Top of the mountain
Het basis-principe van Ice Climber is vrij simpel; haal de top van de berg zonder al te veel levens te verliezen. Maar op weg naar de top kom je voldoende hindernissen tegen, dus het is absoluut niet zo makkelijk als het lijkt. Afbrekende stenen, irriterende ijsberen, vogels die je maar niet met rust laten.. ze zijn allemaal toegevoegd om het jou zo moeilijk mogelijk te maken wanneer je het hoogste punt van de berg probeert te bereiken. Of dit leuk is?
Ja, leuk is het zeker, het blijft mooi om zo'n beest een klap met je hamer te verkopen. Toch is het vooral ook moeilijk, die vijanden zitten soms overal. En als dan ondertussen ook nog eens een ijspegel naar beneden valt, wordt het toch wel pittig. Ook frustrerend: soms bevindt jouw character zich letterlijk op glad ijs, en kun je dus moeilijk vooruit komen. Ik denk dat je nu wel kunt begrijpen dat je goed op alles moet letten, wil je zo weinig mogelijk levens verspillen.
Maar tijdens dit alles moet je nog de top van de berg proberen te halen, want daar gaat het in dit spel tenslotte om. Een berg bestaat eigenlijk uit een aantal niveau's, een niveau bestaat weer uit een laag stenen. Om op het volgende niveau te komen moet je een gat in de laag boven jou maken door gebruik te maken van jouw hamer. Vervolgens kun je door de gemaakte opening naar boven springen, zodat je weer wat meters hoger bent. Wanneer je uiteindelijk de top hebt bereikt staat er een bonus-level op je te wachten, hierin is het de bedoeling om binnen een tijdslimiet zoveel mogelijk groentesoorten te pakken. Na afloop worden je resultaten verwerkt in de vorm van een puntenaantal, zodat jouw score steeds bijgehouden wordt.
Highscores verbreken
Doordat jouw prestaties steeds worden beoordeeld en je dus bij elke berg een highscore neerzet, blijf je de levels opnieuw spelen. Je wilt bij elk level een nette score neerzetten, dan pas ben je tevreden. Het highscore-systeem is een slimme zet gebleken, want daardoor is het spel zo verslavend. Dat is eigenlijk het grote pluspunt van de game, daar draait het succes op. Was deze uitdagende gameplay niet aanwezig, dan was het spel gewoon simpelweg niets aan. Nintendo, bedankt voor het toevoegen van een cartridge save!
Daar waar Bomberman (review) te veel van hetzelfde was, heeft Ice Climber daar totaal geen last van. Ja, de levels lijken op elkaar. Ja, je krijgt steeds dezelfde vijanden tegen. Maar dit maakt niets uit, alle levels bieden voldoende uitdaging. Het duurt ook wel even voordat je een level uitgespeeld hebt, want de eerder genoemde hindernissen maken je het erg moeilijk. Nee, het wordt zeker niet eentonig, het blijft zelfs verrassend leuk.
Multiplay, olé?
Het originele spel op de NES was veel leuker wanneer je het met z'n tweeën speelde. Sowieso is het natuurlijk gezelliger wanneer je met een vriend op de bank zit te gamen, maar het racen naar de top van de berg was gewoon fantastisch om te doen. Gelukkig heeft Nintendo er aan gedacht om de multiplayer-functie ook in deze rerelease te stoppen, maar dan heb je nog altijd de vraag: Is het de moeite waard om een extra GBA (SP) en een linkkabel te regelen? Nee, dat is het zeker niet. Op de Game Boy Advance kun je de feeling die de NES game had helaas niet evenaren. Erg jammer, maar het is toch goed van Nintendo dat ze de functie hebben toegevoegd.
Controls
Het spel mag dan zeer verslavend en uitdagend zijn, de controls laten zeker te wensen over. Het lopen gaat nog wel, maar wat is het toch moeilijk en irritant om even door een gat te springen. Dat hoort toch niet te veel moeite te kosten lijkt me, maar het duurt erg lang voordat je het goed onder de knie hebt. Vooral aan het begin is het erg frustrerend; je probeert ergens op te springen maar in plaats daar van land je op een vijand en ben je dus een leven kwijt. Zonde, want de game was een stuk beter geweest wanneer er meer aandacht was besteed aan de controls.
Graphics en geluid
Natuurlijk zijn de graphics van Ice Climber achterhaald wanneer je naar de Game Boy Advance games van nu kijkt, maar wat wil je - het spel is met zijn oorspronkelijke release van 1984 twintig jaar oud! Toch ziet het spel er grafisch niet heel slecht uit, je hebt er in ieder geval nooit last van. Het ligt zeker niet aan de graphics dat het soms moeilijk is om van het ene platform naar het andere te springen, dat is te wijten aan de controls die het af laten weten.
Hetzelfde geldt voor het geluid, ook op dat gebied is het overduidelijk dat Ice Climber nog uit de NES-periode stamt. De kwaliteit van het geluid is zeker slecht vergeleken met het gemiddelde GBA spel, dat staat vast. Maar de deuntjes zijn nog net zo catchy als vroeger; na een paar levels gespeeld te hebben zat ik al vrolijk mee te neuriën.
Conclusie
Bij alle Classic NES games is het natuurlijk de vraag: Is dit spel mijn zuur verdiende centjes waard? Twintig euro is natuurlijk niet niks, en zeker niet voor een directe port. Eigenlijk is Ice Climber alleen het geld waard voor de echte diehards, die de game vroeger helemaal kapot hebben gespeeld. Gamers die niet bekend zijn bij de serie, kunnen dat beter zo houden. Of je moet toevallig een andere, goedkopere manier vinden, zoals het aanschaffen van een Nintendo Entertainment System met een exemplaar van de originele Ice Climber. Dan ben je minder geld kwijt, en kun je de multiplay-functie beleven zoals het bedoeld is!
Oordeel Ice Climber NES Classics Series (GBA)
- Graphics
50 - Gameplay
75 - Originality
- Sound 50
- Replay 70
- Eindcijfer
68