Intelligent Systems moest na hun studioreddende meesterwerk Fire Emblem Awakening op de een of andere manier het niveau hooghouden. Dat hebben ze gedaan door de Pokémon-tactiek erop los te laten en op creatieve wijze drie versies van Fire Emblem Fates te produceren. Waar drie Pokémon-games vooral verschillen in de legendarische Pokémon op het doosje en vangbare Pokémon, gaan de verschillen in Fire Emblem Fates vele malen verder. Niet alleen krijg je te maken met geheel verschillende verhaallijnen, zelfs de gameplay gooit het over een andere boeg. Je kunt dus niet zomaar één van de drie games spelen en verwachten dat je wel ongeveer dezelfde ervaring krijgt als ieder ander. Eigenlijk kun je Fire Emblem beter niet vergelijken met Pokémon; het is eerder een bijzondere trilogie van games in één doosje, mits je de Special Edition van Fire Emblem nog kunt vinden. Zo niet, dan moet je toch ergens beginnen, maar waar? Welk deel van dit pixelige drieluik is nou het beste?
Koninklijk dilemma
Tijdens de eerste zes missies zijn alle drie de games identiek. Het Hoshido-koninkrijk krijgt het aan de stok met het concurrerende Nohr-koninkrijk, en na een bijzonder dramatische gebeurtenis word jij geconfronteerd met een dilemma. Jij bent namelijk de enige persoon met familie in beide koninkrijken, en je zal moeten kiezen voor welke familie je wilt vechten (en dus ook tegen welke familie). Tenzij je voor een derde pad kiest in Revelation en op recalcitrante wijze geheel je eigen gangetje wilt gaan, maar wel is het de bedoeling dat je beide Birthright (Hoshido) en Conquest (Nohr) dan eerst uitgespeeld hebt voor een stevige portie achtergrondverhaal.
Birthright
De meeste spelers zullen na de emotionele impact van de eerste paar missies waarschijnlijk willen gaan voor Birthright. Het is de game waarin je de ‘good guys’ kiest en voelt aan als een natuurlijk startpunt. Daar hebben de makers best goed over nagedacht, want Birthright is ook bedoeld voor nieuwkomers. Het moeilijkheidsniveau ligt hier het laagst en het verhaal is vrij rechttoe rechtaan. Daarnaast is er de mogelijkheid om ervaringspunten te grinden in een soort skirmish-missies. Mocht je niet zo’n fan zijn van permadeath – waarbij alle gesneuvelde soldaten nooit meer zullen opstaan – dan zijn die extra missies ideaal om de zwakkelingen in je leger even een liefdevolle schop onder de reet te geven.
Je kan natuurlijk ook de Casual Mode of Phoenix Mode (nieuw) inschakelen zodat alle soldaten respectievelijk na de missie of tijdens de missie weer bijkomen, maar eigenlijk haalt dat het mooiste aspect van Fire Emblem weg. De hele game en serie draaien om het verliezen van dierbaren: het is een essentiëel onderdeel van het verhaal en oorlogvoeren in het algemeen. Met zulke hoge risico’s bekijk je het strategische vechten op een geheel andere wijze; als die ene boogschieter je even ontglipt was, dan horen daar natuurlijk consequenties bij.
Terwijl Birthright ideaal is voor beginners en in eerste instantie leuker lijkt, gezien de personages veel meer ‘likeable’ zijn, is het wat mij betreft de minst sterke van de drie routes. Het verhaal is namelijk wat voorspelbaar, maar belangrijker is dat de missiedoelen zelden interessant zijn. Het is namelijk vrijwel altijd ‘Rout the enemy’ of ‘Defeat the boss’, wat simpelweg betekent dat je simpelweg alle vijanden of alleen de eindbaas moet uitschakelen. Na een reeks bonusmissies en een stuk of twintig verhaalmissies begint dat herhalende missiedoel wel wat eentonig te worden.
Conquest
Als je in de game de keuze krijgt welke route je wilt gaan spelen, lijkt Conquest wat minder aanlokkelijk. Na die eerste missies is het ietwat lastig om te verantwoorden waarom je voor de Nohr-kant zou willen vechten. Stiekem is Conquest echter een stuk interessanter vergeleken met Birthright. Ten eerste is het verhaal leuker geschreven met meer onverwachte momenten, maar waar het echt schittert is in het sterke missieontwerp: een enkele keer moet je alle vijanden verslaan, maar je wordt veel vaker geconfronteerd met een unieke uitdaging. Denk aan het overleven van een bepaald aantal rondes, het verdedigen van een linie op de map, het vinden van de leider onder meerdere gemaskerde vijanden terwijl de tijd dringt, of het vechten met twee groepen tegelijkertijd op verschillende plekken.
Daar komt nog bij dat deze versie in zijn geheel moeilijker ingesteld staat, dus verwacht meer gemiste aanvallen, minder Critical Hits en vooral wat dode soldaten. Voor fans van de serie en van permadeath – die een potje janken om een gesneuvelde strijder wel kunnen waarderen – is Conquest duidelijk de beste keus. Het verhaal is boeiend, de missies zijn uitdagend en je krijgt nimmer de kans om te grinden. De extra skirmish-missies zijn hier namelijk niet aanwezig, waardoor veel minder geld hebt om in je leger te stoppen en je soldaten het qua ervaring maar moeten doen met de verhaalmissies (al kan je eventueel de DLC Map Packs tussendoor spelen).
Revelation
Het is opvallend dat juist Revelation voor veel mensen enkel als DLC-extraatje te verkrijgen is, want het is de beste route van de drie. Het is in ieder geval de meest gebalanceerde game en combineert de unieke aspecten van Birthright en Conquest. Zo krijg je de skirmish-achtige missies van Birthright om lekker veel te trainen met jouw troepen, zijn de verhaalmissies even divers en intrigerend als in Conquest en ligt de moeilijkheidsgraad precies in het midden. Bovendien is de keuze van de hoofdpersoon hier precies wat je eigenlijk zou willen, namelijk de geforceerde keuze aan je laars lappen en ambitieus op zoek gaan naar een derde betere optie. Hierbij voeg je uiteindelijk personages van beide kanten bij jouw persoonlijke leger en ontstaat er een mengelmoes van personages uit Birthright en Conquest (met allerlei toffe uitwisselingen onderling).
Het lijkt wel alsof Revelation het grote verhaal is wat men oorspronkelijk wilde vertellen, maar vervolgens Birthright en Conquest heeft gemaakt als twee immense prequels of een soort ‘what if’-scenario’s. Mocht je van de drie versies er maar eentje spelen, dan is Revelation makkelijk aan te raden. Het is bijna zonde dat je het niet los kan kopen in de winkel. Toegegeven, Revelation werkt gedeeltelijk zo goed doordat je de personages en hun alternatieve routes al kent uit de andere versies. Dat de makers je afraden om Revelation als eerste te spelen is dan ook niet zo gek, en dat je de derde route als DLC hoort te kopen na Birthright of Conquest is zeker verdedigbaar.
Kijkdoos
Voor de presentatie zit je in alle gevallen goed. Met een hoofdtelefoon op is de bombastische soundtrack goed te pruimen, zelfs als je er al vele tientallen uren in hebt zitten brengt het sfeer en geen irriterende herhaling. De graphics zijn tevens nog steeds prima. Naast de prachtig geanimeerde CGI-filmpjes is vooral het kijkdooseffect nog steeds leuk; al die 2D-sprites die rondbewegen over het driedimensionale strijdveld. Dit keer hebben de soldaatjes ook eindelijk voeten, misschien geen wereldschokkend detail maar het leidt niet meer af wanneer er personages rondschuiven op stompjes of er enthousiast mee rondspringen zoals in het vorige deel Fire Emblem: Awakening.
Je eigen kasteel
De kerngameplay van Fire Emblem Fates is gelukkig niet veel veranderd ten opzichte van Awakening. Er zijn vooral wat elementen verfijnd: zo kunnen vijanden nu ook gebruik maken van het systeem waarbij twee personages die naast elkaar staan op de map samenwerken om aan te vallen of te verdedigen. Overigens zullen wapens niet meer uit elkaar vallen na veelvuldig gebruik. Wil je de klasse van een soldaat veranderen, dan moet dit met speciale Seals. De grootste toevoeging is My Castle, een soort hub-wereld die je naar hartelust mag aanpassen. Deze is gevuld met winkels, rondzwervende personages en allerlei extraatjes om de rustmomenten tussen de gevechten allemaal wat interessanter te maken. Mocht je via StreetPass andere gamers tegenkomen, dan kan je ook elkaars kasteel bestormen waarbij speciale gebouwen invloed hebben op het gevecht. Het is een grappige toevoeging, maar men wilde duidelijk experimenteren met extra’s en niet teveel knoeien met de kerngameplay, en die staat nog als een huis.
Fire Emblem
Awakening was zeker geen gelukstreffer. Fates heeft misschien niet de impact van zijn voorganger omdat het niveau nu hooggehouden moet worden. Maar dat heeft de makers niet tegengehouden om extra ambitieus te zijn en gewoon drie games te maken in plaats van één. Het downloaden van extra routes had zomaar een makkelijke DLC-grabbelton kunnen worden, om met nauwelijks veranderde gameplay wat extra geld uit de gamerportemonnee te schudden. Er is echter duidelijk veel aandacht in gaan zitten, en het is zeker de moeite waard om Revelation te spelen als je Birthright en Conquest al hebt. Je krijgt dan een volledige game voor de helft van de prijs die stiekem nog beter is dankzij een uniek verhaal en gameplay.
Natuurlijk is Fire Emblem niet perfect en zijn er wat problemen aan te kaarten. Zo zijn de dialogen op momenten niet zo sterk, mogelijk door een matige vertaling. Ook kunnen de kanspercentages bij een aanval nog wel eens frustrerend zijn, en verloor ik de finalemissie van Birthright doordat een enkele aanval twee keer mistte. Hierdoor mocht ik meteen de tweedelige eindmissie helemaal opnieuw gaan spelen. Toch hoort verlies bij het DNA van Fire Emblem. Een veteraangamer zal dat beamen, nieuwkomers komen er op de harde manier achter, tenzij je valsspeelt met Phoenix Mode natuurlijk (probeer Classic Mode zeker eens uit!). Sommige hardcorefans zullen zich vast irriteren aan het feit dat Fire Emblem steeds ietsjes meer toegankelijk wordt en dat Phoenix Mode teveel tegen de originele principes van Fire Emblem ingaat. Wat mij betreft gaan Nintendo en Intelligent Systems hier echter slim mee om. Kregen de hardcorefans hun zin, dan was de serie onderhand gestopt door tegenvallende verkopen. Het heeft in het westen namelijk nooit een Dark Souls-achtige hype kunnen losmaken. Door Birthright en Conquest zo verschillend te maken krijgen we desondanks het beste van beide werelden, en kunnen zowel de echte fans als het grote publiek los gaan op deze toffe gameserie.
Bijzondere trilogie
Dit bijzondere driedubbele game-experiment klonk best vreemd tijdens de aankondiging, maar op de een of andere manier is het goed gelukt. Naarmate je de drie delen achter elkaar speelt is het niet alsof je drie keer hetzelfde zit te doen; elke versie voelt compleet anders aan en wordt verrijkt als je de kennis van een eerder deel meeneemt. Mocht je het maar bij één deel houden, dan is er voor iedereen een duidelijke keuze: Birthright voor nieuwsgierige newbies, Conquest voor masochistische veteranen en Revelations voor gamers die niet kunnen kiezen. Hoe dan ook speelt Fire Emblem Fates lekker weg en blijft Fire Emblem een van de beste strategieseries, al helemaal voor onderweg. Mocht je ergens nog de Special Edition op de kop kunnen tikken, dan zal je wel een rondreis door Europa moeten boeken om deze epische trilogie in het fictieve Hoshido en Nohr helemaal uit te spelen.
Deze review is geschreven door Martijn Hamerling
Oordeel Fire Emblem Fates: Special Edition (3DS)
- Graphics
85 - Gameplay
90 - Originality 90
- Sound 85
- Replay 95
- Eindcijfer 89
776 )
23-06-2016 21:24
1)
23-06-2016 21:43
