Om maar met de deur in huis te vallen; Molyneux heeft een paar stengeltjes hooi te veel op zijn vork genomen toen hij de gameswereld en iedereen eromheen groots vertelde dat Fable de beste RPG zou worden die de mensheid ooit gekend heeft. Trek echter niet nu al je conclusies, want dat zou erg zonde zijn. Fable is namelijk een geweldige game geworden, maar niet de game die het volgens de verhalen zou moeten worden. Om te beginnen bij het begin ben ik van mening dat Fable niet echt tot het RPG genre gerekend kan en mag worden. Bij een RPG denk ik aan elementen als random battles, veel statistieken, een party van 4 of meer characters en een erg diepgaand verhaal. Elementen die je in Fable allemaal niet of nauwelijks tegen zal komen. Ik zie Fable meer als een action game met RPG elementen. Een soort Star Wars: KotOR meets Zelda. Nu dat gezegd is kunnen we overgaan op wat de game wél is geworden. En dat is te verwoorden als een stukje magie, een ervaring die elke gamer tenminste een keer geproefd moet hebben. Fable heeft me namelijk van het begin tot het eind in een houtgreep gehouden, waar ik niet uit wilde en kon komen. Want hoewel de game een aardig dun verhaal heeft, is er toch iets magisch wat je niet loslaat.
Als Fable begint heb jij de controle over een kleine jongeman, wie de taak heeft een cadeautje voor zijn kleine zusje te kopen. Geld hiervoor verdien je door in het dorp waar je woont wat goede daden te verrichten, waardoor je meteen in aanraking komt met het vormen van jouw character. Zo vraagt een boer je te letten op een stel kratten, terwijl hij even ergens ander heen moet. Blijf je keurig staan om de boel te bewaken, dan wordt je beloont met goede punten, maar besluit je de boel kort en klein te rammen en ‘m te smeren voor de boer terug komt, dan zal je een stukje evil krijgen. Hoewel niet noodzakelijk neem je hier min of meer voor jezelf de beslissing of je de goede of de slechte kant opgaat. Nadat je na ongeveer 15 minuten spelen de basis onder de knie hebt en je zusje opgevrolijkt hebt met een cadeautje volgt er een filmpje over hoe jouw dorpje, met alle inwonenden, uitgemoord wordt door een stel bandieten. Zelf weet je uit zicht te blijven, maar als je na de inval het dorp doorzoekt naar overlevenden kom je erachter dat er niemand meer over is. Nauwelijks van de schrik bekomen, wordt je door een mysterieuze man genaamd Maze meegenomen naar het “Heroes Guild” alwaar je wordt opgeleid om later een groot krijger te worden. In de Heroes Guild leer je om te gaan met magie, melee wapens en pijl en boog en na een kort tutorial leveltje wordt je eindelijk losgelaten op de wereld van Albion.
It's a big, big world
En dan begint het pas echt. De keuzevrijheid om te doen en laten wat je wilt. Als je wilt kan je Albion meteen tot het uiterste puntje verkennen, al zal je zonder enige ervaring en wapens niet al te ver komen. Ook loop je tegen de eerste minpuntjes van Fable aan. Ten eerst is de vrijheid in gaan en staan erg beperkt, aangezien zelfs de buitenlevels zo lineair zijn dat je vaak slechts een keuze hebt uit 4 of minder verschillende richtingen. Vergeet grote uitgestrekte landschappen die je in Morrowind, KotOR en Zelda zag, de gebieden die je in Fable doorkruist zijn afgeschermd met hekwerken en stenen. Ik probeer het zelf te zien als een kerker met smalle gangen, maar in een andere omgeving, want dat is het in feite. Wel zijn de bosrijke omgevingen waar je doorheen wandelt prachtig en van een magisch niveau dat ik in tijden niet gezien heb. Prachtige bomen, heuvels en meertjes hebben me meermaals doen verwonderen over de grafische pracht. Maar helaas heeft ook dat weer een downside. Gebieden zijn namelijk vrij beperkt in grootte en wanneer je van het ene naar het andere gebied gaat, moet er eerst een seconde of 10 geladen worden. Op zich zijn laadtijden niet zo’n probleem, maar aangezien de gebieden niet al te groot zijn, krijg je nogal snel het laadscherm te zien en dat kan nog wel eens leiden tot frustratie.
Zoals ongetwijfeld bekend is het belangrijkste aspect van Fable de held die je naar de manier waarop jij de game speelt vormt. Dit gaat verder dan alleen de keuze tussen goed en slecht, want je uiterlijk verandert ook naarmate jij er een bepaalde speelstijl op nahoudt. Gebruik je veel magie, dan zal je dat terugzien in je character in de vorm van een slanke lijn en grijze haren. Deel je liever klappen uit, loop je met zware wapens te zeulen en eet je veel vlees, dan zal de held veranderen in een bonk spieren. Natuurlijk is het hiernaast ook nog mogelijk om handmatig dingen aan je uiterlijk te veranderen. Zo zijn er de nodige kapperszaken verspreid over Albion, en kan je bij bepaalde kooplieden een tattoo laten zetten. Verder is het uiteraard mogelijk om van kostuum te veranderen. Fable biedt een flinke variëteit aan kleding en het is aan jou om een passende outfit te vinden. Heb je een eng evil character, dan zal een duister pak je waarschijnlijk het beste staan, maar als je toch wat anders wilt kan je hem ook bekleden met een licht pak, of in een ziek geval een jurk. Heb je een beetje humor, dan zal je met verschillende hilarische combinaties op de proppen komen. Zo liep ik rond met een snor van 30 cm, een hanenkam, bakkebaarden tot zo ongeveer m’n oksels en gekleed in een prachtige roze jurk. Niet erg aantrekkelijk voor de dames, ook niet provocerend voor vijanden maar wel erg grappig. En dat is wat zo mooi is aan Fable. Je hoeft je niet te houden aan één spellijn, waarbij alle elementen van te voren al zijn vastgesteld door een stel suffe ontwikkelaars, maar je kan er een eigen unieke draai aan geven.
NPC's and you
Er zijn verschillende manieren waarop je Fable kan spelen. Zo kan je, als je dat wilt, de game in een ruk uitspelen zonder aandacht te besteden aan alle sidequests en minigames die de game heeft. De levensduur van Fable’s hoofdqueeste is echter aan de korte kant en een ervaren gamer kan het spel na een uur of 8 al van begin tot eind gezien hebben. Er zijn akelig weinig hoofdqueesten en diegenen die er wel zijn, zijn uitermate makkelijk. De game is überhaupt erg makkelijk. Zo makkelijk dat het voor elk zelfstandig denkend zoogdier praktisch onmogelijk is om dood te gaan. Lionhead heeft een flink deel van de uitdaging uit de game verwijderd door het toevoegen van zogenaamde “Resurrection Vials”. Zoals de naam al aangeeft, geven deze vernuftige items je jouw leven terug, als de healthbar leeg is. En aangezien potions en items om de levensbalk aan te vullen voor het oprapen liggen gebeurt dit laatste erg zelden, waardoor het aantal Resurrection Vials nogal snel naar het maximum van 9 stuks gaat. Daar komt bij dat de vijanden in Fable allemaal stuk voor stuk erg makkelijk zijn en er zelfs bij de meeste eindbazen nauwelijks of niet gezweet hoeft te worden. Tja, zul je denken, 8 uur is wel erg aan de korte kant voor een game die zich RPG/Adventure noemt. Daar kan ik je zeker gelijk in geven, maar onthoudt wel dat Fable niet een game is die je na een keer spelen laat liggen. Voordat je er echt klaar mee bent zal je de game minstens 2 keer uitgespeeld hebben, door de verschillende game ervaringen die de game biedt afhankelijk van je speelstijl. Oké, er verandert weinig tot niets aan het verhaal als je een slechte magiër wordt in plaats van een goede krijger, maar de gameplay verandert daadwerkelijk wel en daardoor zullen de meeste gamers Fable minstens van 2 kanten willen zien, wat de levensduur flink verlengt.
Een van de oudste stellingen ooit is dat kort en dik beter is dan lang en dun of vice versa (lees dit zoals je wilt) en deze stelling vind ik bij Fable erg van toepassing. Zie een game als Splinter Cell als lang en dun; voordat je de singleplayer mode hebt uitgespeeld ben je een poosje verder, maar naast het hoofdverhaal is er weinig te doen. Fable is het schoolvoorbeeld van kort en dik; de main story is in een zucht uitgespeeld, maar daarnaast is er zoveel te doen dat het aantal uren gameplay dat je erin kan steken voordat je alles gezien hebt, gelijk en waarschijnlijk zelfs hoger ligt dan die van Splinter Cell. Wat uit de oeroude stelling meestal blijkt is dat het antwoord per persoon verschilt. Ieder heeft zijn of haar eigen voorkeur en dat is ook zeker het geval bij Fable. Ben je een gamer die er uren over kan doen om elk hoekje van de game door te pluizen? Dan zal je waarschijnlijk een uur of 30 verder zijn voordat alle sidequests voltooid zijn, alle geheimen unlocked zijn en alle verstopte items gevonden zijn. Tel hier het voor dit soort gamer verplichte 2e rondje op en je komt uit op een levensduur van een uur of 35/40, al met al toch een verdienstelijk resultaat.
Zoals ongetwijfeld bekend, is de manier waarop jij de game speelt van groot belang en wordt dit geuit in het uiterlijk. Slechte characters zijn groot, sterk, duister en dus afschrikwekkend voor anderen. Hou je er echter meer van om moraal het goede te doen, verdedig je onschuldige mensen tegen kwaadgezinde overvallers en doe je nooit iets kwaads, dan zal je licht uitstralen, looks hebben van een droomprins en voorzien zijn van een aureool. Het mooie is dat NPC’s die je op straat tegenkomt daadwerkelijk reageren op hoe je eruitziet. “Evil” characters zullen uitgejoeld en ontweken worden terwijl nobele helden toegejuicht worden en applausjes kunnen verwachten van omstanders. Guards zullen een goed persoon een goede dag wensen, maar slechte personen goed in de oren laten knopen dat ze in de gaten worden gehouden. De reactie van de NPC’s is niet alleen gebaseerd op de manier waarop jij eruitziet. Naast een indruk te maken met je aantrekkelijke of afschrikwekkende looks, kan je inwoners van Albion namelijk ook provoceren, complimenteren en zelfs verleiden. Steek je middelvinger op als je iemand niet aardig vindt, bied je excuses aan als je iets fout doet en flirt met een dame (of heer in sommige gevallen...) die je leuk vindt. Dit alles bepaald mede of je in goede of slechte aarde valt bij een NPC en zelfs of je de nodige harten weet te veroveren. Leuk detail is dat NPC’s allemaal een eigen leven hebben. Ze slapen ’s nachts in hun huis en als de eerste zonnestralen verschijnen wordt het tijd om op te staan en verder te gaan met de dagelijkse bezigheden. Dit alles is natuurlijk geen effect dat van belang is bij de rest van de gameplay, maar zeker een grappige extra dimensie die je daadwerkelijk doet denken te leven in een wereld die draait.
Het is jouw keuze
In Fable zijn er drie verschillende richtingen die je op kan gaan, te weten de strength, skill en will. Elk aspect heeft zijn eigen diepgang en de gamer moet voor zichzelf uitspitsen welke hij of zij wil uitwerken. Ben je een heuse krijger dan zal je aan het einde van het spel een aardige wapencollectie in je inventory hebben, variërend van zwaarden tot bijlen tot katana’s. Elk wapen heeft zijn eigen plus en minpunten en is in verschillende klassen te krijgen. Ben je echter meer een schutter en ga je meer uit van je kunnen, dan biedt Fable je een wijd scala aan bogen, waarbij je de keuze hebt tussen kruisbogen en gewone bogen. Daarnaast hebben skilled characters de mogelijkheid om dingen te stelen, in te breken en kunnen ze goed onderhandelen. Als laatste is er het aspect met heet meeste diepgang; de magie. Er zijn ontzettend veel verschillende soorten van magie te unlocken welke allemaal naar een hoger niveau geüpgrade kunnen worden. Elke vorm van magie gaat gepaard met prachtige visuele effecten die mij keer op keer weer doen verbazen van de pracht die de game kent. Zoals gezegd is jouw keuze tussen deze richtingen cruciaal voor het verloop van de game en dan met name het uiterlijk van je held.
Qua gameplay zit het met Fable dik in orde. De besturing lijkt veel op die van Nintendo’s Zelda en dat is een zeer goede zaak. Met de linker trigger wordt gelocked op een vijand om deze vervolgens met een druk op de X knop aan te vallen met het wapen naar keuze. Wanneer gewenst, is het makkelijk om met een simpele druk op de rechter trigger de B,Y en X toetsen over te schakelen naar het Magie menu. Dit menu toont jouw 3 voorkeursspreuken, welke je vervolgens gemakkelijk op een vijand kan afvuren. De held laat zich over het algemeen bedienen als een droom, maar helaas is er toch wat op aan te merken. Wanneer je namelijk in gevecht bent met een groep bandieten en een onschuldige voorbijganger probeert te beschermen wil het auto-targetingsysteem nog wel eens de verkeerde locken, waardoor je per ongeluk de verkeerde raakt en zodoende ongewenste evil points vergaard. Op zich geen heel groot probleem, maar het kan toch vrij vervelend zijn.
Ik heb het al een of twee keer eerder laten weten; grafisch gezien doet Fable zijn naam eer aan. Fabuleus is het juiste woord voor de prachtige sprookjesachtige omgevingen, de details in en om de dorpen en vooral het detail van jouw held. Elk stuk kleding is fantastisch uitgewerkt, elk kapsel ziet er even mooi uit en de wapens en verschillende soorten magie zijn ongekend mooi. Helaas laat de framerate het meer dan eens afweten en zijn haperingen niet zeldzaam. Maar goed, dit alles kan weinig van de pret drukken als je je ogen weer eens uitkijkt op de prachtige gedetailleerde stadjes, glansrijke velden en afschrikwekkend grote vijanden. Misschien wel het beste punt van Fable is het geluid. De voiceacting is uitstekend gedaan en eigenlijk alle geluidseffecten klinken goed afgewerkt. De geweldige achtergrond tunes, verzorgd door ons aller Danny Elfman, zorgt ervoor dat de sfeer van alle kanten klopt.
Conclusie
Al met al kunnen we concluderen dat Fable niet is geworden wat het zou moeten zijn. Op zich wel van te voren te verwachten, omdat Molyneux’s gouden bergen wel erg hoog waren en erg ver reikten, maar toch kan je rekenen op een teleurstelling als je volledig mee ging met de hype. Fable is een game geworden die op bepaalde aspecten zijn gelijke niet kent, maar op andere punten ook weer heel erg te kort komt. Alle ambitie die Molyneux ooit in zijn gedachte had voor de game is duidelijk te zien, maar komt gewoon niet goed uit de verf. Dat is jammer, maar ik denk niet dat deze ambitie überhaupt realistisch was met de techniek die we nu kennen. Molyneux heeft met Fable een game gemaakt die de grenzen van de hedendaagse techniek opzoekt en erachter komt dat de grenzen wat dichterbij liggen dan verwacht. Uiteindelijk is Fable gewoon een hele goede game geworden die zeker op een prominente manier zijn naam gevestigd heeft in de geschiedenisboeken van de gameswereld. Niet omdat het uiteindelijke plaatje een klassieker is, maar omdat de game zo veel anders is dan de rest.
Oordeel Fable (Xbox)
- Graphics
85 - Gameplay
90 - Originality
- Sound 95
- Replay 75
- Eindcijfer 90