disney's winnie de pooh en het knaagje in zijn maagje kopen

Review Disney's Winnie de Pooh en het Knaagje in zijn Maagje (GBA)

Om deze game te kunnen bespreken, vraag ik jullie om wat jonger te denken, zo ongeveer een jaar of vier, vijf, de tijd dat je net uit de luiers was en ’s nachts niet zindelijk bleek te zijn. Je ging voor het eerst naar school en krijste de boel bij elkaar omdat je mama zo miste. Gelukkig waren er prentenboeken en een tv-serie over een jongen met een paar knuffelbeesten. Deze dingen bleken te leven en de jongen maakte van alles met ze mee. Je vergat meteen dat mama je elke dag in de steek liet op dat geknustelde leerinstituut en keek met een enorme smile op je smoel naar de tv. Winnie, Knorretje, Teigetje, Iejoor en dat chagrijnige konijn, wie kent ze niet?
Nu anno 2005 hoor je er nog wel eens iets van, maar ondertussen ben je ze allang vergeten. In deze tijd van bomaanslagen en terroristische dreigingen zoek je een leuk spelletje om alle zorgen even van je af te zetten. Met een Texaanse cowboy aan het hoofd van de wereld is het er alleen maar gevaarlijker en enger op geworden. Je zoekt door de rekken van je gameshop en ziet er een nieuwe game liggen van je oude knuffelmaatje, Winnie the Pooh. In je jeugd heeft het beestje je al zo vaak getroost, misschien dat hij het deze keer ook doet. Immers, je kruist een jeugdsentiment met een van je huidige hobby’s. Zul je echt zoveel plezier beleven aan dit spelletje?

Het antwoord is gewoon nee. Ik ben iemand die een game echt aan een ruk door kan spelen, zeker als het een korte game als dit betreft. Maar bij Winnie heb ik het spel na elk hoofdstuk gewoon weggelegd omdat ik ziek werd van de blijheid en de saaiheid. Hoe dit komt zal ik even uitleggen. Om te beginnen, zit er een verhaal in deze game? Ja, die zit er eigenlijk wel. Normaal zou je iets verwachten van “dat vage knorbeest is ontvoerd” of “Knijn’s worteltjes zijn gejat”. Maar goed, dit kunnen we de kleine kindertjes natuurlijk niet aandoen. Stel dat die beesten iets overkomt, dan gaan ze huilen. Nee, Winnie en hoe-dat-joch-ook-heet zitten in een boom. Zoals gewoonlijk heeft Winnie honger en begint te zeuren om honing. Dat joch gaat dus honing halen en maakt er meteen een picknick van. Wat moet onze gele beer in de tussentijd doen? Natuurlijk, hij gaat herinneringen ophalen van de verjaardagen van het afgelopen jaar. Dan bestuur je Winnie zelf en bevind je je in een klein wereldje met vijf boeken waarvan er een open ligt. Je loopt er op af en je leest dat Winnie z’n knorrende maag vergeten is en druk bezig is om een cadeautje voor Knorretje te zoeken. Zo loop je als een dronken kameel door de levels (Het ziet er niet uit hoe Winnie loopt) en breng je het ene prul naar het andere irritante beest dat te lui is om te zoeken. Na veel heen en weer geloop kom je eindelijk bij Knorretje, moet hij een bezem hebben om z’n kont schoon te kunnen vegen voor het feestje, dus ga jij naar Kanga en haalt die bezem. Einde verhaal. Volgende boek. De verjaardag van Roo. Wat wilt ie? Springlessen van Teigetje (Goh). Dus jij dat oranje beest zoeken, ondertussen moet je nog een machine voor Knijn aanzetten (Die daarna dus niets doet) en ga zo maar door. Bij Teigetje dien je een paar oranje kostuums te zoeken zodat iedereen zich als Teigetje kan verkleden en bij Iejoor mag je een nieuw huis voor hem gaan zoeken. En je eigen verjaardag? Dan wil je natuurlijk op schattenjacht. Heb je de schat gevonden, dan ga je terug naar de dag van vandaag dat je in de boom op dat joch wacht. Komt dat joch met een hele picknickmand en een paar potten honing aanzetten en er is een picknick voor het hele bos. Einde game. Hoe saai kun je iets maken?

Graphics
Later meer daarover. Grafisch is de game aardig, maar het valt wel op dat in-game de boel geanimeerd is en dat er bij de “cutscenes” gewoon screenshots uit de tekenfilmserie zijn gejat. Dit komt best stom over en hier verliest de game ook punten om. De omgevingen zijn verder best saai. Je loopt het grootste deel van de tijd over groene grasveldjes of duikt even een grot of sneeuwberg in. Bij elk hoofdstuk heb je dezelfde wereld, maar er zijn steeds andere paadjes afgesloten waardoor het déjà vu gevoel minder is. Geen grafisch hoogstandje, maar dat verwacht je ook niet van zo’n titel.

Geluid
De reden dat ik ziek werd van die game was het geluid. Door omstandigheden schrijf ik deze review twee dagen na ik de game uitgespeeld heb en nog hoor ik dat ene kutliedje in me kop. Door de game heen hoor je het grootste deel van de tijd een nummertje van een seconde of tien dat zich continu herhaalt. Dit is bijzonder storend en de andere deuntjes (allebei) zijn niet veel beter. Voice-acting is er nauwelijks en sound-effects? Schei uit. Geluidstechnisch is dit een misbaksel.

Gameplay
En dan nu de gameplay. Hoe het daarmee zit kun je aan het begin van de review lezen maar daar moeten nog wat dingen bij. Het is niet helemaal zo dat de game vijandloos is. Van tijd tot tijd kom je op een open plek waar vage wollige olifantjes lopen en vliegen. Als je Winnie bent dien je een rode ballon te vinden voordat ze je pakken. Met Teigetje moet je er stilletjes langs sluipen, in de verste verte geen Metal Gear Solid hoor. Knorretje is helemaal belachelijk, met hem mag je gekke bekken gaan trekken om ze weg te jagen. Dit doe je door middel van een knoppencombinatie. Zo speel je rustig alle boekjes door, verzamel je honingpotjes om bijen weg te lokken (Dit is irritant) en als je de game uitgespeeld hebt gooi je hem weg en raak je hem nooit meer aan. Dit is zelfs te saai voor je kleine neefje, schandalig gewoon.

Saai, kort, irritant en geldklopperij. Meer kan ik er niet van maken, laat die game dus lekker liggen en pak The Legend of Zelda: The Minish Cap of zo mee. Koop desnoods een Nintendo DS of PSP want zeg nou zelf, ben je niet wat oud voor een Game Boy met Winnie the Pooh?