De Halo-serie en ik hebben een lange weg afgelegd door de jaren heen. Het was een weg met vooral hoogtepunten, maar na de overname door 343 Industries leek de serie toch echt even zoekende. Aangezien het eerste deel uit de Halo-serie voor mij dé reden was om geen PS2 maar een Xbox aan te schaffen, hoopte ik een beetje van die magie te kunnen herbeleven bij de tweede poging van de nieuwe ontwikkelaar in de vorm van Halo 5: Guardians.
Een goed begin…
Zoals de titel al doet vermoeden, begint Halo 5: Guardians goed. Wat zeg ik, de game opent gewoon fantastisch met een ‘one-shot’ filmische cutscene die doet denken aan het begin van de meest recente Avengers film. Net als in die film strijd je niet alleen, want in Halo 5: Guardians werk je in teamverband. In deze eerste missie kruip je in de huid van de Spartan genaamd Jameson Locke, die samen met zijn teamgenoten Buck, Tanaka en Vale, Fireteam Osiris vormt. Vanaf het moment dat je de controle over Locke krijgt, zul je je een weg moeten banen langs hordes vijanden om deze actievolle eerste missie tot een goed gevolg te brengen. Zo lijkt het begin dus inderdaad al het halve werk te zijn, maar Halo zou Halo niet zijn als de actie zich niet snel zou verplaatsen naar John 117, oftewel de Master Chief.
Een kat-en-muisspel
Zonder de game van alle kanten te willen spoilen, kan ik vertellen dat de Master Chief besluit om de bevelen van de UNSC te negeren en samen met het Blue Team zijn eigen mysterieuze missie te plannen. Dat laat Chief’s werkgever natuurlijk niet gebeuren en Fireteam Osiris wordt ingeschakeld om de Master Chief en zijn team terug te halen. Zo beland je in een kat-en-muisspel tussen Locke en Team Osiris aan de ene kant en de Master Chief en Blue Team aan de andere kant. Een interessante insteek die zijn hoogtepunt kent met een botsing tussen beide heren, ondanks dat beide teams streven naar hetzelfde doel: het redden van de mensheid. Toch komt dit gegeven niet helemaal uit de verf, omdat de verdeling in speeluren tussen beide karakters te veel uit balans is. Je zou hierbij verwachten dat je dan waarschijnlijk wel het meest met de Master Chief aan de slag kunt, maar niets is minder waar. Je zult zelfs tweederde van de missies met Locke en Fireteam Osiris doorbrengen en ook al is het zeker een bikkelhard team, het heeft niet het legendarische effect dat de Master Chief alleen uitstraalt. Ondanks dit levert 343 Industries een prima singleplayer ervaring af die, wat mij betreft, wel wat langer had mogen duren dan de 10-15 uurtjes op de Normal/Heroic moeilijkheidsgraden.
Spartan Upgrades
Op het gebied van de gameplay zijn er een aantal upgrades aan de Spartan uitrusting doorgevoerd, die een behoorlijke impact hebben op de single- en multiplayer-ervaring. Je hebt bijvoorbeeld de beschikking over de Ground Pound (een Mario-achtige vuistslag op de grond), de Spartan Charge (een bodycheck om tegenstanders en muren omver te beuken) en de Slide (een sliding om snel in veiligheid te komen). Nog belangrijker zijn het zogeheten Clambering (een klim-move waarbij je hoger gelegen richels en platformen kunt bereiken), de nieuwe manier van Smart Scoping (die zit nu onder de linker trigger), ongelimiteerde Sprint (waarbij je schild niet herstelt) en je Thruster Pack (waarmee je een soort dash/dodge-effect creëert). Ook al gebruikte ik de Ground Pound zelden, de andere opties en upgrades zijn wel degelijk verbeteringen die de Spartans als gegoten zitten. Bovendien zorgt het werken in teams voor een andere dynamiek in de gameplay, waarbij je dagen als eenzame Rambo er waarschijnlijk op zullen zitten. Je kunt je teamgenoten bijvoorbeeld de opdracht geven om de tegenstander in de ene flank aan te vallen, zodat jij ze vervolgens vanuit de andere flank weet te verrassen. Ook kunnen teamgenoten je weer oplappen wanneer je gewond bent, maar hierin blijkt iets te vaak dat ze niet hebben opgelet in de oorlogsdokter-klas.
Deukjes in de Halo Ring
Een tegenstander op twee meter afstand is op zo’n moment bijvoorbeeld niet belangrijk meer, want het doktertje spelen staat op één! Zo zag ik mijn hulpvaardige teamgenoten behoorlijk vaak het loodje leggen. De tegenvallende A.I. valt ook op in de gevechten op de hogere moeilijkheidsgraad, want ook daar blinken ze niet uit door hun Spartaanse strijdkwaliteiten. Een van de grootste minpunten is echter het gemis van de splitscreen co-op. Halo was voor mij namelijk altijd dé game bij uitstek om lekker met een vriend op de bank te spelen. De keuze om voor een stabiele 60fps te zorgen en deze offline functie te laten vallen, kan ik dan ook maar moeilijk begrijpen. De campagne in online co-op spelen is natuurlijk wel mogelijk en dit werkt dan ook heerlijk, maar Halo en offline co-op horen gewoon bij elkaar.
Multiplayer Madness
In de multiplayer valt daarentegen alles op zijn plaats, want deze steekt gewoonweg ouderwets fantastisch in elkaar. De bekende spelmodi zijn bij elkaar gegooid in de Arena, waar je Slayer, Team Slayer, Capture The Flag en het nieuwe Breakout kunt vinden. In deze laatste modus vecht je in teams van vier tegen vier tot de dood. En dan ook letterlijk, want ben je dood dan blijf je dood. Wel is het jammer dat bekende modi als Juggernaut, Infection, Oddball en King of the Hill dan weer ontbreken, maar het nieuwe Warzone maakt dat meer dan goed.
In deze nieuwe modus ga je in een team van twaalf een ander team te lijf, waarbij er tijdens de match werkelijk van alles kan gebeuren. Je kunt punten verdienen door je basis te verdedigen, de vijandelijke basis aan te vallen, specifieke delen in de map te bezetten, opgedoken NPC’s (zowel de Covenant als de Prometheans) neer te maaien of gewoon je online vijanden een Halo boven hun hoofd te bezorgen. Deze potjes kunnen wat lang duren, maar voor het snellere potje is er daarom Warzone Assault. Hierbij moet je de ene keer de vijandelijke basis aanvallen, terwijl je het potje erop je eigen basis weer verdedigt. Een andere slimme toevoeging is het Requisition (REQ) systeem, waarmee je steeds betere voertuigen, wapens, of uiterlijke upgrades kunt krijgen door REQ punten te verdienen. Met deze punten koop je REQ pakjes waar vervolgens weer allerlei kaartjes in zitten. De kaarten die je uiterlijke verschijning veranderen zijn in alle multiplayer-modi te gebruiken, de overige kaarten zijn alleen in te zetten tijdens Warzone matches. Het moge duidelijk zijn: Warzone gaat voor heel veel online Halo-fun zorgen!
Waar voor je geld?
Halo 5: Guardians kent een zeer behoorlijke singleplayer-ervaring, die door het gemis aan offline co-op en de korte duur net niet voor het wow-effect weet te zorgen. Ook levert de verplichte aanwezigheid van je wat dommige teamgenoten en het feit dat je tweederde van de tijd met Locke in plaats van de Master Chief rondloopt, net wat minder Halo-magie op dan ik zou willen. Daartegenover staat wel weer een episch verhaal, de zeer soepele gameplay met een aantal zeer slimme aanpassingen en een multiplayer-gedeelte dat ouderwetse Halo-geweldigheid ademt. Het bezorgt je misschien niet het: “Hal(l)o wat een game”-effect, maar Halo 5: Guardians is wel gewoon weer een zeer vette Halo game, die ik iedere Xbox One-bezitter kan aanraden.
Deze review is geschreven door Frido van der Wal.
Oordeel Halo 5: Guardians (XboxOne)
- Graphics
85 - Gameplay 85
- Originality 80
- Sound 85
- Replay
90 - Eindcijfer 85
580 )
14-11-2015 01:56
3)
14-11-2015 08:33
en de singleplayer klinkt niet als het beste gedeelte van het spel.
