Sorry... wat?
Er is geen controllertouw aan vast te knopen, dat verhaal. Voor een leek althans. Fate/Extella is namelijk niet alleen gebaseerd op het uitgebreide verhaal van visual novel (en animé) Fate/Stay Night. Het is samen met de dungeon crawler Fate/Extra (PSP) ook nog eens onderdeel van een soort alternatieve tijdslijn over de zogenaamde Moon Cell en een virtuele oorlog. Om deze ingewikkelde verhalenknoop een beetje mooi samen te vatten is geen beginnen aan. Je moet ook echt wat voorkennis hebben van de vorige game of de algehele serie om Fate/Extella echt te kunnen volgen. Toch doet de game heel eventjes een poging om de basisfeitjes uit te leggen.
Geheugensteuntje
Je wordt namelijk wakker met geheugenverlies (goh) en wordt geholpen door Saber/Nero. Deze deftige krijgsdame met een flinke bos hout voor de deur, herinnert je aan de Holy Grail War die je aan het eind van Fate/Extra gewonnen hebt. Een oorlog om een soort supercomputer op de maan welke wensen kan vervullen en virtuele vechtassistenten zoals Saber ook in het leven geroepen heeft. Het blijkt echter dat jouw personage vlak voor zijn of haar (mag je kiezen) grote winst een heftige oorlogswond heeft opgelopen. De Regalia Ring waarmee de virtuele wereld SE.RA.PH geregeerd kan worden, is nu opgesplitst en ligt binnen handbereik van meerdere vijanden. Je moet samen met Saber het slagveld betreden om de boel definitief over te nemen.
Prima genreblend
Het is geen verkeerd idee om een visual novel te combineren met het Musou-genre. Daarin is het verhaal vaak een van de zwakste punten en wordt het al gauw hersenloos hakwerk. Fate/Extella weet de twee onverwachts goed te combineren. Er zijn drie hoofdverhalen (plus een vierde die je vrijspeelt), die net als in een visual novel tegelijkertijd plaatsvinden en elk een ander perspectief bieden. Elk hoofdverhaal bestaat uit zo’n 6/7 hoofdstukken die ongeveer een uur per stuk duren. Elk hoofdstuk bestaat voor de helft uit een stuk visual novel en de andere helft is een grote interactieve knokpartij. Zolang je het niet erg vindt om voor elk hoofdstuk ruim een uur de tijd te nemen en een aardig stukje achter elkaar te lezen of te vechten, is dit best een leuke insteek. Het passieve maar verhaalrijke visual novel-onderdeel en de hersenloze doch hectische gevechten vullen elkaars minpunten prima aan in deze genreblend.
Aggressieve fruitvliegjes
Net zoals menig Musou game krijg je tijdens een gevecht te maken met duizenden dommige soldaatjes die zich gewillig opofferen. Maar hier gaat het toch wel iets te ver. Als je een tijdje stilstaat merk je dat de soldaten gewoon staan te wachten tot je ze neermept. Heel af en toe stapt er eentje voorzichtig op je af, als een soort ambitieuze aanval van een aggressief fruitvliegje. Maar je kan prima een paar minuten stilstaan zonder dat er iets gebeurt. Dat de soldaatjes geen uitdaging zijn is vrij normaal in dit genre, maar dat ze zó levenloos zijn, is al een vroege indicatie dat de moeillijkheidsgraad niet helemaal in orde is.
Touwtrekken
Normaal zit de echte uitdaging in de mini-eindbazen of in de strategie op het slagveld. In Fate/Extella is er een soort touwtrekmeter die de winst bepaalt, die naar links of rechts beweegt als je een sector op het veld wint of verliest. Om zo’n veld te winnen moet je zogenaamde Agressors vinden op het veld. Dat zijn iets grotere soldaatjes die bijna terugvechten. Af en toe komt er ook een speciale eindbaas binnenvallen die iets uitdagender is dankzij daadwerkelijke verdediging en speciale aanvallen. Terwijl je hiertegen vecht is er elders op de kaart ook vaak een gevecht tussen goede en slechte NPC’s, welke je goed in de gaten moet houden. Je moet regelmatig de NPC’s aan jouw kant eventjes helpen om te voorkomen dat een sector valt.
Brandjes blussen
Hier zou de uitdaging moeten zitten, maar het is niet zo goed uitgewerkt als in andere Musou games. Het begint nog prima. Al is het erg makkelijk, word je gaandeweg gedwongen om meer te verdedigen, speciale aanvallen te sparen en om strategisch te werk te gaan omdat je teammaten steeds meer hulp nodig hebben. Prima tot dusver. Het wordt pas vervelend wanneer je teammaten zo snel overrompeld worden, dat je de hele tijd hun rommeltjes aan het opruimen bent en geen vrijheid meer krijgt om je eigen gevechten te kiezen. Op een gegeven moment zit je met je vinger permanent op de sprintknop om maar op tijd alle brandjes te blussen. Op dit punt begon ik uit frustratie te experimenteren met mijn aanvallen en kwam ik plots achter iets merkwaardigs.
Variatie werkt niet
Zo bleek dat het maken van een mooie combo eigenlijk veels te veel tijd kostte, en dat een mini-eindbaas deze afbreekt met tegenaanvallen, waardoor zo’n gevecht te lang duurt om tijdig een sector te overwinnen. Maar, ram je eindeloos op het driehoekje dan kan je de normale sterke aanval ‘spammen’. Daarvoor reageert je vijand niet snel genoeg, waardoor hij voortdurend op zijn gat ligt. Zo kan je net snel genoeg sectoren winnen en een heel slagveld weer terugwinnen wanneer je teammaten de boel verpesten. Door gewoonweg een half uur lang op een knopje te rampetampen. Plots wordt de game extreem simpel, repetitief en zonder enige vorm van tactiek. Door het gebrek van een soort staminameter voor deze aanval kan je het misbruiken en je wordt gaandeweg steeds meer gedwongen om dit te doen omdat je team zo dom doet.
Mijn waifu is beter dan jouw waifu
Net als de vechtgameplay heeft het verhaal ook wat flinke minpunten. In de eerste hoofdcampagne word je doodgegooid met termen, en heb je recht op een dikke medaille als je meteen alle context snapt. In het verhaal met Saber is het taalgebruik soms ook erg merkwaardig. Er wordt veel gepraat, maar weinig gezegd. In lange zinnen gevuld met filosofische vaagheden en onduidelijke science-fictiontermen. Iets wat opgelost kan worden met wat meer opbouw en karakterontwikkeling, maar dit zat waarschijnlijk al in de voorgaande game of het originele materiaal. Daarnaast komen er voortdurend laagdrempelige romantische ‘waifu’-momentjes langs en is het allemaal net niet overtuigend. De ingesproken stemmen zijn daarentegen wel weer prima te noemen. Ook blijkt dat andere verhaallijnen, waar je andere personages volgt, heel anders geschreven zijn. Hier is het verhaal soms veel duidelijker uitgelegd en de manier van spreken veel natuurlijker. Maar op dit punt heb je er al een uur of acht inzitten en is je aandacht al flink verslapt. Misschien dat het voor een fan een andere ervaring is, maar de kwaliteit van het verhaal mag niet helemaal afhangen van fanservice en voorkennis.
Genrebotsing
Fate/Extella is een merkwaardige game, in dat het tegelijkertijd toffe vernieuwing brengt maar ook flinke steken laat vallen. De genremix tussen Musou en visual novel is onverwachts goed. Maar enerzijds haalt de schrijfstijl het niet bij het niveau van een echt sterke visual novel en anderzijds kent de vechtgameplay niet de balans van een goede Musou game. De presentatie wisselt ook. Zo lopen de omgevingen soms een generatie achter, maar zijn de gevechtsanimaties en stemmen weer best goed. Qua content is er ook een problematisch plus- en minpunt. Zo heb je de hoofdcampagnes van een uur of zeven en meer dan tien extra campagnes met bijpersonages die elk zo’n vier uur duren. Samen zorgt het voor een respectabele speeltijd van meer dan vijftig uur, maar het zorgt ook voor erg veel herhaling. In die verhaallijnen worden namelijk zo’n vijf vechtarena’s voortdurend herhaald en kom je regelmatig dezelfde eindbazen of personages tegen. Uiteindelijk blijken de twee helften van de genreblend juist de repetitieve aard van Musou games te versterken, wat vrij zonde is van de originele opzet.
Mocht je al bekend zijn met de serie en heb je al een hele hoop karakterontwikkeling en verhaal in je hersenen zitten, dan haal je misschien nog iets moois uit Fate/Extella. Er zit dan ook genoeg content en originaliteit in om de game niet helemaal af te branden. Voor de gemiddelde gamer heeft deze titel echter te veel problemen. Er zijn visual novels met een veel sterker verhaal dan deze enorm lange ‘epilogue’ en er zijn Musou games met veel beter uitgewerkte gameplay. Fate/Extella is een leuk experiment maar is alleen een aanrader voor de echte liefhebber.
Deze review is geschreven door Martijn Hamerling.
Oordeel Fate/Extella: The Umbral Star (PS4)
- Graphics
55 - Gameplay 50
- Originality
70 - Sound 70
- Replay
40 - Eindcijfer 57
221 )
31-01-2017 01:33
1)
31-01-2017 13:14
