Disney’s G-force is gebaseerd op de gelijknamige film, die nu ongeveer een maandje in de bioscopen draait. De film, en dus ook deze game, draait om een elite-eenheid die volledig bestaat uit knaagdieren. Er zijn maar liefst drie cavia’s, die ook nog eens ondersteund worden door een mol en een mechanische vlieg. In de game speel je de cavia Darwin, en zo nu en dan de mechanische vlieg, Mooch. De anderen kom je slechts in cutscenes tegen. De game gaat er vanuit dat je de film al hebt gezien, want het verhaal wordt na het eerste level redelijk verwaarloosd. Ik besloot dit dan ook maar gewoon te negeren en me op de rest van de game te richten.
Wat als eerste opvalt als je het hoesje van G-force openbreekt, zijn de twee brilletjes, die bovenop de handleiding liggen. G-force is namelijk één van de eerste games die het klassieke blauw-rode 3D brilletje naar de gamesindustrie haalt. Enthousiast zette ik een van de twee bijgeleverde brilletjes op, klaar voor een prachtig 3D avontuur. Dit bleek echter flink tegen te vallen. G-force in de 3D mode is beslist geen aanrader. De game ziet er gelijk een stuk grijzer en grauwer uit, en eigenlijk alleen hoofdpersoon Darwin lijkt echt uit je beeldscherm te komen. Dit is eventjes leuk, maar het duurde niet lang voor ik flink last kreeg van mijn ogen. Ik besloot dan ook al snel het brilletje terug te stoppen in het hoesje, en de 3D stand in het optie-menu uit te zetten. Zonder de 3D invloeden zijn de graphics van G-force maar ondermaats. Alles ziet er saai en eentonig uit, met wazige textures en overal dezelfde objecten. Wel erg leuk zijn de animaties van de cavia’s, die eigenlijk nog best realistisch te noemen zijn, als je even die technische snufjes wegdenkt. Als je een tijdje loopt schakelt Darwin over van twee naar vier pootjes, waarna de loopanimatie mij flink aan mijn eigen cavia deed denken. Jammer dat de rest van de graphics niet de aandacht heeft gekregen die duidelijk wel in de knaagdieren is gaan zitten.
Qua gameplay is G-force het beste onder te verdelen in het genre platformer, een genre dat de laatste tijd veel weinig voorkomt, als je het mij vraagt. Als platformer biedt G-force een leuke afwisseling op de klassieke gameplay. Darwin heeft namelijk een jetpack op zijn rug, wat een redelijk interessant gameplay-element kan vormen. Zo kun je het jetpack gebruiken om een flink stuk hoger te komen dan een normale sprong toelaat, of om een lange afstand te overbruggen. Daarnaast kun je ook nog flink hard rennen door op vier pootjes te gaan en het ding als een soort raketaandrijving te gebruiken. Ik moet zeggen dat het op een vreemde wijze best aandoenlijk is om een cavia op raketaandrijving te zien, en ik zou je bijna aanraden de game hiervoor alleen al te kopen. Bijna, want naast raketaangedreven cavia’s heeft de gameplay van G-force niet bijzonder veel te bieden. G-force is geen platformer in de pure vorm, zoals bijvoorbeeld een mario of rayman. De game heeft namelijk flink wat invloeden uit zowel het third person shooter als het hack&slash genre. Naast zijn jetpack heeft Darwin namelijk een flink arsenaal aan wapens, zowel voor lange als korte afstanden. Het meest bruikbare wapen is toch duidelijk je plasmazweep. Ja, een zweep, dus geen plasmazwaard, wat toch wel een beetje een teleurstelling is. Maar blijkbaar was het Disney-publiek nog niet klaar voor zwaarden, dus zitten we met deze zweep opgescheept, die eigenlijk nog best meevalt. Je kunt flinke klappen uitdelen met dit ding, wat hem meestal bruikbaarder maakt dan de vuurwapens in de game. Van deze vuurwapens zijn er een stuk of zes, die ook nog allemaal te upgraden zijn. Ze zijn handig als een vijand zich buiten het bereik van je zweep bevindt, maar ze zijn wat ongebalanceerd in vergelijking met je mêleewapen.
Gevechten in G-force bestaan vaak uit erg veel rondspringen, paniekerig in het rond slaan met je zweep en zo nu en dan een plasmabolletje afschieten. Waar deze game echter wel in uitblinkt, zijn de briljante vijanden waar je het tegen opneemt. Ik heb de film nog niet gezien, maar blijkbaar draait het verhaal om een kwaadaardige maatschappij die huishoudelijke apparaten maakt die, als ze eenmaal bij de consument in huis staan, transformeren in een soort robots. Dit resulteert erin dat je flink mag inhakken op wafelijzers, ventilatoren, koptelefoons, koffiezetapparaten en stofzuigers. Het is verbazingwekkend hoe vreselijk veel verschillende vijanden er in de game zitten, minstens een stuk of twintig verschillende apparaten zullen je pad kruizen. Een groot deel zul je neer kunnen krijgen door er gewoon flink op in te hakken of schieten, maar er zijn ook apparaten die een speciale aanpak vereisen. Zo moet je soms een laser naar ze toe lokken, om zo hun schild neer te halen, waarna je ze met je zweep kunt bewerken. Vraag me niet waarom, maar een levende computer verslaan met een zwaarbewapende cavia is toch bijzonder leuk om te doen.
Maar Darwin is niet het enige speelbare personage! Je zult ook regelmatig over moeten schakelen naar de mechanische vlieg, Mooch. Dit gebeurt met een simpele druk op de vierpuntsdruktoets, waarna je vrij rond kunt vliegen. Mooch kan vijanden geen schade doen, maar kan sommigen wel tijdelijk uitschakelen. Ook kan hij door kleine kiertjes en gaatjes waar Darwin natuurlijk niet doorheen past. Alsof dat nog niet genoeg is kan Mooch ook nog de tijd vertragen, wat van pas komt als je door een ventilator heen moet vliegen, en heeft hij een laser waarmee hij computers en knoppen kan activeren. Zijn enige zwaktes zijn vliegenverdelgers en het feit dat hij niet te ver van Darwin weg kan vliegen. G-force biedt dus een redelijke variatie in gameplayelementen, waar ook nog eens het rijden in een enorme hamsterbal aan toegevoegd wordt. Deze levels zijn niet al te lang, de besturing is veel te direct, wat ervoor zorgt dat dit niet lekker en zeer geforceerd aanvoelt.
Elke vijand die je verslaat laat een aantal chips vallen. Nou hebben we het hier natuurlijk niet over zoutjes, maar over computerchips. Deze kun je later inruilen voor nieuwe wapens, kleine upgrades, ammo of extra health. Met kleine updates doel ik op de mogelijkheid om meer ammo te dragen, wat ook het enige is wat je met chips zult kunnen upgraden. De rest van de upgrades voor je wapens zul je moeten verkrijgen door zilveren disks in de levels te vinden. Deze zitten soms behoorlijk goed verstopt, en er is geen mogelijkheid om terug te gaan naar levels die je al uitgespeeld hebt, wat toch wel een gemiste kans is. Een ander vervelend puntje aan de game is dat de replay-waarde erg laag ligt. Een stofzuiger verslaan met een cavia is leuk, maar als je voor de twintigste keer tegenover die stofzuiger staat wordt je er toch wel een beetje moe van. De game gaat gewoon erg snel vervelen door zijn repetitieve karakter. Daarnaast word je door het gebrek aan verhaal ook niet echt gemotiveerd om door te spelen. De speelduur is voor hedendaagse begrippen best netjes, met ongeveer acht tot tien uur, afhankelijk van hoeveel je verkent.
Uiteindelijk is G-force zeker geen slechte game, maar door zijn repetitieve gameplay, het gebrek aan verhaal en de zeer fletse graphics voelt het toch nog steeds aan als een filmgame. Voor grote fans van de film, vooral onder een bepaalde leeftijd, kan deze game voor heel veel vermaak zorgen. De hardcore gamer doet er echter goed aan deze gewoon lekker te laten liggen. Voor een euro of tien eens uit de budgetbakken halen kan echter wel garant staan voor een weekendje vermaak.
Oordeel G-Force (Xbox360)
- Graphics
55 - Gameplay
75 - Originality 85
- Sound
60 - Replay 50
- Eindcijfer 72
748 )
21-09-2009 15:48
2)
21-09-2009 17:27
