Wat vooraf ging…
Maar al te graag review ik games waar ik al maanden voor de release hartelijk naar uitkijk. Killzone is er daar eentje van, grotendeels door screenshots en trailers die ik op het internet aantrof en niet enkel omdat het van Nederlandse makelij is. Het beloofde een topper van formaat te worden. Enkele weken voor de ontvangst van de reviewdisc kwam een demo in mijn bezit. Het demo-leveltje duurde nog geen vijf minuten, wat ik natuurlijk wel verwachtte, maar ik speelde dit schijfje toch echtelijke malen rondom zijn as. Tot mijn grote verbazing bleek ik erg gehecht geraakt aan die enkele minuten pure actie. Na een tijdje tevergeefs gezocht te hebben naar nieuwe gameplayelementen besloot ik het DVD’tje uit de PS2 te vissen en mezelf te troosten door het verder zoeken naar screenshots, previews, trailers…Afwachten was de enige remedie.
Gameplay
Killzone vangt aan met een introfilmpje die sterk doet denken aan de toespraak uit de, in oorlog gekaderde, jaren ’40 van meneer Hitler.
De game draait om twee groeperingen die elkaar bestrijden op een verre planeet ergens in dit melkwegstelsel. De eerste groepering zijn de Helghast, zij bouwden jarenlang aan een immense kolonie waarvan hun taak is de eerde genoemde planeet, genaamd Vectra, te veroveren en anarchie te laten heersen. De andere natie is het International Strategy Alliance of simpelweg de ISA. Zij moeten het offensief van de Helghast opvangen en ze stelselmatig uitroeien. Na het aanmaken van een persoonlijk profiel, het selecteren van je missie en moeilijkheidsgraad kom je in het menu waar je je personage kunt selecteren waarmee je de missie aanvangt. Wat meteen opvalt is dat er meer is dan een speelbaar individu. Later in het spel wordt er dan ook kennis gemaakt met drie andere personages.
Met Jan Templar als hoofdpersonage wordt de eerste missie ingezet, hij vertoont duidelijke kenmerken van een rasechte macho en is bedoeld als held van de ISA. Rico is de brede jongen, gewapend met een zware machinegun als standaardwapen, op die manier is hij de ultieme oplossing voor het harde, moeilijkere werk. Luger is de enige vrouw in het gezelschap, zij is vooral goed in het subtiel verschalken van haar vijanden. Als vierde en laatste personage is Hahka, deze werd ingehuurd door de ISA en in een vijandelijk kamp gedumpt. Door zijn functie als spion weet hij heel wat over de plannen van de oranje-geoogden mannen. Elk van de personages heeft logischerwijs zijn voor- en nadelen. Zo kan Rico niet op ladders klimmen, noch over kleine obstakels heen. Wel is zijn levensbalkje opvallend trager leeg dan dat van bijvoorbeeld de magere maar o zo snelle Luger. Ondanks het feit dat Rico niet over ladders of heuvels kan, kunnen andere dit wel. Personages kunnen dit enkel en alleen wanneer er een pijltje verschijnt, wanneer je vervolgens op de X-knop duwt, zal je het desbetreffende obstakel overstijgen. Ik zou begrijpen dat het heel wat wisselende reacties opwekt maar ik zie het eerder als een realistische toevoeging. Killzone blijft dan ook een streepje voor op arcadeshooters als TimeSplitters2 en Unreal op het gebied van realisme.
De AI van de tegenstanders is alles behalve slecht. De Helghast lopen, indien mogelijk, met troepen op je af en schuilen als jij of één van je vrienden ze onder vuur neemt. Zowel op het spelen van de easy-mode als op hard leggen de vijanden niet snel het lootje, hoewel sommige wapens het proces wel kunnen versnellen. Zo kan de sniper fataal zijn wanneer je een kogel op het lichaam van een Ghast’tje lost, maar ook een mes, bazooka of het speciale wapen van Luger zorgen voor een instant kill.
Killzone maakt gebruik van zogenaamde Ragdoll Physics, dit brengt soms erg realistische taferelen met zich mee. De vijand valt op deze manier soms erg aardig tegen de vlakte. Wanneer hij met zijn rug tegen de muur staat en hij vervolgens wordt gemold, zal hij met zijn rug recht tegen de muur aanleunen. Wel jammer dat het killen van tegenstanders weinig of geen vunzigheid met zich meebrengt. Armen, benen, noch andere lichaamsdelen kunnen van het lichaam ontdaan worden. Bloed verschijnt enkel in een fractie van een seconde in de vorm van een rood luchtwolkje. Maar goed, dit werd enkel en alleen gedaan zodat het spel toegankelijk blijft voor het ruime publiek.
Bij elke goede shooter hoort natuurlijk een even diepgaande en amusante multiplayer-mode. Killzone bied zowel een offline-mode waarin je met twee spelers, in een splitscreen, tegen of met elkaar tegen bots kunt opnemen op een moeilijkheidsgraad die je vooraf zelf kan bepalen en een online mode die we helaas nog niet hebben kunnen testen. De keuze aan maps vind ik enigszins beperkt en bieden naar mijn mening ook iets te weinig afwisseling om echt lang te blijven boeien. Een ander minpuntje dat we zeker niet over het hoofd mogen zien is het feit dat je voor elk spel niet kan kiezen welke wapens je wilt gebruiken. De spelmodes vind ik dan wel weer zeer aantrekkelijk.
Als eerste heb je de meest klassieke, de Deatmatch. Hierin is het de bedoeling om zoveel mogelijk tegenstanders te killen. Van teamwerk is hierin geen sprake. Waarin werken in teamverband wel essentieel is, is in de Team Deatmatch. De spelers worden ingedeeld in twee groepen. Het enige doel is de tegenpartij zoveel mogelijk af te knallen. Net als in de vorige mode worden er ook in Domination twee groepen gemaakt. Verspreid over heel de map liggen gebieden die jij met je team moet innemen. Dit innemen gebeurt via het aanraken van de specifieke pilaren. Hoe langer je de desbetreffende gebieden kunt behouden, hoe meer punten je team zal verdienen. De vierde multiplayer-mode is de Supply Drop, één van de leukste als je het ons vraagt. Op een bepaald punt op de map liggen enkele pakjes. De verdedigende partij moet de pakjes in hun kamp zien te houden terwijl de aanvallers bij het andere kamp de pakjes moeten gaan stelen en vervolgens naar hun eigen kamp brengen, tegenstand gegarandeerd! Bij Assault is het ene team de aanvallende partij, het andere team moet zijn kamp verdedigen. Wanneer de generators, die middenin de basis staan, er aan gaan is de strijd afgelopen in het voordeel van de attackers, zijn de generators niet vernietigd binnen het tijdslimiet, dan kraaien de verdedigers victorie. Deze mode lijkt erg op de zesde en het laatste spelletje, Attack and Defense. Het enige wat hierin verschilt is dat er elk team verdedigt én aanvalt en moeten dus zowel de vijandelijke basis aanvallen als hun eigen kamp en generators beschermen. Of al deze modes ook online speelbaar zijn lijkt logisch, maar hebben we zoals eerder vermeld nog niet kunnen checken. Al deze modes bevatten genoeg diepgang en spelplezier om een van tal van uurtjes mee rond te komen, zowel in je eentje als met een vriend.
Graphics
Deze game bevat graphics wie we nog niet eerder in een game zagen. De omgevingen bevatten een industriële look en de vijanden zijn van erg hoog detail zoals we ze niet elke maand zien. Tussen de levels door krijg je prachtige CGI filmpjes die perfect aan het in-game gebeuren gelinkt zijn die het verhaal aan het licht brengen. In totaal is Killzone goed voor maar liefst 45 minuten CGI materiaal, een pluim voor Guerilla!
Sound
Killzone maakt gebruik van een surround systeem dat Dolby Pro Logic II heet en waar prachtige geluiden uitkomen. Dit is waarvoor een kwalitatief hoge surroundsysteem voor gemaakt is. De stemmen klinken erg realistisch in de oren, net zoals de waanzinnige wapengeluiden (lees: het laden van de shotgun is werkelijk super stoer!). Top!
Conclusie
Deze Killzone weet al mijn verwachtingen te overtreffen. Een uitstekend samenhangde story-line, keurige graphics, aangename besturing en een leuke multiplayer maken van dit spel één van de toppers van het jaar. Spijtig van de enkele bugs maar deze zijn niet nadrukkelijk genoeg en zien we dus graag door de vingers.
Pluspunten
+ Subliem audiovisueel werk
+ Verhaal
+ Geluid
+ Veel missies
Minpunten
- Enkele kleine bugs
- Multiplayer kon afwisselender
Oordeel Killzone (PS2)
- Graphics
90 - Gameplay 90
- Originality
- Sound 90
- Replay
- Eindcijfer 90