Tennissen, het principe is net zo dom als korfbal, alleen speel je nu niet tegen 6 leernichten in een rokje maar sla je met zoveel kracht óf gevoel een balletje over het net. Een racket, een tennisbal en een net zijn de enige ingrediënten die nodig zijn voor Tennis. Simpel en doeltreffend, ideaal om een spel van te maken. Het is daarom niet verwonderlijk dat tennis in de eerste spellen werd genomen als inspiratiebron. Het beste voorbeeld hiervan is natuurlijk Pong, een spel waarbij je een balletje heen en weer moet ‘kaatsen’ tussen 2 beweegbare plankjes. Naarmate de game-industrie zich verder ontwikkelde kwamen er steeds mooiere spellen, die veel meer mogelijkheden met zich mee brachten. Dit zorgt ervoor dat het simplistische, maar oh zo goede Pong tegenwoordig geen porem meer is en de gamers van tegenwoordig een stuk veeleisender zijn.
Gelukkig is er al een tijdje terug gehoor gegeven aan deze schreeuw. Sinds op de Dreamcast het fantastische Virtua Tennis is verschenen, de Xbox bezitters al een tijdje kunnen genieten van Top Spin en er al een batterij aan middelmatige tennisspellen in de schappen is te vinden kan je virtuele tennispret niet op. Maar naast Virtua Tennis, de moeder der tennisspellen, is er nog een kek tennisspelletje waarbij je met behulp van een controller een balletje kunt overslaan; Mario Tennis. Het game-icoon van Nintendo stond al tot 2 maal toe in de spotlight op de gravelbanen, met als bekendste en meest succesvolle afronding natuurlijk het sublieme Mario Tennis. Het spel dat in 2000 ervoor zorgde dat menig Nintendo 64 bezitter met vierkante ogen zijn bedje opzocht nadat het met 3 vrienden een avondje had doorgebracht op de tennisbanen van Mushroom Kingdom. 5 Jaar na dato is het vervolg een feit en ligt Mario ‘Power’ Tennis sinds enkele dagen in de winkel. Tijd voor een kritische blik, we stopten het spel in onze ‘Cube terwijl op de achtergrond ‘Snap – I’ve got the Power’ ervoor zorgde dat je heupen ritmisch meebewogen op de slagen van je karakter.
Mario voor iedereen
Het heerlijke aan de Mario-‘vul een variant in’ spellen is de diversiteit, iedereen kan ermee aan de slag; jong, oud, dik of dun, het is voor iedereen. Alleen de pubers met een identiteitscrises kunnen gewoonlijk de ‘fun’ die er in deze spellen zit niet appreciëren. Mario ‘Power’ Tennis doet hier wederom niet voor onder. Of je nu veel of weinig ervaring met de Mario Tennis serie hebt, je kan meteen aan de slag in één van de vele gamevarianten. Heb je zin in een kort, snel en bondig tennis wedstrijdje dan kies je voor een oefenpotje van 3 games, stel de instellingen in naar gelang jou voorkeur en laat de tegenstander alle hoeken van het veld zien. Ben je meer een prestigieuze gamer? Start één van de vele toernooi varianten en bereik de top met jou favoriete Nintendo karakter om zo nieuwe karakters en banen vrij te spelen.
Behalve de ‘normale’ wedstrijden en toernooien, op verschillende niveuas en moeilijkheidsgraden, zijn er nog de zogenaamde ‘Gimmick’ banen, toernooien en minigames. Varianten op het tennisspel zoals je die alleen kan zien in de spellen van Nintendo en die, zoals gewoonlijk, voornamelijk leuk zijn als je met meerdere mensen achter je tv gebivakkeerd zit. Banen met lopende banden die gaan bewegen als de bal een pijl aanraakt die vlak boven het net hangt, spellen waarbij je tennisballen tegen ‘Chainchomps’ aan moet slaan om punten te verdienen. Maar ook het moddervrij maken van de banen met behulp van ‘watertennisballen’, wedstrijden tegen de achtarmige inktvis Gooper Blooper of de alom bekende ring wedstrijden behoren tot de mogelijkheden. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is vertegenwoordigd in Mario ‘Power’ Tennis.
Power Shots: Ja of nee?
Behalve de uitgebreide ‘gimmick’ modus is er nog een andere grote verandering ten opzichte van het voorgaande deel; de Power Shots. Van te voren werd hier met gemengde, voornamelijk negatieve, gevoelens naar uitgekeken. Mario Tennis stond voor goede gameplay en uitdagende rally’s waarbij de betere speler door middel van enkele goede slagen wisselingen de ‘game, set and match’ naar zich toe trok. Zorgen deze ‘Power Shots’ er niet voor dat het geheel te veel naar Arcade neigt? Zo ver komt het gelukkig niet, hoewel ik niet gecharmeerd ben geraakt van deze toevoeging, een leuk extraatje was een betere optie geweest.
De ‘Power Shots’ zorgen er namelijk voor dat je, vooral op het moeilijkste niveau, soms wel erg lang in een game of set zit vast gebakken. Je geeft een paar ferme tikken tegen de bal, stuurt de tegenstander de hoek in zodat je met een mooie backhand een punt kan scoren in de openliggende hoek. Of althans dat denk je, totdat je tegenstander een ‘Power Shot’ uit zijn racket tovert en de bal op miraculeuze wijze nog binnen weet te houden, waarna je weer van vooraf aan kan beginnen. Gelukkig gaan de ‘Power Shots’ nooit op en krijg je er weer een ter beschikking na 3 á 5 slagen, hierdoor zit je soms wel 10 minuten in één game en zie je het woord ‘deuce’ en ‘advantage’ meer dan je lief is in beeld verschijnen.
Behalve dat de games hierdoor erg lang duren wordt elke ‘Power Shot’ vergezeld met een filmpje, die elke keer weer een seconde of 5 in beslag neemt, waardoor, de al zo lang durende game, nog even iets langer gerekt wordt. Hierdoor wordt de boel dusdanig vertraagd dat het rijden van de NS treinen een peulenschil lijkt. Een andere leuke bijkomstigheid is dat het filmpje elke keer weer het zelfde is en ik verzeker je; Als je in 5 minuten tijd Donkey Kong voor de 15e keer in een kanon ziet springen dan ben je het spuugzat.
Nu wil ik niet te negatief gaan klinken, want de eerste paar keer zijn ze nog leuk, in de multiplayer zorgen ze voor de nodige hilariteit en je kan ze zelfs uitzetten. Was het niet dat, dat alleen geldt voor de multiplayer of de oefenpotjes. Tijdens de toernooien wordt je verplicht om met deze ‘Power Shots’ te spelen, hierdoor speel je het 1 keer uit, misschien 2 keer. Maar er zullen weinig mensen zijn die door de toevoeging van de Power Shots met alle karakters de sterrenstatus willen halen, wat erg jammer is. De basis van Mario Tennis is namelijk weer als vanouds en je zult daarom met 1 of meerdere mensen weer het nodige vertier eruit halen.
Graphics
Op grafisch vlak is er helemaal niets mis met dit spel, het doet zijn werk naar behoren en laat nergens steekjes vallen. Het keerpunt hieraan is dat het ook nergens bijzonder wordt, het is een opgepoetste N64 versie, zelfs de powershots weten niet te imponeren op grafisch vlak. Hiermee wil ik niet zeggen dat het er slecht uit ziet, integendeel het ziet er allemaal gelikt uit, maar met de kracht van de ‘Cube kan je er veel meer uit halen. Hoewel dit in principe niet nodig is bij een Tennis game die het moet hebben van zijn gezelligheid en vrolijke kleuren, maar het is wel allemaal heel gewoontjes.
Sound
Evenals de graphics stelt het geluid ook weinig voor, terwijl er ook eigenlijk weinig mee mis is. De welbekende Nintendo geluidjes vliegen weer veelvuldig over de baan, terwijl het publiek zich roert tijdens een spannende rally. Ook het geluid van een weerkaatsende tennisbal tegen het racket zorgt keer op keer voor een orgastische uitspatting, maar speciaal is anders. Het enige bovengemiddelde is de opzwepende achtergrondmuziek tijdens de rally’s die voor wat extra spanning en afleiding zorgen.
Replay
De replay is het sterke punt van het spel. Het maakt niet uit of je veel of weinig tijd hebt, er is altijd wel een gaatje in je agenda te vinden om Mario Tennis te spelen. En ben je in je eentje uitgekeken op alle toernooien, is alles vrijgespeeld wat er vrij te spelen valt, zoals extra karakters en banen, en heb je alle highscores op je naam gezet? Dan is nog altijd de mogelijk om een drietal vrienden uit te nodigen voor een avondje Mario Tennis, in mijn ogen de leukste manier om Mario Tennis te spelen. Door de vele ‘gimmick’ courts en leuke minigames krijg je Mario Party achtige taferelen, waarbij je al scheldend en vloekend de bal, na de zoveelste ‘Power Shot’, retourneert. In multiplayer zijn deze ‘Power Shots’ namelijk een erg leuke toevoeging. Uiteraard volstaat een normaal potje tennis ook voor de nodige uurtje plezier.
Conclusie
Mario ‘Power’ Tennis is een spel waar ik van te voren met veel verlangen naar heb uitgekeken, maar nu die eenmaal in mijn ‘Cube ligt bezorgd het spel me niet het gehoopte plezier. Het is zeker geen slecht spel, ik heb er het nodige plezier mee beleefd, echter zorgen de ‘Power Shots’ ervoor dat ik nu met een onvoldaan en gefrustreerd gevoel zit. Het had zoveel beter kunnen en moeten zijn. Ik denk dat Nintendo met dit spel het ‘vernieuwen’ iets te ver heeft doorgedreven, waar het bij Mario Kart Double Dash!! nog net kon, slaat het hier het spreekwoordelijke tennisracket mis. Erg jammer…
De mening van Age
Ik was in het N64-tijdperk erg verslaafd aan Mario Tennis, daarom keek ik ook enorm uit naar Mario Power Tennis op de GameCube. Nu ik eenmaal de game in mijn bezit heb, moet ik zeggen dat ik er iets teveel van verwacht heb. Mario Power Tennis probeert weinig aan de gameplay te veranderen, maar doet dit toch met de toevoeging van de “power moves” deze toevoeging doet echter meer kwaad dan goed. Dankzij de “power move” is het naar mijn mening enorm saai om van elk character in de single player mode een star character te maken, omdat je daar de “power moves” niet uit kunt zetten. De “power moves” zorgen namelijk voor een enorme vertraging in de gameplay en na een paar keer heb je ze ook wel gezien.
De multiplayer mode is echter wel weer ouderwets goed, er zijn deze weer nieuwe banen en toffe minigames te spelen met je vrienden. Mario Power Tennis is voor mij gewoon een leuke tennisgame, alleen dan vooral met het gewone tennis. De “power moves”, de gimmick courts of de item battles, zijn allemaal grappig voor heel even, daarna ga je gewoon weer een ouderwets potje Mario Tennissen.
Oordeel Mario Power Tennis (NGC)
- Graphics
70 - Gameplay 80
- Originality
- Sound 70
- Replay
90 - Eindcijfer 81