EA Games
Mirror’s Edge is een game van EA Games. Deze EA, die normaal nooit een risico neemt en juist eerder bekend staat om het uitmelken van franchisetitels, kwam dit jaar met twee gloednieuwe titels. De eerste betrof Dead Space, een actie horrorgame die over het algemeen goed ontvangen werd. De tweede is Mirror’s Edge, een game die gaat over de acrobatische ‘runner’ Faith. Wanneer het spel vordert kom je er al gauw achter dat het verhaal gaat over de zus van Faith, Kate, die vals beschuldigd wordt van moord. Aan jou de taak om haar naam te zuiveren.
De game speelt zich af in ‘The City’, waar de regering de macht in handen heeft. De runners bezorgen, door de gehele stad heen, belangrijke informatiepakketjes voor een ondergronds verzetsnetwerk. Runners zijn Renners die via daken en dakgoten bij hun bestemming proberen te komen. Als een ware artiest spring je over allerlei obstakels op weg naar jouw doel. Dit gaat overigens niet zonder slag of stoot, want de regeringsagenten genaamd de ‘Blues’ zitten je voortdurend op de hielen. Deze constante ‘jacht’ op jou geeft de game een extra gevoel van vluchtigheid, waardoor je gedurende het spel weinig tijd hebt om stil te staan.
Het verhaal wordt verteld tussen de levels door in de vorm van cut-scenes. Deze cut-scenes zijn gedaan met getekende beelden die erg afwijken van het gewone spel. Het voelde voor mij een beetje raar aan, ik had er dan ook weinig mee.
Het nadeel is ook dat het verhaal nogal vaag wordt verteld en je al gauw de draad kwijt bent. Ook is het jammer dat je geen subtitels aan kan zetten zodat je altijd weet waar de personages het over hebben. Het komt dan ook al gauw neer op gewoon de levels doorspelen op zoek naar de volgende uitdaging. De wereld is mooi vormgegeven, helaas zijn de objecten waar je op en af springt in de meeste levels wel steeds hetzelfde en staan er dan ook echt om je verder te helpen. Een gevoel als bij Prince of Persia, of Assassins Creed, waar je echt gebruik maakt van de omgeving, is er dan ook meestal niet bij.
Briljant
De actie is echter een ander verhaal, dat is ondanks frustrerende momenten, goed gedaan. Je speelt ME geheel van uit de eerste persoon. Je bent dus echt Faith. Voor het vliegen over de daken maak je gebruik van slechts drie knoppen. Met de linker trigger schuif je onder objecten door, met de LB knop spring je, of loop je over muren heen en met de RB knop kan je in één keer 180 graden draaien. Dit is soms nodig om hoog gelegen gebieden te bereiken. Haal overigens niet LB (springen) en RB (omdraaien) door elkaar, anders draai je je om net voor je op een afgrond afspringt.
Dan heb je nog twee vechtknoppen. De rechter trigger is om te slaan en wapens afpakken doe je met de Y knop wanneer het wapen van de vijand rood oplicht. Daarnaast kan je goed zien waar je heen moet, over het algemeen zijn de levels wit en de kant die je op moet, of obstakels waar je over heen moet, zijn rood weergegeven. Dit gegeven wordt ook wel ‘Runners Vision’ genoemd.
Het lijkt zo simpel en in de eerste levels komt deze besturing dan ook goed tot zijn recht. De snelheid die Faith soms heeft en waarmee je over de daken vliegt voelt geweldig aan, dat is dan ook waar deze game om draait en dat is bij vlagen genieten geblazen.
Het is niet alles wat de zon schijnt
Maar wanneer je eenmaal voorbij de eerste levels bent, kom je er al gauw achter dat de game helemaal niet zo geweldig is. De game is frustrerend, irritant en in plaats van genieten is het gewoon werken. Wat allemaal nog fris en nieuw aanvoelt in de eerste levels, voelt na een paar uur spelen aan als saai en eentonig. De levels zijn dan ook redelijk afgebakend en er is weinig ruimte om vrij rond te lopen. Wat gaaf was het geweest als je gewoon de hele stad vrij door had kunnen rennen.
Daarnaast lijken de batterijen van je Runners Vision op te raken naar mate het spel vordert, het rood dat de weg moet wijzen komt minder voor en schittert soms door afwezigheid. Hier door heb je vaak geen flauw idee waar je heen moet.
Dit wordt nog verergerd door een groep ‘Blues’ die op je loopt te schieten, terwijl je wanhopig zoekt naar een uitweg. Zo liep ik op een gegeven moment maar gewoon steeds rondjes terwijl er op me geschoten werd, dit voelt niet lekker om zo te blijven rennen met een gillende Faith die kogels terug loopt te koppen, het voelt niet eerlijk.
Gelukkig heb je nog wel een knop die enigszins aangeeft waar je heen moet, druk je namelijk op B, dan gaat Faith zo staan dat je ziet waar de uitgang is. Alleen dan kijk je naar wáár je heen moet, maar niet naar hoe je op die plek komt. Waardoor je alsnog loopt te stoeien om te zien hoe je bij die uitgang kan komen, dit is allemaal veel minder vanzelfsprekend dan je zou hopen.
Sloop ze allemaal!
Dan zou je zeggen, vermoord de Blues en ga op je gemak zoeken. Dat zou een goede oplossing zijn geweest, ware het niet dat het vechtsysteem gewoon niet werkt. Je kunt iemand zijn wapen afpakken, maar alleen wanneer je dichtbij staat en het wapen rood oplicht. Dit gebeurd alleen wanneer iemand je probeert te slaan en het wapen licht maar heel kort op. Ben je net iets te laat, dan krijg je slaag en raakt iemand je twee keer dan ben je dood. Enige tip die ik je kan geven, maak gebruik van de X knop die de tijd vertraagt, dat voorkomt veel frustratie.
Lukt het je om uiteindelijk om te counteren, dan heb je de vijand gedood en pak je zijn wapen met een mooie beweging af. Maar aan het wapen heb je niks als je voor een bepaalde achievement gaat, laat staan dat Faith een vijand kan raken, want het richtsysteem helpt nou ook niet echt mee.
Je kunt overigens zelf natuurlijk een vijand in elkaar proberen te slaan, maar jouw slagen hebben haast geen enkel effect. Staat er dan ook nog een Blue verderop te schieten terwijl je op een andere in aan het slaan bent, dan heb je al helemaal een probleem.
Als je dan ook nog meeneemt, dat sommige checkpoints heel ver terug geplaatst zijn en je dus een heel stuk over moet doen, zorgt er voor dat het soms gewoon niet meer leuk is om de game te spelen. Het doodgaan voelt soms gewoon té oneerlijk. Als je weet waar je heen moet, dan kan je ten minste er nog wat aan doen
Daarnaast voelen de sprongen ook niet altijd lekker, want als je ook maar ergens langs schampt sta je opeens stil. En wil je met volle vaart op een ladder springen, dan kan het nog wel eens zijn dat je vol overtuiging langs de ladder de afgrond inspringt. En EA heeft het zo gemaakt dat er geen ‘Retry’knop is, je moet je zelf dus de afgrond in zien springen de hele weg naar beneden, inclusief het suis geluid. Dit voelt niet fijn, dat gun je Faith gewoon niet. Jammer, hopen dat dit in deel 2 allemaal wordt opgelost.
Conclusie
Waarom krijgt de game hoge cijfers? Ik weet het niet. Ik wil dan ook niet meegaan met andere sites. Misschien dat zij meer keken naar waar de game echt om gaat. Het rennen en springen over de daken en dat dit een vrij unieke ervaring is. Er zitten ook wel momenten in dat je gewoon écht geniet van het Runners gevoel, helaas komen deze te weinig voor. Dit komt voornamelijk door de korte duur van het spel (6 uur) en na de campaign is er weinig om voor terug te komen. Verder zorgen de eentonigheid, de frustrerende momenten en de rare plaatsing van de checkpoints, waardoor je hele stukken op nieuw moet doen, voor te veel vervelende momenten.
Er zit een verschil in unieke functies toevoegen en unieke functies goed uitwerken, het is duidelijk dat in Mirror’s Edge het laatste helaas nog niet het geval is.
Oordeel Mirror's Edge (Xbox360)
- Graphics
80 - Gameplay 70
- Originality
90 - Sound 70
- Replay
60 - Eindcijfer 65
814 )
18-01-2009 15:55
27)
18-01-2009 17:00
