuck, een nogal dom uitziende kerel, zit in een spelshow waarin het de bedoeling is zoveel mogelijk zombies om te brengen. Op een motorfiets uitgerust met kettingzagen rij je door een arena, waarbij het bloed rijkelijk vloeit. Wel is meteen duidelijk dat de voertuigen nog steeds net zo onaangenaam stroef besturen als in het eerste deel. Toch jammer, gezien Capcom genoeg tijd heeft gehad dit te verbeteren. Al snel breekt de hel los. De zombies ontsnappen en beginnen iedereen gezellig op te peuzelen. Op dat moment krijg je de controle over Chuck en moet je jezelf zien te redden. Er is verder geen uitleg, dus je moet zelf maar uitvinden wat te doen. Met het eerste deel in mijn achterhoofd grijp ik een willekeurig voorwerp van de grond en begin ik te hakken. Het wordt al snel duidelijk dat het meppen in Dead Rising 2 nog exact hetzelfde is als in het vorige deel. Niet slecht, maar ook niet bijzonder soepel. Toch jammer, gezien Capcom genoeg tijd heeft gehad dit te verbeteren.
Verhaal
Het verhaal in Dead Rising 2 is niet bepaald schokkend. Het is ongeveer gelijk aan dat van het vorige deel, maar dan in een andere omgeving. Je ontmoet verschillende personages, waarvan eigenlijk de meest voorspelbare uiteindelijk toch niet zo aardig te blijken zijn als je had gedacht.
Chuck’s dochtertje, Katie genaamd, heeft dagelijks een medicijn nodig. Ze is geïnfecteerd met het zombie-virus en de infectie kan alleen tegengegaan worden door het wondermiddeltje “Zombrex”. Het komt erop neer dat je elke dag terug moet keren naar een safehouse om haar een spuitje te geven. Dit klinkt misschien als een leuk idee, maar het blijkt tegen te vallen, zoals wel meer dingen in Dead Rising 2.
Tijdslijn
De missiestructuur in deze game is namelijk gebaseerd op tijd. Zodra de zombies uitbrekenkrijg je te horen dat het leger je komt redden na 72 uur. Vanaf dan begint de klok dan ook af te tikken, en heb je 72 in-game uren te gaan. De verhaalmissies komen allemaal op een bepaald punt op de tijdlijn voor. Zo heb je bijvoorbeeld een paar uur om naar je eerste missie te komen. Mocht je daar niet op tijd zijn, dan stopt het verhaal abrupt en is je kans om het einde nog te zien verschoten. Je zult dan óf een savegame moeten laden en het opnieuw moeten proberen, of gewoon de hele game opnieuw starten. Je kunt er ook voor kiezen het verhaal gewoon op te geven. Je kunt dan nog wel zijmissies doen en lekker hersenloos zombies afmaken. Deze tijd-structuur werd ook al in het eerste deel gebruikt, waar ik er al geen groot fan van was. Zo kwam ik op een gegeven moment nét op tijd aan bij een missie. Opgelucht maakte ik de missie af, alleen maar om er daarna achter te komen dat ik nog ongeveer tien minuten had om bij de volgende te komen, die natuurlijk ook nog eens helemaal aan de andere kant van de speelwereld was. Het resultaat was dat ik opnieuw kon beginnen.
Weinig vernieuwing
Een ander ergerpunt aan het vorige deel was voor mij het systeem wat werd gebruikt voor het opslaan van je vorderingen Dit kon namelijk alleen in WC’s en daar waren er veel te weinig van. Bovendien schotelde het spel je soms zonder aankondiging een baasgevecht voor, waarin je plotseling, na uren spelen, binnen 1 minuut de dood vindt. Dan sta je voor de keus om een save van twee uur terug te laden en alles kwijt te raken, of de game opnieuw te beginnen. Je behoudt dan wel je level en upgrades, wat het je de volgende speelbeurt net dat stukje makkelijker maakt.
Dat levellen is ook terug in dit vervolg. In het vorige deel deed je dat door zombies af te maken, missies te voltooien en foto’s te maken. Dat laatste bleek niet voor herhaling vatbaar, waardoor alleen de eerste twee opties nog over zijn. Met alleen moorden kom je niet ver, waardoor je toch verplicht wordt de hoofd- en zijmissies te doen mocht je willen levellen.
Combowapens
De basisgameplay van Dead Rising 2 is ook ongewijzigd gebleven. Je kunt nog steeds zo ongeveer alles wat los zit oppakken om het als wapen te gebruiken tegen de zombies. Een elektrische gitaar, een pluchen knuffelbeest, een fles shampoo of een kettingzaag. Sommige wapens hebben geen enkel nut, maar zijn gewoon hilarisch om te gebruiken. Zo heb ik me lang vermaakt met een enorme roze olifant op het hoofd van een zombie rammen, waardoor hij, met het zichtvermogen ontnomen, dwaas rondjes liep tot hij struikelde. Nieuw is nu dat je ook wapens kunt combineren. Op voorbepaalde plekken kun je twee losse wapens samen tot één sterker wapen maken. De meest bizarre combinaties zijn mogelijk. Een honkbalknuppel met spijkers erin is nog redelijk simpel, maar een rolstoel die onder stroom staat of twee kettingzagen gemonteerd aan een roeispaan waarmee je wild in het rond kunt hakken zijn al iets minder conventioneel. Wat wel erg jammer is, is dat ook deze gecombineerde wapens al redelijk snel kapot gaan. In het echt zou een zwaard het zelden begeven, maar in Dead Rising 2 is het na het hakken van een stuk of vijftig zombies al kapot, waarna Chuck het weggooit.
Ergernis
“Is er dan niks goeds aan Dead Rising 2?”, zul je je nu misschien afvragen. Het antwoord is een beetje twijfelachtig. Dead Rising 2 is namelijk technisch gezien een game die tien jaar geleden geweldig was geweest, maar nu een beetje achterhaald aanvoelt. Uren teruggezet worden, er vanuit gaan dat mensen er geen probleem mee hebben om de game pas na vijf keer proberen echt uit te spelen, het ouderwetse save-systeem zonder checkpoints, de constante tijdsdruk en de algemene stroefheid die de game uitstraalt zijn nu gewoon achterhaald.. Toch is Dead Rising 2 een game die een soort charme heeft, net zoals zijn voorganger dat had. Je ergert je dood als je weer eens zomaar een baas tegen het lijf loopt die de game je eigenlijk pas zou mogen voorschotelen als je tien levels hoger was, je drukt de console kwaad uit en vervloekt de game, maar toch pak je hem een half uurtje later weer op. De omgeving, een paradijselijke stad/winkelcentrum overgenomen door zombies, is net als in het vorige deel nog erg sterk en de verschillende bazen die je tegenkomt zijn nog steeds compleet gestoorde karakters. Denk hierbij aan een man die een tijger als huisdier houdt of een psychopaat die je met een kettingzaag belaagt zodra je de kerk in loopt, omdat je zijn bruiloft verstoort.
Conclusie
Dead Rising 2 heeft uiteindelijk niet geboden wat ik had gehoopt: vernieuwing. De game voelt nog precies hetzelfde als zijn voorganger, maakt nog dezelfde fouten en voelt daardoor meer als een soort uitbreiding dan als een compleet nieuwe game. Eigenlijk is de enige echt nieuwe toevoeging het combineren van wapens. Het is een game die veel fout doet, maar toch vreselijk vermakelijk is. In zijn frustrerende achterhaalde gameplay ligt ook een soort charme, waardoor ik het toch niet over mijn hart kan verkrijgen deze game een lager cijfer te geven dan wat je hieronder zult vinden. Wel stel ik voor dat potentiele kopers goed bij zichzelf te rade gaan of dit spel wel is weggelegd voor hen..
Oordeel Dead Rising 2 (PS3)
- Graphics
70 - Gameplay
60 - Originality 85
- Sound 70
- Replay 80
- Eindcijfer 72
1533 
12)
17-10-2010 00:21
