Net als in de vorige delen zit het ook hier weer goed qua sfeer. Voor de makers van de games is het geen probleem om je te laten geloven dat je echt op Zweinstein zit. Als bonusactiviteit kan je een ritje maken op Scheurbek, een hippogrief. Simpelgezegd een soort van vliegend paard. Nog niet zo geweldig, maar het gaat er vooral om waar je met hem vliegt. Niet een saaie langgestrekte groene omgeving, maar Zweinstein en daaromheen. Maak een prachtige tocht rond de hoogste torens van Zweinstein, gevolgd door een snoekduik naar het meer. Stap even af, maak een wandeling door de kassen en vlieg weer terug naar de hut van Hagrid. Zie je die heuvel daar? Dan vlieg je er toch even naar toe. Ook binnenin Zweinstein zul je je thuis voelen. Allemaal kleine ‘Harry Potter’ details zijn verstopt en achter iedere boekenkast kan een geheime gang of een schatkist zitten.
Dit brengt ons echter op een klein minpuntje wat enorm kan irriteren. Voordat je een nieuwe ruimte ingaat kom je voor een laadscherm te staan. Niet na vijf minuten lopen maar om de twee á drie kamers. Heb je net een prachtige, doch lege kamer doorlopen kom je ineens voor een laadscherm. Bij de meeste games wordt er op de achtergrond geladen, maar bij deze game krijg je toch echt voor zo’n 10 seconden een doodsaai plaatje in beeld met daaronder een draaiend rondje. Nu we toch bij de minpuntjes zitten: alles is Nederlands. Alhoewel de Nederlandse vertalingen van de boeken prima zijn, is het heel wat moeilijker om ook goede stemmen te vinden. En dat merk je. Beyond Good & Evil bewijst dat Nederlandse stemmen goed kunnen zijn, maar Harry Potter laat dan weer het tegendeel zien. Piepstem hier, krasstem daar, met soms een goede stem, zoals bijvoorbeeld bij de verteller van het verhaal.
Ik ga nu echter wat té depressief klinken, dus laten we maar even over de gameplay gaan praten. In tegenstelling tot de andere delen speel je in dit deel niet alleen met Harry, maar ook met je vrienden Ron en Hermelien. Niet apart van elkaar, maar tegelijkertijd. Met een druk op de knop verwissel je tussen onze drie jonge helden. Natuurlijk zijn er momenten waarop dit niet kan. Bijvoorbeeld als Ron even op de WC zit,of als Hermelien wordt opgesloten op een héél enge plek. In ieder geval, je begrijpt wat ik bedoel. Natuurlijk is er een reden voor dit alles. Harry is de atleet van het stel, als enige kan hij springen. Hermelien kan door kleine gaten kruipen en Ron komt er weer raar vanaf met een soort van Sixth Sense. Zo kan hij als enige muren ontdekken waar je met je vrienden door kan lopen. Beetje overdreven is het wel, meestal hebben deze ‘geheime’ muren namelijk overduidelijk een andere kleur dan de rest van de muren. Verder zit de gameplay zeer degelijk in elkaar.
Terug op het wel of niet stoerder worden van de game: nou, het verhaal is stukken stoerder, en zo ook de gebeurtenissen. Wel is het geheel stukken simpeler. Na vier uurtjes zat ik al halverwege de game zonder ook maar enige moeite te hoeven doen. Misschien dat het voor de kleintjes moeilijker is maar mijn twee jaar jongere broertje is zo mogelijk nog beter in de game. Kom op EA, een beetje extra moeilijkheid is niet erg! Verder heb ik nog een paar kleine plus en minpuntjes en dan is het wel zo leuk om te beginnen met de pluspuntjes. Zo zijn er meerdere minigames, waaronder een duelleerclub, een uilenrace, en eerdergenoemde vlucht rond Zweinstein. Deze zijn wel leuk, maar toch ook niet echt geweldig. Ook kent deze game net als zo’n beetje alle andere EA games een Connectivity Mogelijkheid. Linken is mogelijk, ook zonder het hebben van de GBA versie van het spel. Als je dat wel hebt krijg je een uilenverzorgingsset, als je dat niet hebt krijg je wederom een uilenrace en vlucht-met-scheurbek spel. Toch wel leuk deze extra’s maar ze voegen niet direct iets toe aan de speelervaring.
De minpuntjes dan maar, en die mogen we niet vergeten. Zo zitten er toch een paar bugs in. Een paar van het soort lachwekkend, zo bleef Harry eens een keer hangen in een beweging bij mij waardoor hij de moonwalk leek te doen, of Ron die maar in het rond bleef tollen. Niet al te serieus want na een seconde in het pauzescherm stopte het alweer. Wel irritant is een andere bug. Na een uur spelen zonder te bewaren bleef het spel ineens hangen, en niets wilde meer bewegen. Behalve dan het geluid, waar het zelfde woord ‘Help!’ ineens constant werd herhaald. Niks hielp en uiteindelijk heb ik het spel moeten resetten. Weg uur spelen. Verder zijn ook niet alle omgevingen even geinspireerd. Zo heb je het standaard vuur-en-ijs level, of de verschuif-de-spiegel-puzzels. Ze zijn wel goed erin verwerkt, maar we hebben ze al zo veel eerder gezien. Tot slot nog het ontbreken van zwerkbal. Misschien omdat hier al recent een game van is verschenen en het daardoor meer geld op zou brengen dan het als mini-game te gebruiken, maar in de vorige delen was het een leuke afwisseling tot de platformsecties.
Deze game is eigenlijk gewoon de beste Harry Potter game tot nu toe, en anti-Potter gamers moeten maar even door de zure appel heen bijten. Als je dat eenmaal doet heb je een goede adventure voor de zomermaanden en dat is niet mis in een seizoen waarin haast geen enkele (adventure)game verschijnt.
Oordeel Harry Potter and the Prisoner of Azkaban (NGC)
- Graphics
75 - Gameplay 80
- Originality 70
- Sound 70
- Replay 70
- Eindcijfer 75