Kolonisten van Europa
Je begint met één stadje middenin Europa, met natuurlijk de uitdaging om zo groot mogelijk te worden. Elke stad die je opricht (of overneemt) kan vijf soorten grondstoffen produceren en om echt succesvol te worden, moet je wel handelsroutes onderling opzetten. Ben je een beetje strategisch bezig, dan maak je slim gebruik van grondstoffen die wel/niet beschikbaar zijn in bepaalde gebieden. Is er bijvoorbeeld al een stad aanwezig die gereedschap produceert, maar zelf geen schrootje metaalproductie bezit. Dan is het geen slecht idee om met een ‘settler’ een nieuwe stad op te richten vlakbij een berg, wat weggetjes te leggen en metaal te ruilen tegen dikke winst. In eerste instantie gaat dit als een speer. Voor een game die zich zo focust op een grote uitgezoomde kaart van Europa en waarbij je veel naar handelscijfertjes kijkt, is de toegankelijkheid van de gameplay en de snelheid waarmee alles opstart best vlot. Sterker nog, het wordt ietwat verslavend zodra je wat truukjes leert en de keizerlijke uitbreidingsdrang echt toeslaat.
Build, trade, ???, PROFIT!!!
Opeens slaat er een ramp toe, jouw geldkist lekt opeens miljoenen aan goudreserves. Hoe? Waarom? Ah kijk, één van de handelaren loopt tussen twee steden die met metaal werken maar ... hij transporteert helemaal geen metaal. Die handelaren, waarvan jij bepaalt tussen welke steden zij handelen, doen het in- en verkopen eigenlijk automatisch. Het is de bedoeling dat zij spullen goedkoop inkopen en elders voor hoge prijzen weer laten gaan, met als bonus dat er geen steden zonder spullen komen te zitten. In principe best handig, zodra je vijftig steden hebt wil je er namelijk niet aan denken om elk detail met de hand uit te moeten vogelen. Maar wat doe je als jouw middeleeuwse transporteurs de betrouwbaarheid hebben van de Nederlandse Spoorwegen en terugkeren zonder ook maar iets vervoerd te hebben?
Het is dan oppassen geblazen dat je niet failliet gaat, want zodra de balans verdwijnt kelderen jouw geldreserves harder dan de stufirestjes op een studentenfeestje. Je drukt wanhopig op een paar willekeurige knoppen, waaronder een vraagteken, om er vervolgens niet veel wijzer van te worden en uiteindelijk probeer je maar eens handmatig alle routes in te stellen. Je komt dan terecht in een doolhof van gebruikersinterfaces, die zo onhandig zijn ingericht dat zelfs een personage uit de boeken van Dan Brown er geen chocola van kan maken.
Mocht je het wel voor elkaar krijgen, dan nog is het niet zo gemakkelijk om geïnformeerde keuzes te maken. Je kan zien hoeveel goud het rijk verliest in een simpele balans en hoeveel geld er omgaat in “gebouwen” of “verkochte goederen”, maar een exacte invulling mist nog weleens, waardoor het corrigeerwerk al snel gokpraktijken aanneemt. Dan is er altijd nog de optie om de tactieken overboord te gooien, alle steden economisch zelfstandig te maken, lekker veel te produceren en met brute economische kracht de wereld af te kopen. Twintig uur later ben ik de meest hersenloze, economische supermacht die elke stad van Constantinopel tot Parijs onder zijn duimpje heeft ... toch voelt het niet echt verdiend.
Machteloosheid
In de verhaalcampagne probeer je keizer te worden door te groeien als leider en uiteindelijk te trouwen met de aantrekkelijke buurvrouw in Constantinopel. Al lijk je veel vrijheid te hebben, aangezien je tussen de missies door vrij mag bouwen en vechten, valt dat later best tegen. Je komt namelijk terecht in een politiek spelletje waarbij je stiekem weinig te zeggen hebt en uiteindelijk zit je zelfs je eigen werk terug te draaien. Zo komt er een situatie voor waarin je wordt aangevallen door een sultan, die vervolgens aangeeft dat dit een incident was en waarbij hij zijn excuses aanbiedt. Een medestander eist echter dat je een oorlog start; een interessante keuze dus? Jammer genoeg niet, want in tegenstelling tot een boeiend schaakspel wordt alles voor je uitgekauwd en moet je in dit geval oorlog voeren of je wilt of niet. Wanneer je steden omver hebt geworpen, heersers achterbaks hebt misleid en het vertrouwen hebt moeten winnen om het volk achter je te krijgen, besluit je buurvrouw uiteindelijk dat je dit allemaal weer mag terugdraaien door middel van een geforceerd verhaal. Het mag dan alle gameplayelementen van oorlog tot onderhandeling op een goede manier introduceren, eigenlijk zit je een hele lange tutorial te spelen waarbij je niet echt vrij bent te bouwen en te vechten zoals jij wilt. Gelukkig is er de aparte vrije speelmodus waarin je op elk plekje in Europa kan starten en geheel zelfstandig kunt worstelen met de handelsdominantie van AI-tegenstanders. Hier zullen de meeste replayuurtjes dan ook vandaan komen.
Automatisch heersen
Naast dat het verhaal soms wat beperkend is, merk je gaandeweg ook dat de game wel erg veel zonder jouw inbreng doet. Een behoorlijk deel van de gameplay, niet alleen de handelaren, werkt namelijk op de automatische piloot. Bij een stad kan je in een menu aangeven wat er in moet komen, maar het indelen van de gebouwen gaat vanzelf. Misschien maar eens een flink leger bouwen en vijandige steden af laten brokkelen dan? Dat kan wel, maar ook dit wordt jammer genoeg snel eentonig. Zelfs het leger vecht grotendeels automatisch en gaat in een cirkeltje om de stad staan tot er een teller afgelopen is (mits je leger groot genoeg en onderhouden is). De enige tactiek zit hem vervolgens in het aanvoeren van goederen voor jouw leger en de gevallen soldaten af en toe terugtrekken. Zodra jouw steden, handelaars en legers een beetje in balans zijn en autonoom bezig zijn, blijft er vrij weinig over om te doen. Behalve dan het indrukken van de turbospatiebalk die de gamesnelheid een beetje opschroeft.
Pittoreske treintjes
De pittoreske stadjes met echte Europese namen en handelscaravaans die als een soort treintjes door het landschap karren, zien er van een afstandje best leuk uit. Maar zodra je inzoomt hikt de framerate toch wel eventjes en krijg je te maken met ongedetailleerde steden, die overigens niet heel veel variatie bieden. Stiekem begon ik te dromen over een straatbeeld met inwoners die je begroeten, aquaductjes, tunneltjes en een soort Madurodam-achtige bruisende wereld. Jammer genoeg ondersteunen de graphics dat niet echt en ook de soundtrack begint op den duur in herhaling te vallen. Deze game moet het dan ook niet echt hebben van de presentatie, meer van de simulator-achtige insteek en een focus op menu´s. Wat op zich prima zou zijn mits de handelsroutes daarin ook makkelijk in te stellen waren. Steden storten te pas en te onpas financieel in en is er te weinig informatie om makkelijk te kunnen begrijpen wat er verkeerd gaat, laat staan een intuïtieve manier om erop te reageren.
Het is erg jammer dat er niet meer aandacht uit is gegaan naar een betere gebruikersinterface, meer invloed op de legergevechten of een grafisch mooier en schilderachtiger keizerrijk. Toch zijn er meerdere punten waarin Grand Ages: Medieval echt wel potentie heeft. Bijvoorbeeld het strategisch plaatsen van steden, de focus op onderhandelen in plaats van vechten en het tycoonachtige aspect waarin je een keizerrijk onderhoudt dat verspreid is over heel Europa. Bovendien begint de game best goed, maar wat uit de startblokken komt als speelse uitbreidingsdrang, verandert al snel in een algemeen gebrek aan diepgang. Na zo´n vijftien uur ben je keizer in de verhaalmodus, waarna het echte werk zou beginnen omdat je dan vrij bent te gaan en staan waar je wilt. Maar eigenlijk heb je dan alles qua gameplay al gezien en zal je waarschijnlijk zo veel geld en legers hebben, dat je de rest van Europa kan platwalsen. Grand Ages: Medieval is een soort Kolonisten van Catan op steroïden en biedt originele ideeën in zijn eerste twintig uur, echter is niet alles even goed uitgevoerd waardoor de potentie nooit waargemaakt wordt en het eindigt als een oppervlakkige strategiegame die bijna zichzelf speelt.
Deze review is geschreven door Martijn Hamerling.
Oordeel Grand Ages: Medieval (PC)
- Graphics
60 - Gameplay
55 - Originality
75 - Sound 60
- Replay 70
- Eindcijfer 64
1471 
3)
15-10-2015 17:20