De eerste 15 minuten…
DOOM zou DOOM niet zijn als je niet direct in keiharde actie terecht zou komen. Daarom word je al direct bij de openingsscene van de campagne tussen de hersenloze demonen gedropt. Als DOOM guy zijnde, ben je in de openingsscene vastgeketend op een operatietafel. Om je heen staan een aantal zombie-‘doctoren’ die ongetwijfeld geen goede plannen met je hebben. Dat wetende weet je jezelf te bevrijden van de metalen kettingen en schakel je een naderend figuur uit door zijn schedel tot moes te slaan op de rand van de operatietafel. Nog geen paar seconden later is de rest ook geschiedenis.
Wat in de eerste paar minuten direct opvalt is de snelheid en souplesse waarmee DOOM guy zijn eerste stappen zet binnen dit net helse avontuur. Een kamer verderop wordt pas duidelijk wat er gaande is. Kort gezegd komt het erop neer dat de pleuris is uitgebroken en er maar een persoon is die dit kan stoppen. id Software heeft er overduidelijk voor gekozen om, in tegenstelling tot DOOM III, zich niet al te veel te richten op het verhaal. Dit betekent niet dat er geen uitgewerkt verhaal aanwezig is, maar dat we gewoonweg geen Oscarnominaties hoeven te verwachten. Het is immers DOOM en daar hoort voor mij de focus te liggen op keiharde en bloederige actie in combinatie met veel te harde Metal muziek. Mocht je echter wel interesse hebben in een verhaallijn, dan zijn er audio-bestanden te vinden waarin alles wordt verduidelijkt.
Terug naar de openingsscene waar, zoals gezegd, de pleuris is uitgebroken. In een van de volgende kamers bevindt zich een Gore Nest, een groot kloppend hart dat een broedplaats vormt voor vijanden uit te de hel. De rest van kamer is vrijwel leeg. De hartslag van de Gore Nest weerkaatst tegen de geluidsdichte muren. Ondanks dat de kamer leeg is hangt er een gespannen sfeer, alsof er op ieder moment iets kan gebeuren. Wanneer de Gore Nest wat dichterbij wordt bekeken zie je aan de oppervlakte een kloppend hart zitten dat eruit getrokken kan worden. Met een hand grijpt DOOM guy het hart en trekt deze uit zijn substantie. De kamer vult zich binnen een aantal seconden met Imps. Waarna een hels gevecht begint tegen het leger. Wanneer alle Imps uitgeschakeld zijn en als slush puppy over de vloer verspreid liggen gaat er een deur open. Blijkbaar waren deze intense vijftien minuten slechts een tutorial, want het volgende dat ik zie en hoor is het DOOM-logo gevolgd door Deathmetal dat door mijn huiskamer galmt. Dit is DOOM baby!
Feest der herkenning
Het eerste kwartier was direct een feest der herkenning. De gameplay heeft als vanouds een aangenaam tempo, en er wordt gelukkig niet onnodig veel tijd besteed aan een vaag verhaal, zoals DOOM III dat wel deed. Dat tempo wordt overigens, na de tutorial, langzaam steeds verder opgebouwd tot een punt dat alle vijanden uit de voorgaande delen de revue gepasseerd hebben. Vanaf dat moment – een kleine drie uur spelen – komt DOOM pas echt los. Vanaf dat moment zijn er namelijk geen rustige momenten meer. Juist zodra je even op adem denkt te komen verschijnt de volgende horde met demonen alweer voor je neus.
Deze lijn wordt vervolgens de gehele game doorgetrokken en voelt soms wat herhaaldelijk aan maar houd je desalniettemin op het puntje van je stoel. Niets is immers lekkerder dan demonen eerst vol te pompen met lood en vervolgens met de blote handen tot appelmoes te slaan. Het is bruut en over de top, maar wel precies zoals DOOM moet zijn. Met name de zogeheten ‘Glory Kills’ kunnen het daglicht niet verdragen. Dit zijn een soort finishing moves die je ten uitvoer kunt brengen wanneer een vijand verzwakt is. Op dat moment verschijnt er een oranje gloed waarna je het gevecht op de meest smerige manier kunt afmaken. Ledematen worden afgescheurd, schedels worden ingeslagen en ingewanden…
Pocket wapenarsenaal
DOOM (2016) is een klassieker in een modern jasje. Ontwikkelaar id Software weet net als in de jaren negentig alles net even anders aan te pakken dan andere ontwikkelaars. Waar je in games als HALO en Battlefield het moet doen met slechts twee wapens krijg je hier een heel wapenarsenaal in je broekzak. In een handomdraai wissel je hierdoor van je rocket launcher naar je super shotgun om vervolgens de boel af te maken met je plasma rifle. Het zorgt vaak voor een grote chaos op je scherm, maar wel precies op zo’n manier dat je nooit het overzicht verliest.
Bovendien zijn alle wapens te modificeren, waarmee ze voorzien kunnen worden van een speciale aanvalsfunctie. Zo kan de machine gun aangepast worden met een scope, waardoor je van een afstand vijanden kunt bestoken. Of kies je er liever voor om als secundaire aanval een aantal kleine hittezoekende rakketjes af te vuren? De rocket launcher kan weer op elk gewenst moment een raket in de lucht laten ontploffen of in een keer een aantal doelzoekende rakketen afvuren. Mede deze upgrades zorgen ervoor dat doodgaan voelt als je eigen stomme fout. De mogelijkheid om al je wapens aan te passen creëert in zekere zin een eigen speelstijl waarbij je altijd meerdere mogelijkheden hebt om het vuur op de vijand te openen.
Er kan met recht worden gezegd dat de aanval de beste verdediging is in DOOM. Het is dan ook zaak om veel te bewegen, gebruik te maken van de omgeving en de zwakke punten van de vijand zo optimaal mogelijk te benutten. Dat de aanval loont blijkt ook wel uit het gegeven dat er her en der health pick-ups verspreid liggen waarmee je de levensbalk van DOOM guy kunt aanvullen. Ook ammunitie dien je op te pakken of te vergaren door vijandelijk volk af te slachten. Vijanden laten namelijk health pick-ups en ammunitie vallen waarmee jij je voorraden kunt aanvullen. Bovendien levert het uitvoeren van een Glory Kill extra health op. Op deze manier moedigt DOOM je aan om juist op de vijand af te stappen en zorgt een defensieve strategie ervoor dat je zonder ammunitie komt te zitten.
Zoeken naar upgrades
Dit kan deels voorkomen worden door je Preator Suit te upgraden, middels Preator Tokens die over de gehele campagne verspreid liggen. De zielloze lichamen van gestorven Elite Guards hebben de Preator Tokens nog in hun pak zitten. Door ze te vinden en de chip eruit te halen kan je vervolgens je eigen Preator Suit upgraden. Zo kun je onder andere ervoor kiezen dat je immuun wordt voor self-damage of de kans vergroten dat vijanden health pick-ups en ammunitie laten vallen. Naast de Preator Tokens zijn er ook nog capsules met Argent Energy te vinden. Deze krachtige en tegelijkertijd kwaadaardige energie zorgt ervoor dat je meer health, ammunitie of pantser krijgt. Zelf koos ik in het begin voor de eerste optie, omdat ik er simpelweg van houd om als een tank door een level te marcheren.
Tot slot zijn er in ieder level een aantal Demon Runes verstopt. Deze soms moeilijk te bereiken stenen laten jou leuke maar uitdagende challenges doen. Weet je een dergelijke challenge succesvol af te sluiten dan word je beloond met een perk. Gelukkig zijn deze perks niet essentieel en is het voordeel dat je eruit vergaart beperkt. Je kunt denken aan het sneller ten uitvoer brengen van een Glory Kill of het vergaren van pantser na een Glory Kill.
Buitenaardse vormgeving
Zoals algemeen bekend is speelt DOOM zich af op Mars en zal je geregeld voet zetten in de hel. Qua setting is er dus nog terrein te winnen. Desondanks ziet het level design er erg fraai uit. De ruimtebasis op Mars is enorm groot vormgegeven. De hel daarentegen is iets minder uitgebreid maar even fraai vormgegeven als de rest. De hel is bij uitstek de meest helse plek waar je kunt belanden in DOOM. Meer dan eens ben ik verdwaald geraakt en heb ik moeten zoeken naar een ongeopende deur of geheime lift om mijn missie te kunnen vervolgen.
Gelukkig helpt de in-game kaart hier ook bij: deze geeft in een oogopslag aan waar je je bevindt, en geeft door middel van een grijs gebied aan waar je nog niet bent geweest. Desondanks is het toch mogelijk te verdwalen, en dat komt mede door de platformelementen die verwerkt zijn in DOOM. De game maakt het mogelijk om een korte doch precies dubbele sprong uit te voeren waardoor je soms vergeet waartoe DOOM guy in staat is. Op die manier zie je net dat richeltje over het hoofd en ben je soms even op zoek naar de juiste route.
Naast dat de game heerlijk wegspeelt en grafisch meer dan goed oogt, mag de soundtrack niet onbehandeld blijven. Zodra de pleuris uitbreekt en er hordes demonen letterlijk op je af komen stormen kickt het keiharde geluid van elektrische gitaren in. Het geeft een meer dan voldaan gevoel wanneer je onder het genot van deze opjagende muziek met je kettingzaag een aantal Revenants door midden zaagt.
Multiplayer: een combinatie van
De multiplayer had ik al ten tijde van de bèta onder handen genomen en is niet wezenlijk veranderd. Deze online modus kenmerkt zich nog altijd door de snelheid. Het tempo en de chaos van de campagne wordt doorgetrokken in de multiplayer van DOOM. Hedendaagse multiplayer elementen worden gecombineerd met retro gameplay en dat pakt verrassend goed uit. Verwacht echter geen arena shooter, zoals Unreal Tournament of Quake III: Arena. Want dat niveau is sindsdien niet meer geëvenaard.
De hedendaagse multiplayer elementen vertalen zich in het gebruik van loadouts. De multiplayer grijpt in die zin terug naar het gros van de hedendaagse shooters, zoals Call of Duty en Battlefield. De rest van de multplayer is weel meer retro-like. Zo moet je nog altijd health pick-ups vergaren door ze op te pakken en is het dus van essentieel belang om levels en looproutes uit je hoofd te leren om te weten waar je jezelf kunt oplappen.
Daarnaast is er een handje vol maps beschikbaar en een zestal game modi. Uiteraard vind je in de speellijst de klassieke speltypes zoals Team Deathmatch en Domination, aangevuld door een aantal interessante nieuwe game modi als Freeze Tag en Warpath, welke mij persoonlijk het meeste hebben beziggehouden. Het doel van Freeze Tag is om het gehele vijandelijke team te bevriezen door ze uit te schakelen. Teamgenoten kunnen echter elkaar ontdooien waardoor het daarnaast zaak is om de reeds bevroren vijanden goed in de gaten te houden. Freeze Tag is voornamelijk een leuke afwisseling op de reguliere game modi. Warpath doet zich het meeste vergelijken met King of the Hill, maar dan met een twist. Het doel van Warpath is om een bewegende zone in bezit te krijgen.
De levenscyclus van DOOM wordt aanzienlijk verlengd door SnapMap. Letterlijk een Mario Maker in een DOOM-jasje. SnapMap stelt spelers in staat om hun eigen levels te creëren en te delen met de rest van de community. Hierdoor heb je in feite oneindig veel content tot je beschikking. Ten tijde van de eerste DOOM-games waren er enorm veel mods te downloaden. Met SnapMap probeert id Software deze lijn door te trekken en toegankelijker te maken. In ieder geval heb ik al ontzettend toffe creaties gespeeld, en ben ik benieuwd wat de community nog meer weet te bedenken. Helaas liep ik de eerste week na de release nog wel tegen een paar glitches en bugs aan, zoals deuren die niet open wilden gaan of vijanden die niet kwam opdagen. Dit zal in de loop van de weken wel weggewerkt worden middels een patch. SnapMap is daarmee een game mode met veel potentie, en zal zich in de komende weken verder moeten bewijzen.
Nostalgie pur sang
DOOM (2016) is de game waar iedere liefhebber van de franchise al jaren op heeft gewacht. Het is niet alleen een heerlijke actievolle en helse shooter, maar doet mij bovenal herinneren aan de eerste twee delen. Hoewel de gameplay soms wat lineair kan aanvoelen is het een meer dan vermakelijke shooter. DOOM (2016) is nostalgie pur sang en barst bovendien nog van toffe easter eggs en verwijzingen. De multiplayer doet daarentegen z’n eigen ding en combineert een hedendaagse shooter met shooterelementen van de vorige eeuw, waardoor de multiplayer aantrekkelijk is voor een breed publiek. Met het toevoegen van SnapMap maakt id Software het maken van mods – lees: nieuwe levels en uitdagende challenges - een stuk toegankelijker voor de community. Het zorgt er in ieder geval voor dat ik flink wat extra uurtjes in DOOM wil steken.
Oordeel Doom (PS4)
- Graphics 85
- Gameplay 90
- Originality 80
- Sound 85
- Replay 90
- Eindcijfer 88