De grafische filters filteren vooral veel details uit de beelden.

Verhaal? Cut-scenes!
25 jaar na dato valt op hoe ver we gekomen zijn met de manier waarop games hun verhaal vertellen. In flashback worden er niet veel woorden aan vuil gemaakt. Het draait meer om de vette cut-scenes. Dat is niet erg, ‘show don’t tell’ is een beproefde methode om verhaal over te brengen. In Flashback ontbreekt echter vaak de nodige context. Je doet vooral dingen omdat wordt gezegd dat je ze moet doen. Natuurlijk komt het daar vaak op neer in games, maar wordt het tenminste mooi ingepakt.

In Flashback pak je de vreselijkste baantjes op om een paar centen te verdienen. Zoals het opsporen van een zware crimineel voor een miezerige 300 credits. Of het vervangen van een printplaatje in een kernreactor die binnen twee minuten explodeert. Allemaal gewoon via het uitzendbureau! Toch zijn dit de leukste levels van Flashback, waar de gameplay en besturing het fijnste samenkomen. Helaas kan de game dit hoge niveau niet lang volhouden en gaat het langzaam bergafwaarts.   

Het verhaal wordt verteld door middel van (toentertijd) prachtige cut-scenes.

Rooskleurige herinneringen
In mijn herinnering bewoog Conrad als een stoere ballerina door de diverse levels. Moeiteloos trok hij zijn pistool en stapte hij gecalculeerd van een randje af om knielend de overrompelde vijand uit te schakelen. Dat kan Conrad nog steeds en in de eerste levels krijg je daar ook de kans toe. Verder in de game heb je steeds vaker minder ruimte om te bewegen. In die gevallen rol je tegen een muur, draai je om in plaats van te bukken of probeert Conrad de vijand te slaan in plaats van te schieten. Deze gebeurtenissen resulteren in een ongecoördineerd circus van bewegingen, waarin Conrad en zijn vijanden eindeloos om elkaar heen draaien.

Het helpt niet mee dat de vijanden steeds vervelender worden, in plaats van uitdagender. In de eerste levels voel je je slim als je een vijand weglokt met een steen, achter hem een automatisch kanon activeert en tegelijkertijd zijn maatje geruisloos uitschakelt. Latere vijanden kunnen (soort van) teleporteren of zich als een plasje voortbewegen om Conrad vanuit de grond aan te vallen. De enige remedie is rollen tot je erbij neervalt. Daardoor voelen maar weinig gevechten na pakweg de helft van de game als een overwinning. Maar meer als een gelukje wanneer je er zonder al teveel kleerscheuren uit komt.         

Naast Titan brengt Flashback je naar de Aarde en nog een andere mysterieuze planeet.

Audiovisueel geweld
Een groot deel van zijn faam heeft Flashback te danken aan het grafische geweld dat werd neergezet. Ik moet zeggen, dat de game wat dat betreft best goed overeind blijft. Nog steeds beweegt Conrad met mooie soepele bewegingen en zijn de meeste omgevingen best te pruimen. De cut-scenes komen er minder goed vanaf. Sommige ruimtescenes en de intro zien er nog best goed uit, andere scenes komen ronduit knullig over. De muziek was een ander veelgeprezen aspect. Die komt wederom op precies de goede momenten naar voren en geeft echt zo’n ‘cool’ gevoel. Daar staat tegenover dat we eventuele achtergrondmuziek moeten ontberen, waardoor je meestal alleen de geluiden hoort van jezelf en je vijanden.

Flashback of cashback?
Flashback opnieuw spelen was voor mij een kleine teleurstelling. De eerste levels voelde ik weer de potentie van de game en zag ik waarom ik als klein Chrisje verslingerd was. De hedendaagse realiteit is toch anders. Hoe verder ik kwam, hoe meer ik me ergerde aan de vijanden, het leveldesign en Conrad’s beperkte gevechtsmogelijkheden. Flashback is geen slechte game, maar wel écht verouderd. De belangrijkste redenen om Flashback 25th Anniversary Edition aan te schaffen, zijn dan ook de gave fysieke Collectors Edition en de eerste uurtjes speeltijd, zodat je weer even het Flashback gevoel van vroeger ervaart. 
 
 

Deze review is geschreven door Chris van Breda.