Stel, je bent zo’n acht jaar oud, hebt afgelopen zomer zo’n blitse Game Boy Advance SP gekregen omdat je ouders je gekrijs onderweg naar Zuid-Frankrijk beu waren en je zoekt er een nieuw spelletje voor. Je weet niets van gamemagazines, komt weinig op internet en je bent drie jaar geleden naar de film Ice Age geweest. Je hebt je spaarvarken vermoord en staat nu met twintig hele euro’s (geheel verdient met auto’s wassen en gazon maaien voor een kwartje per keer) bij de Bart Smit. Je kijkt naar het GBA-rek. Je ziet allemaal leuke en minder leuke doosjes. De nieuwe Harry Potter game en Banjo Pilot laat je staan, die zijn allemaal veel te duur. Dus kijk je bij de iets oudere titels. Je komt daar aan, rommelt wat tussen rotte kartonnen doosjes van Super Mario World, Zelda: A Link To The Past en Metroid Fusion. Maar wat ziet jou oog daar? De film die je drie jaar geleden zo super vond is er blijkbaar ook als spelletje voor je geliefde GBA SP. Je pakt het spel, loopt naar de kassa, betaalt netjes de €20 in muntjes van 20 en 50 cent en loopt naar buiten, achter je moeder aan op weg naar de zoveelste kledingwinkel waar je moeder rokjes gaat passen die haar totaal niet staan. Verveeld ga je in de “mannenhoek” zitten. Er ligt geen speelgoed, alleen wat saaie politieke tijdschriften. Je vraagt of je je spelletje even mag hebben van mama en haalt je GBA SP uit je broekzak die je stiekem meegenomen hebt. Je GBA springt stilletjes aan, je komt een rij logootjes en mooie shots uit de film tegen en je begint aan je eerste level…
Je bent opeens een mammoet met een holbewoner op z’n rug in een kale wereld met Game Boy Color graphics en kijkt voor de zekerheid even onder je SP’tje of er geen GBC-game onder uitsteekt. Dit blijkt niet het geval en je speelt maar eventjes verder. Je verzamelt wat eikeltjes en meteen krijg je een tutorial hoe je moet springen. Makkelijk zat. Volgende les: grondaanval. Je zakt een verdiepinkje naar beneden en loopt verder. Zo ga je verder en leer je alle *ahum* moves die het beestje heeft. Je geeuwt wat terwijl je verder speelt, verslaat een veel te makkelijke eindbaas en speelt rustig verder. In level drie, zes en negen ben je een eekhoornfiguur die zich door het level moet haasten om niet uit het beeld gedrukt te worden. “Niet leuk” denk je bij jezelf. Zo kom je bij level tien, same as the rest, hak je de laatste eindbaas aan gort en rollen er weer mooie fotootjes van de film en de credits voorbij. Ondertussen is je moeder net klaar met rokjes passen, ze loopt de winkel buiten en komt gillend naar binnen omdat ze jou is vergeten. Ze ziet je met een pruillip naar je SP’tje staren en vraagt wat er is. Je legt met horten en stoten uit dat je je spelletje uitgespeeld hebt en er eigenlijk helemaal niks meer aan vind. Gelukkig heb je je bonnetje nog, je pakt het spelletje netjes in en gaat samen met je moeder terug naar de Bart Smit. Je moeder vraagt lief of ze het spel mag ruilen (met een smoesje). Helaas is dit niet mogelijk omdat het een aanbieding betrof en die zijn dus niet te ruilen. Je staat te stampen en krijst de hele winkel bij mekaar om dat rotspel waar je 80 auto’s voor hebt gewassen. Je moeder pakt je oor en sleurt je de winkel uit, naar de auto en pisnijdig rijdt ze naar huis terwijl ze je SP en spelletje keihard op de achterbank smijt. Het scherm valt er bijna af en je bent ontroostbaar. Maar je moet je stil houden voor je nog een draai om je oren krijgt ook…
Graphics
Het verhaal hierboven is het verhaal van de gemiddelde moeder met kinderen. Het komt helaas vaker voor dan je denkt en publishers als Ubisoft in dit geval maken er dankbaar gebruik van. Deze game heeft een laag budget gehad lijkt het wel. De graphics komen rechtstreeks van de Game Boy Color alleen zijn de beelden nu iets breder. Levels zijn kaal, vijanden ogen ongeïnspireerd en je eigen character is ook niet van het niveau Donkey Kong Country 2. Ik kan wel zeggen, het doet wat het moet doen maar dan zou ik liegen. Dit is gewoon zeer ondermaatse crap op grafisch gebied, zeker voor Ubisoft…
Geluid
Het enige wat ook maar een beetje aardig is aan deze game. Deuntjes zijn niet zwaar irri maar als je ze drie keer hoort ben je ze al beu. Geluidseffecten, breek me de bek niet open. Als je steeds tegen hetzelfde vogeltje aanbotst wegens de rotte besturing wil je die mammoet zijn slagtanden afhakken en op een Egyptische zwarte markt verkopen om een degelijke game te halen. Jammer dat ze virtueel zijn… Over het algemeen valt het geluid nog wel mee maar dit komt vooral omdat de rest zo bedroevend slecht is. In het land der blinden is eenoog koning, nietwaar?
Gameplay
Ok, voor een groot gamesbedrijf als Ubisoft is dit wel het slechtste spel dat ze de afgelopen vijf jaar uitgebracht hebben. Graphics zijn verschrikkelijk lelijk, het geluid is maar net ietsje beter en over de gameplay is genoeg te klagen. De mammoet springt niet hoog genoeg, aanvallen zijn gewoon slecht gemikt waardoor je steeds een eikeltje verliest. Uitdaging ontbreekt omdat de levels bezaait liggen met eikeltjes. Je verliest er 1 als je geraakt wordt en als je van het level wegvalt. Je raapt er zo weer vijf bij elkaar al zijn er punten dat je er heus wel eens aan gaat. Game Over bestaat niet, als je in een bepaalde kamer dood gaat kom je aan het begin van die kamer terug. De eekhoornlevels kennen leeuwen als een soort van checkpoint en daar begin je dus als je weer eens het level uitgedrukt wordt. Vijanden respawnen twee seconden na je ze verslagen hebt dus regelmatig wordt je geraakt door een vijand die net verdwenen is. Dit gedoe gaat zo tien levels lang, anderhalf uur door. Ondertussen MSN je wat met bekenden en ga je lekker een reviewtje schrijven om de game af te kraken.
Mocht het je nog niet geheel duidelijk zijn: deze game zuigt, laat hem vooral liggen!!! Ubisoft, bij deze... Bedankt voor het verknallen van mijn kostbare tijd. Na Prince of Persia en Beyond Good & Evil hebben jullie toch bewezen crap te releasen, mijn felicitaties.
Oordeel Ice Age (GBA)
- Graphics
20 - Gameplay 30
- Originality
- Sound 35
- Replay 25
- Eindcijfer 28