De orginele game was zo tof vanwege drie belangrijke dingen. Ten eerste het lollige verhaal, wat soms echt nergens over gaat maar leuk geschreven is, vaak verrassend is en overloopt van charme. Zo lopen de Mariobroers op een gegeven moment in een fabriek waar de bordjes aangeven dat de kwaliteit van de cola die er gemaakt wordt, afhangt van de kwaliteit van de grappen die eraan verteld wordt tijdens het brouwproces. Superstar Saga neemt dan ook best zijn tijd om het verhaal interessant te houden en met de kwaliteit van de humor zit het helemaal snor.
Stache-stieken
Ten tweede is er het RPG-element, wat best aardig gebalanceerd is. Niet te ingewikkeld, maar net genoeg om je te motiveren al die vijanden op de kaart aan te tikken en nog een gevecht te beginnen voor meer experience. Elke keer als je een level omhooggaat dansen Mario & Luigi als malloten en vliegen de stats zoals power, defense, et cetera omhoog. Maar je kan er eentje uitkiezen om een extra boost te geven. Stop bijvoorbeeld wat extra puntjes in je ‘stache’ wat in deze reeks het nummertje voor ‘luck’ is, maar dan mannelijker. Zelf vind ik het wel wat hebben om Luigi sneller en sterker te maken en Mario meer HP en defense te geven. En hij krijgt natuurlijk de vetste ‘stache’; hij is en blijft de grootste ster, iets waar Luigi in de game herhaaldelijk aan wordt herinnerd.
Ten derde is er de vechtgameplay die in deze game echt superstrak is. Naast het kiezen van een acrobatische spring- of hameraanval en het gebruiken van items, kan je vrijwel alles doen met enkel de A en B knop, wat ergens toch wel een knap staaltje game design is. Vroeger moest deze RPG dan ook op de gelimiteerde knopjes van een GBA draaien en was het best knap hoeveel diepgang er zat in zo’n simpele knoppenlayout. De gameplay voelde totaal niet aan als gelimiteerd; je krijgt zat nieuwe moves uitgereikt. De meeste uitdaging zit hem in de uitdagende boss battles. Deze zijn best creatief, waarbij je niet alleen moet leren timen in het aanvallen en ontwijken, maar er vaak ook een bijzondere tactiek is die je moet uitvogelen.
Weg met de gimmicks
Wat ik persoonlijk ook vrij sterk vind van Superstar Saga is dat het niet te ‘gimmicky’ is. Het verhaal mag dan maf zijn: Cackletta steelt de stem van Peach, Mario en Luigi werken samen met Bowser, en ze verhuizen naar het Beanbean Kingdom om alles recht te trekken. Toch wordt er in de gameplay niet geklooid met spelkaarten, alternatieve werelden, 3D-dingetjes of andere foefjes. Het is gewoon een strakke RPG met goed uitgedachte gameplay en vooral heel veel humor. Superstar Saga is een Mario-RPG zonder onnodige fratsen.
Althans, totdat men had bedacht om Bowser’s Minions als een extra modus toe te voegen. Op zich is het een leuk idee en biedt het een interessant ‘what if’-scenario. Een van de goomba’s – die toch gezien worden als de plebs van de schurkenwereld – staat op als leider wanneer Bowser’s schip ontploft boven het Beanbean Kingdom. Omdat er niemand anders is om bevelen te geven, is het aan hem om zoveel mogelijk onderlingen van Bowser in te lijven en mee te helpen in het gevecht tegen Fawful en Cackletta. Het verhaal is op vergelijkbare wijze geschreven, met voornamelijk veel onzinnige gesprekken en lollige cutscenes, en laat zien wat de Koopalings deden tijdens het hoofdverhaal.
Allemaal leuk en aardig, maar de gameplay is een beetje te laagdrempelig. Het idee is dat er een steen-papier-schaarsysteem is voor de troepen en dat je voor een gevecht het juiste leger samenstelt. Begint er eenmaal een gevecht dan gaat het leger voor je knokken op het grote scherm en mag je zelf af en toe een speciale aanval timen of er eentje van de tegenstander stoppen. Het probleem is dat, zolang je de juiste units inzet, je tijdens het gevecht eigenlijk niets hoeft te doen. Het leger doet z’n ding en eigenlijk speelt het spel zichzelf. Het is geen verschrikkelijke bonusmode, zelfs best leuk op momenten. Maar het is best opvallend hoe de hoofdgame gameplay kent die heel erg gestroomlijnd is, maar nooit simplistisch. En in de bonusmode is het wel degelijk veel te simpel gemaakt. Het lijkt bijna een soort strategiegame die meer op zijn plaats is op een smartphone. Dat klinkt op zich wel wat hard, het is ook geen verschrikkelijke gamemode, maar het is simpelweg niet goed genoeg vergeleken met de ijzersterke hoofdgame.
De presentatie is verder best puik in deze remake. De graphics zijn minder pixelachtig en lijken meer op de nieuwere Mario & Luigigames. Al heb ik een soort van nostalgie voor de simpelere graphics van het origineel, moet ik toegeven dat de nieuwere graphics beter zijn. De animaties zijn veel vloeiender, achtergronden kennen veel meer detail en af en toe zie je wat mooie extra’s zoals lichteffecten en extra dingen die door het beeld bewegen. Ook is het niet verkeerd dat Mario en Luigi nu zo’n 16 richtingen in kunnen bewegen als ze rondlopen in de wereld, wat echt veel soepeler is dan voorheen. En godzijdank zijn de belachelijke dansmoves van Mario & Luigi behouden als ze op jouw commando wachten.
Touchscreen, toch niet verkeerd
Er is ook nog wel wat verbeterd in de controls. Vroeger moest je altijd de L- en R-knoppen gebruiken om het hele rijtje speciale acties af te gaan die je in de spelwereld en puzzels kunt gebruiken. Dat kan nog steeds en het is een beetje een gehannes om de hoge sprong, tornadosprong en hameracties snel af te wisselen. Dit is nu allemaal wat handiger gedaan door er gewoon eentje aan te tikken op het touchscreen. Ook is het wel handig dat je nu met de X-knop Mario en Luigi tegelijk kan laten springen.
Gebruik je oordopjes
Bovendien wil ik nog wel even noemen dat de muziek nog steeds steengoed is en de maffe stemgeluiden goed behouden zijn. Deze game speel ik toch wel graag met de hoofdtelefoon op zodat ik echt kan genieten van alle geluidseffecten. Wel vind ik het een beetje zonde dat er geen optie is om de game in 3D te spelen, aangezien ik er zelf wel van houd. Was misschien ook net dat extra zetje geweest voor oudere fans om nogmaals deze game in te duiken.
Superstar Saga is uiteindelijk nog steeds een retegoeie game. Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe strak ontworpen de gameplay is, hoe mooi de balans is van RPG-elementen zonder al te veel knopjes en hoe tof de humor en variatie is in deze game. En dat allemaal zonder onnodige gimmicks. Voor zowel oude fans als nieuwe spelers is Superstar Saga echt een hele dikke aanrader. Het zou zonde zijn als deze game een beetje verdwijnt tussen alle aandacht voor de Rabbids crossover, Odyssey en zelfs de Metroid remake. Dus als je houdt van een goeie Mario RPG, laat deze dan zeker niet liggen! Wat betreft de extra gamemode, deze is een beetje onnodig en is niet echt een reden voor oudere spelers om deze game opnieuw op te pakken. Leuke extra voor tussendoor, maar niet meer dan dat. Gelukkig is Superstar Saga op zichzelf nog steeds een fantastische en charmante RPG.
Deze review is geschreven door Martijn Hamerling.
Oordeel Mario & Luigi: Superstar Saga + Bowser's Minions (3DS)
- Graphics
85 - Gameplay
90 - Originality 80
- Sound 90
- Replay 75
- Eindcijfer 84
1134 )
24-10-2017 11:28
67)
24-10-2017 11:43
Dus een 60 ofzo voor replay vond ik wat straf. Maar ik moet ook toegeven dat het gemiddelde eindcijfer een rol speelt en dat dat eigenlijk niet zou moeten. Is nog iets waar we over nadenken soms, als je een suggestie hebt, laat het weten ^_^
