Ooit werd er eens een jongetje genaamd Walt geboren in de Verenigde Staten. Hij was dol op tekenen en won in 1932 met de eerste tekenfilm in kleur een felbegeerde Academy Award. Bekend is ‘ie vooral van Bambi, Sneeuwwitje, Dombo, Pinokkio en natuurlijk de inmiddels 80 jaar jonge Mickey Mouse. Daarnaast had hij niet alleen dit gebied een groot succes, maar scoorde hij minstens net zoveel met alle merchandising eromheen en werden er zelfs hele pretparken gewijd aan zijn hersenspinsels.
In het tijdloze tekenfilmtijdperk dook een jaar of 60 later in Japan een ander soort sprookje op, ditmaal in de vorm van een serie videogames. Deze makers boekte dus vooral veel succes via de console, terwijl Disney het te danken heeft aan het witte doek en de videobanden. Zij deden het voor de Japanse en later ook westerse gamersbeschaving, hij stal elk hart met zijn tekenfilms leuk voor het hele gezin. Zij zullen hem nooit ontmoet hebben, hij is al een tijdje dood. Toch kwamen beide op Square’s gebied samen, en hoe…
Aan ieder verhaal zit een lichte en een donkere kant. De donkere zal voor deze zijn dat Disney en Square het plan hadden om samen een game te maken, zo zou Square zijn Final Fantasy scoren bij het jonge publiek terwijl Disney dan eindelijk weer een goede game onder hun hoede zou hebben. Nog belangrijker: het zou nog eens veel geld opbrengen ook! Beide bedrijven kunnen samen volgens mij de hele derde wereld opkopen, maar een beetje extra geld in het laatje vinden zij niet verkeerd.
De lichte kant van het verhaal is het feit dat beide bedrijven de gamer de tijd van zijn leven zou willen schenken en tegelijkertijd een moraal bijbrengen, zoals er in elk multimediaproduct verwerkt lijkt te zitten. Hoe je het ook went of keert, Kingdom Hearts haalde hoge cijfers en de game ging ook nog eens als warme broodjes over de toonbank. Toch lieten Disney en Square sommige gamers achter in een enorme depressie. Want ook al lijkt iedere Japanner een stuk of drie Playstation 2’s in zijn of haar bezit te hebben, als een game exclusief voor een platform verschijnt zul je altijd mensen hebben die flink naast de pot pissen. Maar er is hoop: hier is de game onder hetzelfde Kingdom Hearts-label die op een systeem verschijnt die nog beter verkocht dan de Playstation 2: Kingdom Hearts Chain of Memories voor de Game Boy Advance…
Sora is een jongentje!!
Nou had ik toch even een primeur! Dacht ik dat Sora het eerste meisje was die de hoofdrol mocht vertolken in een Final Fantasy-like game. Het was dan ook flink kokhalzen toen vrienden vertelden dat het iemand was van hetzelfde geslacht. Freaks zijn het trouwens, die vrienden van me. Ik heb de game enkele keren mogen spelen maar kan hem zowat dromen door de eindeloos herhaalde conversaties van de jongens die niets beters te doen hadden dan Kingdom Hearts vijf keer op een dag uit te spelen. Maar gelukkig heeft goede collega Michiel de V. wel de nodige ervaring met de game (die ik mis) en ben ik na een goed en voorspoedig verlopen gesprek tot dit stukje geschiedenis gekomen dat ik jullie tuig ga proberen over te dragen:
Kingdom Hearts begon op het mooie Destiny Island. Sora en zijn vrienden lijden daar een rustig leventje, tot dit alles bruut wordt verstoord door de slechte Heartless. Sora wordt omgedoopt tot Keymaster en dat is nogal wat. Ten eerste krijgt hij een ongelofelijk grote sleutel als wapen in zijn handen gedrukt en krijgt hij als Keymaster een lastige taak te vervullen. Het jongentje moet namelijk in alle verschillende werelden de deur tussen de Heartless wereld en ‘normale’ *kuch, Disney, kuch* wereld sluiten. Dit is natuurlijk een mooi excuus om een bezoekje te brengen aan helden als Tarzan, Hercules en Alladin. Met hulp van Donald en Goofy redt hij de wereld van de ondergang door een of andere Mega-Heartless te verslaan, maar toch komt Sora er niet zonder kleerscheuren vanaf. Om de laatste deur te sluiten, moet hij goede vriend Riku en the King (ik wil niet veel verklappen maar welk Disney-figuur zou nou de baas der tekenfilmfiguren zijn?) achterlaten in de wereld van the Heartless. Samen met Donald en Goofy besluiten ze deze natuurlijk te gaan redden en dit was dan ook een mooi open einde van Kingdom Hearts…was het niet dat de ‘sequels’ van Kingdom Hearts nog zijn opwachting zou maken op de GBA en nogmaals op de PS2!
De zoektocht naar the King en Riku is dus een mooi begin voor een nieuw avontuur, maar dit blijft jammer genoeg maar een kapstok voor het hele verhaal van Chain of Memories. In dit deel wordt Sora door een onbekende man in zwart naar Castle Oblivion gestuurd, omdat ‘daar the King en Riku te vinden zijn’. Toch is er iets niet helemaal pluis in dit kasteel. Bij iedere verdieping die Sora, Goofy en Donald hoger gaan, vergeten ze weer een stukje van hun herinneringen. Hun echte vrienden zullen ze nooit vergeten (wat een mooie gedachte is dat toch trouwens), maar handig is het niet. Het verhaal krijgt opeens een enorme zwieperd als er een vrouw in het spel komt. Naminé is een oude vriendin van Sora en Sora had haar beloofd te beschermen en te redden in nood, een belofte die ‘ie beter niet had kunnen maken want hij zit er nu aan vast. Ook zij zit in Castle Oblivion en Sora wordt verblind door de belofte haar te redden. Zonder enkel ander doel voor ogen klimt Sora zich steeds hoger op in het kasteel, met een wantrouwende Goofy en Donald achter hem aan sjokkend.
Hey jij daar, oude Kingdom Hearts-fan, klinkt nieuw voor je hè? Jammer voor je, is het niet. Ieder verdieping van het kasteel bestaat namelijk uit een wereld uit Sora’s geheugen die hij heeft opgebouwd in Kingdom Hearts en daarnaast zal ook ieder character die je tegenkomt direct uit Sora’s hersenpan komen. Het hele verhaal eromheen is wel nieuw, maar een groot deel uit de game heb je al eens ergens eerder kunnen zien en beleven. Klote voor de spelers van het eerste deel, maar des te makkelijker is het voor de nieuwkomers.
Papercut!
Woei, toch nog wat nieuws. Omdat het vechtsysteem van het origineel misschien niet helemaal goed uit de verf zou zijn gekomen op de GBA, hebben de makers ervoor gekozen een card battle-systeem erin te stoppen. Het klinkt ingewikkelder dan dat het is, maar je moet maar goed lezen en denken: ‘och gut, moeilijk kan het niet zijn als zelfs Lennart het speelt’.
Aan het begin van je gevecht krijg je alle kaarten die je in je deck hebt zitten tot je beschikking. Met de L- en R-knop zul je door je deck kunnen wisselen van kaarten en zo je gewenste kaart uitkiezen. Ieder moment van het gevecht kan je weer ‘focussen’ door op de focus-knop in je dek te gaan staan en hierdoor weer je hele deck opnieuw te laden en zo al je gebruikte kaarten weer terug te krijgen. Dit kan je zo vaak doen als je wilt, al ietsje langer duren om op te laden als je al een keer gefocust hebt (maar de tijd zal niet íedere keer langer duren, daar zit wel een einde aan).
Toch zit er een beperking aan je kaartgebruik. Je deck kan een bepaald aantal cardpoints (CP) aan. Als je deck zeg maar een ‘opslagcapaciteit’ overschrijd kan je dit deck niet equippen. Stel je kaart kost 20 CP en je deck kan 400 CP aan, dan is er na die ene kaart nog maar 380 CP over, simple as that.
Er zijn verschillende soorten kaarten: aanvalskaarten, magie kaarten / summon kaarten, en item kaarten. Daarnaast zitten er ook enkele kaarten met krachten van vijanden in de game zitten én zul je tijdens het gevecht kaarten met de kracht van je vrienden kunnen oprapen. Kaarten met magische krachten zullen logischerwijs meer CP innemen dan aanvalskaarten, vijandkaarten nemen veel CP in en als je zo door blijft denken kun je zelf wel de balans tussen de andere kaarten opmaken. Toch is er nog een speciale manier om je deck te vullen met sterke kaarten zonder dat ze al te veel CP vullen. Normale kaarten kun je namelijk transformeren in Premium Cards, deze nemen weinig CP in maar zijn maar één keer in het gevecht te gebruiken.
Goofy schiet te hulp
De kaarten zijn genummerd van 0 tot 9. Als de tegenstander een kaart van 2 gebruikt en jij tegelijkertijd een kaart van 9 inzet, wint jouw kaart en ‘break’ je zeg maar die van je tegenstander. Kaarten met een hogere waarde van de ander breek je dus altijd, maar ook hier zit er een addertje onder het gras. Ook al speel je tegenstander een kaart van 9, als jij de 0-kaart inzet tijdens zijn aanval breek je hem alsnog. De 0-kaart breekt dus altijd, maar als jij hem als eerste inzet is die zo goed als niets waard.
Nu leg ik nog één ding uit over het kaartsysteem en dan zul je wat dat betreft van me af zijn. Er zit namelijk nog een leuk dingetje verstopt in het vechtsysteem van Chain of Memories. Je kunt namelijk 3 kaarten tijdens het gevecht selecteren en deze achter elkaar afspelen en hiermee een ‘sleight’ uithalen. Sleights zijn speciale, sterke krachten die soms nog een speciale aanval ontgrendelen. Niet alleen aanvalskaarten hebben hun eigen combo’s, ook in combinatie met óf zelfs alleen maar magie- of summon kaarten maak je speciale sleights. Het probleem hierin is wel dat je de eerste kaart van je sleight verliest voor de rest van het gevecht. Ze zijn terug te halen met item kaarten, maar ook deze nemen vragen weer om een groot aantal CP. Aanbevolen is ook trouwens om je sleight altijd met een Premium Card te beginnen, die raak je namelijk toch kwijt…
De Blizzaga-sleight
Graphics & Geluid
Genoeg gezwalk, laten we de game in het algemeen bespreken. Square-Enix stond er al om bekend dat ze grafische pracht afleverde en daar is Chain of Memories is maakt hier geen uitzondering op. De game trapt af met een geweldige cutscene met ongekend mooie graphics voor de GBA’s doen. Veel cutscenes zitten er niet in, maar het is werkelijk smullen geblazen als er weer eentje wordt afgespeeld.
Ook in-game, zowel in de wereld waarin je rondloopt als tijdens de gevechten, ziet het er erg verzorgt en kleurrijk uit. Zo lijkt de wereld van Alice in Wonderland direct overgenomen te zijn uit de tekenfilm maar ook het Olympus Colloseum zal een Griek trots maken. Het GBA-schermpje straalde nog nooit zóveel sfeer uit!
De game is niet alleen een lust voor het oog, ook beide oren zullen van Chain of Memories genieten. Ieder muziekje komt overheen met de wereld waar je inzit en dat draagt allemaal bij aan de sfeer in de game. De sfeer: een dikke 10!
Gameplay
Tja, nu heb ik wel flink wat woorden moeten gebruiken over hoe de game nou in elkaar zat, maar hoe speelt het nou eigenlijk? Nou, het ligt eraan hoe je het bekijkt. Is je herinnering aan het begin nog net zo fris als die van de credits, dan zal je constateren dat de game vooral aan het begin erg goed en leuk was. Liever had ik de slechte kaarten met minder krachtige eindbazen, zodat ik echt moest gaan lopen azen op een cardbreak. Toen waren de gevechten nog echt tactisch, later stop je gewoon je beste kaarten in je deck en zal je niet veel moeite hebben bij het verslaan van de eindbazen en al helemaal niet met de normale mannetjes die door de wereld ronddwalen.
Groot punt van kritiek is het feit dat de werelden buiten de gevechten om érg saai zijn. Af en toe staat er ergens een springplankje en de hoogte in de kamers verschillen nog wel een beetje, maar je zult je echt niet vermaken op de weg van A naar B. Wel leuk is de mogelijkheid een beetje aan te passen naar smaak. Stel je hier niet te veel van voor, maar voor je een kamer binnen gaat moet je een kaart gebruiken als een soort van sleutel zeg maar (en dat met de joekel van een sleutel die Sora bij zich draagt). De kaarten hebben allemaal verschillende krachten en zo zal je ervoor kunnen zorgen dat kamers meer vijanden zullen hebben, dat er een schat in zal staan of dat je er kaarten zal kunnen kopen bij een Moogle. Leuk, maar buiten de gevechten om valt er dus vrij weinig te beleven.
Conclusie
Gemengde gevoelens zijn het opvallendste wat overblijft na het spelen van deze game. Hij speelde aan het begin heerlijk weg, ik pakte m’n DS (waar ik deze GBA-game op speelde) bij vele toiletbezoeken er vaak even snel bij om even een gevechtje te spelen, maar later betrapte ik erop dat ik echt naar het einde toe aan het leven was. Grafisch en qua geluid is de game bovenmaats en de sfeer is ongekend. Maar ook al genoot ik met volle teugen van al het Disney wat erin verwerkt zit, toch vind ik dat er te weinig Final Fantasy was terug te zien in de game. Wel leuk is dat je de ‘duistere kant’ van het verhaal kunt ontdekken doordat je de tweede keer de game met een speciaal personage kunt spelen, maar dan ben je hoogstwaarschijnlijk wel al lichtelijk uitgekeken op Chain of Memories. Is de game z’n geld dan niet waard? Ehm, kijk, het zit zo: de games zijn de laatste tijd niet zo erg lang meer, maar met Kingdom Hearts ben je zeker wel 18 tot 20 uur mee bezig. Hij is geweldig voor de eerste pak en beet 12 uur, later wordt het allemaal wat minder. Mensen die bekend zijn met Kingdom Hearts zullen zich lichtelijk bedrogen voelen omdat je veel overspeelt, maar omdat dit verhaal waarschijnlijk als een soort van inleiding dient van deel 2, mag je hem eigenlijk niet missen. De overgebleven gamers zou ik adviseren hem eerst uit te proberen en er zeker van te worden dat dit is wat je wilt. Zo, hopelijk weet je genoeg, want ik zie daar in de verte al een tovenaar aankomen met een grote fluit en voor je het weet blaast hij dit verhaaltje in een klap uit…
Oordeel Kingdom Hearts: Chain of Memories (GBA)
- Graphics
92 - Gameplay
80 - Originality
- Sound 94
- Replay
65 - Eindcijfer 84