Het verhaal begint in Valhalla, een plaats waar de tijd stilstaat en Lightning in een heftige strijd verwikkeld is met Caius Ballard. Dit is de ‘big badguy’ waar je de volgende dertig uur jacht op mag maken. Door zijn toedoen ontstaan er verschillende paradoxen, verschijnselen die aantonen dat er iets fout is gegaan met de tijdslijnen, en jij zult in de rollen van Serah en Noel moeten proberen om deze fouten recht te zetten om zo uiteindelijk Lightning terug te kunnen vinden.
Change the future, change the past
Een goed voorbeeld hiervan is een gevecht met een enorme Flan, een oranje monster dat uit blubber lijkt te bestaan, waarbij je tijdelijk wordt bijgestaan door Snow. Dit monster blijkt aanvankelijk te sterk om te verslaan en al snel delf je dan ook het onderspit. Door bepaalde handelingen uit te voeren in andere tijdzones binnen hetzelfde gebied, kun je later terugkeren en zul je zien dat deze Flan opeens een heel stuk kleiner is geworden. Koppel dat aan het feit dat je in de tussenliggende uren ook sterker bent geworden omdat je crystarium punten hebt verdeeld over de zes rollen, zoals commando, ravager en medic, en je merkt dat deze eindbaas opeens een heel stuk makkelijker is geworden.
Dit wordt ingame overigens ook heel cryptisch uitgelegd met de boodschap dat de toekomst veranderen ook het verleden zal veranderen. Iets wat volgens de gangbare theorie over tijdreizen eigenlijk helemaal niet kan, maar dat terzijde.
Gastoptredens van oude bekenden
Zoals gezegd is Snow dus een van de personen die je tijdens gevechten bijstaat. Helaas is dat alleen het geval bij je bezoek aan een specifiek gebied. Daarbuiten zul je genoegen moeten nemen met het duo van Serah en Noel, een jongen die uit de toekomst is gekomen om Serah te helpen bij haar zoektocht naar Lightning. Naast Snow zullen ook Vanille, Fang, Sasz en Hope hun gezicht laten zien tijdens het verloop van het verhaal. Helaas zullen ze geen actieve rol hebben tijdens de gevechten.
Hope is overigens een stuk volwassener geworden. Dat hele gejank uit het vorige deel heeft plaatsgemaakt voor een behoorlijk doelgerichte jongen die aan het hoofd staat van een grote organisatie, genaamd ‘The Academy’. Helaas zul je het wat sterke persoonlijkheden betreft dus echt van Serah en nieuwkomer Noel moeten hebben. Het zorgt ervoor dat de toon van het spel behoorlijk licht blijft in de eerste helft van het verhaal.
Monsters als teamleden
Gelukkig kun je wel een derde teamlid krijgen, maar in FFXIII-2 is ervoor gekozen om dat een monster te laten zijn. Nieuw is namelijk het gegeven dat je verslagen tegenstanders soms een kristal achterlaten. Dit kristal bevat een versie van je zojuist verslagen tegenstander. Je kunt hierdoor dus een hele verzameling van monsters bij elkaar sparen. Aanvankelijk had ik zo mijn twijfels over het nut van deze hulpjes, maar vele uren later besef ik wel dat het geen afbreuk doet aan de dynamiek van het spel.
Waar in de voorganger eerder genoemde teamleden zoals Fang, Vanille of Sasz je bijstonden tijdens de gevechten, heb je nu de keuze om een Flaninator of zelfs een Chocobo in je team op te nemen. Het ziet er misschien een beetje vreemd uit als je opeens een rode Chocobo in je gevecht voorbij ziet rennen, maar elk monster heeft zo zijn kwaliteiten. Zo is de groene Chocobo bijvoorbeeld gespecialiseerd in de rol van Medic. Elk monster heeft een vaste rol, dus je zult op zijn minst zes monsters goed moeten versterken om effectief te kunnen variëren binnen je team. Dat doe je overigens niet door ze simpelweg deel te laten nemen aan gevechten, maar door ze items te voeren.
Vrijheid
Zoals ik al eerder aangaf, kreeg FFXIII als voornaamste kritiek dat het spel te weinig vrijheid bood. Dit tweede deel lijkt aanvankelijk precies het tegenovergestelde. Nu kun je meerdere tijdzones bezoeken, kun je paradoxen oplossen, meerdere eindes vrijspelen etc. Toch is dit eigenlijk gedeeltelijk een illusie. Je begint nog steeds keer op keer in een gebied wat je uit moet kammen, en hoewel je kunt kiezen tussen de verschillende gebieden en tijdzones in de History Crux, bevat elk gebied toch tegenstanders van een bepaalde sterkte. Dus in zekere zin word je wel via een van tevoren bepaald pad door het verhaal geleid.
Mensen die hopen dat FFXIII-2 soortgelijke ontwikkelingen heeft zoals een klassieker als Crono Trigger, zullen waarschijnlijk een beetje teleurgesteld zijn dat de dingen die je doet weinig tot geen invloed hebben. Het neemt gelukkig niet weg dat FXIII-2 ontzettend goed in elkaar zit op het gebied van gameplay, verhaal en speelplezier. Want op de een of andere manier werkt het verslavend om steeds nieuwe monsters te vangen en op te waarderen.
Conclusie
FFXIII-2 is een uitstekende game geworden. De rol van Noel Kreis wordt in de loop van het verhaal verder uitgediept en Serah leren we nu ook een beetje beter kennen. Alle vernieuwingen op het gebied van gameplay zoals de monsters, tijdreizen en keuzes die je maakt vallen bij mij goed in de smaak. De gevechten zijn net zo sterk als in het vorige deel dus daar valt niets op af te dingen. De enige vraag is dus eigenlijk of je het vorige deel leuk vond en of je nu een duidelijk verbeterde versie wilt spelen. Ik heb me in ieder geval geen moment verveeld.
Deze review is geschreven door Ollie1981
Oordeel Final Fantasy XIII-2 (PS3)
- Graphics
90 - Gameplay 90
- Originality
80 - Sound 85
- Replay 80
- Eindcijfer 85
7574 
3)
16-02-2012 00:13
