Inspiratie
Je hoeft geen helderziende te zijn om te zien waar Square-Enix zijn inspiratie heeft opgedaan. De Monster Hunter serie van Capcom is een daverend succes en het is begrijpelijk dat andere partijen een graantje van dit succes willen meepikken. Lord of Arcana sleurt je mee naar een wereld genaamd Horodyn en het spel gooit de speler aan het begin direct in een kerker om zo bekend te worden met de besturing van het spel. Op de route naar de eindbaas van de kerker wordt de speler geconfronteerd met enkele goblins, die eenvoudig een kopje kleiner gemaakt kunnen worden. Gelukkig beschikt onze held hierbij direct over een krachtig wapen en magie, waardoor de strijd wat gemakkelijker verloopt. Helaas verlies je na deze introductie deze sterke uitrusting en moet je het avontuur beginnen met een basisvariant van de wapens.
Het spel begint in de enige stad (Porto Carillo) die de wereld van Horodyn kent. Hier kan de speler deelnemen aan diverse uitdagingen, maar alvorens hij dat doet, dient hij lid te worden van de Slayer’s Guild. Om hieraan te kunnen deelnemen, dient de speler eerst het toelatingsexamen succesvol af te ronden. Daarna begint het avontuur en is het zaak om je uitrusting dusdanig uit te breiden, dat zelfs de grootste monsters en eindbazen bedwongen kunnen worden. Door aan missies mee te doen, kunnen bijzondere items, geld, ervaringspunten en Monster Cores verdiend worden. Deze Monster Cores heeft de speler nodig om zijn wapens en uitrusting te kunnen verbeteren.
Na het succesvol volbrengen van een aantal opdrachten, dient de speler zich te begeven naar de tempel, die naast het dorp ligt. In deze tempel bevinden zich een achttal mystieke stenen en achter elk van deze acht stenen schuilt een eindbaas, die verslagen dient te worden, voordat de speler verder kan. Als eenzame avonturier blijkt dit een bijzonder pittige aangelegenheid. Bij de eerste eindbaas legde ik het loodje na een gevecht van ruim twintig minuten, waardoor ik de hele exercitie weer van vooraf aan mocht beginnen. Weg waren mijn zuurverdiende beloningen. Om nog maar te zwijgen van de hoeveelheid potions, die ik er doorheen gejast had tijdens deze strijd op leven en dood, en die dus echt weg zijn wanneer het onvermijdelijke ‘Game Over’ in beeld komt.
Wanneer je het loodje legt, is het meestal een goed plan om een eerdere missie nog eens te herspelen om zo extra ervaringspunten binnen te slepen. Wat me hierbij direct opvalt, is de moeilijkheidsgraad van de gevechten. Waar ik het eerdergenoemde gevecht na twintig minuten alsnog redelijk kansloos verloor, won ik de andere gevechten met speels gemak. Het gevoel bekroop mij, dat het spel hier en daar wat beter uitgebalanceerd had moeten worden. Het spel mag dan in de eerste plaats ontwikkeld zijn als een coöperatief avontuur, het moet ook leuk zijn voor de solisten onder ons.
Tactisch steekspel
Omdat ieder monster met een andere tactiek bestreden dient te worden, heeft de held van het verhaal de beschikking over diverse aanvals- en verdedigingstechnieken. Tijdens de gevechten worden moeiteloos een aantal ferme tikken uitgedeeld, waarna de reeks wordt afgesloten met een spectaculaire finishing move.
Vreemd vond ik het feit dat de held niet kan springen. De mogelijkheid om te springen had het spel extra diepgang kunnen geven tijdens de gevechten. Nu ben je meer beperkt tot een slagenwisseling, het verdedigen, een magieaanval of een zijwaartse koprol om aan een tegenaanval te ontsnappen. Verder bemerkte ik dat de camera me meer dan eens in de weg zat. Bij een deelname aan een missie werd ik door de slechte camerapositie zo nu en dan van achteren te grazen genomen door een vijand, wanneer ik er net een ander had verslagen. Deze camera is weliswaar te corrigeren, maar in het heetst van de strijd is dat het laatste waar je op wil letten. Tot slot vind ik het ook een vreemde keuze van de ontwikkelaar om geen Pauze-functie aan het spel toe te voegen. Mocht je aan een nieuwe uitdaging of eindbaas beginnen, dan kun je dus niet even naar school gaan en bij terugkomst verder gaan waar je gebleven was.
Multiplayer
Zoals jullie wellicht weten van de Monster Hunter serie, zijn dit soort spellen een grote hit in Japan. Dit komt omdat Japanners elkaar graag opzoeken om een dergelijk spel te spelen. In de Verenigde Staten en Europa is dat minder gebruikelijk en kiezen we er eerder voor om online medespelers op te zoeken. Het is mij daarom werkelijk een raadsel waarom er geen online multiplayer in het spel zit. In mijn ogen is dit echt een misser van de ontwikkelaar.
Voordat ik aan mijn conclusie begin, wil ik nog opmerken, dat het spel me grafisch nogal tegenvalt. Zeker voor een spel uit de stal van Square-Enix mag je meer verwachten. Daarnaast is er ook een tekort aan variatie in de kerkers zelf. Meerdere malen zie je dezelfde gebieden terug, waarbij in feite alleen de vijanden en hun aantallen verschillen. De muziek is daarentegen weer een dik pluspunt, want onder toeziend oog van de meester Nobuo Uematsu is het weer een meesterwerk geworden. Dat maakt het echt een genot om naar te luisteren.
Monster Hunter voor doorzetters
Achteraf gezien is Lord of Arcana niet een titel geworden die ik me nog lang zal heugen. Daarvoor heeft het spel net wat te veel minpunten, zoals het eerder genoemde ontbreken van een online modus, het ontbreken van een pauzefunctie en het matige camerawerk. Ook vond ik het spel niet zo enerverend om in mijn eentje te spelen. Ik kan me echter wel voorstellen, dat dit spel beter tot zijn recht komt, wanneer je met een aantal vrienden aan dit avontuur begint.
Deze review is geschreven door ConAir
Oordeel Lord of Arcana Slayer Edition (PSP)
- Graphics
60 - Gameplay
50 - Originality 60
- Sound
80 - Replay 80
- Eindcijfer 65