N.E.R.O. Nothing Ever Remains Obscure was al een tijdje beschikbaar op de Xbox One, kwam recent uit op de PC en is nu ook op de PlayStation 4 te spelen. Hoog tijd voor een review van deze game, waarvan de insteek een stuk simpeler is dan de titel doet vermoeden. In N.E.R.O. doorloop je namelijk, letterlijk, een verhaal: vanuit de ogen van een in eerste instantie onduidelijk figuur loop je door omgevingen vol met kleine stukjes tekst. Deze teksten worden soms door een voice-over verteld, maar moeten meestal door de speler zelf worden gelezen. Onderweg zijn er nog wat puzzels, maar uitdaging bieden deze nauwelijks. Klinkt niet per se spannend hè? Toch is N.E.R.O. bijzonder indrukwekkend.
Intens emotioneel
N.E.R.O. heeft behoorlijk wat tekortkomingen, maar het zou onterecht zijn hier de recensie mee te beginnen. Nee, eerlijker is om gelijk N.E.R.O.’s grootste troef op tafel te leggen: deze game biedt een ongehoord intense emotionele ervaring. Met deze game haal je een ervaring in huis die kan concurreren met andere werken die je direct in je ziel weten te raken: een zware film, een goed boek, indrukwekkend goede muziek of een bijzonder schilderij. Dit komt niet alleen door de inhoud van het verhaal dat verteld wordt, maar vooral door de wijze waarop het verteld wordt.
Tell, don’t show
In N.E.R.O. loop je namelijk langs korte teksten en bepaalt je loopsnelheid dus het tempo van het verhaal, waarin puzzels de snelheid op gepaste wijze doorbreken. Daarbij zindert de omgeving van het spel zowel in geluid als in beeld en zorgt bijpassende muziek voor een beleving waar je volledig in op kunt gaan. En wat dit vooral tot een bijzondere ervaring maakt: het ‘echte’ verhaal krijgen we als speler nooit te zien. In plaats daarvan worden je hersenen aan alle kanten geprikkeld om de scènes zelf in te beelden. Dit doet de game op briljante wijze door een sfeer op te wekken en het vervolgens aan de speler te laten om de tekstjes zelf te verwerken. Hierdoor krijgen de scènes een emotionele lading die waarschijnlijk nooit behaald had kunnen worden wanneer de voorstellingen explicieter waren gemaakt.
Dit laat je niet los
Het zou zonde zijn om verder uit te weiden over het verhaal in de game - die ook wel een ‘visual novel’ wordt genoemd – gezien elke aanwijzing de ervaring zou kunnen verstoren. Het volgende voorbeeld kan wel een verder idee geven van de manier van verhaalvertelling: Stel je de zin “It will pass sweety, everything will be ok, go back to sleep” voor, terwijl je aanzwengende, emotionele muziek te horen krijgt en een paarse pulserende kwal boven een gigantisch bos door de hemel schiet. Zie je het voor je? De game laat je in ieder geval geen andere keuze dan hier volledig in op te gaan. Ik ging zelfs zo volledig in deze gecreëerde atmosfeer op, dat ik overal in het spel metaforen zag voor het verhaal: De weg kwijt? De personen in het verhaal weten zich geen weg meer te vinden! Een puzzel die erg oneerlijk voelt? De hoofdpersonen gaan gebukt onder de oneerlijkheid van de wereld!
Liefde maakt blind
Even later kwam echter het besef: deze observaties waren misschien wel door een iets té roze bril gemaakt. Daar kwam ik pijnlijk hard achter toen bleek dat in de tweede helft van het spel de voice-over was weggevallen. Toen ik vervolgens ook een aantal keer klem kwam te zitten in de omgeving, een game-crashende bug kreeg, en erachter kwam dat de game aanvankelijk automatisch veel te donker had gestaan, begon het door te dringen dat dit een alles behalve perfecte game is.
Laagje schroot
Niet alleen stikt de game van de bugs, ook is de gameplay zelf ronduit slecht uitgewerkt. Hoewel de omgevingen over het algemeen erg mooi zijn, is het vaak onmogelijk in te schatten waar je als speler precies kunt lopen. De ene keer vormt de kleinste plant al een belemmering (omdat je niet kunt springen) en de andere keer loop je een steil heuveltje gemakkelijk op. Ook zijn de puzzels te simpel en wordt dezelfde insteek te vaak gerecycled. Daarnaast is de game met zo’n twee uur aan gameplay heel erg kort. Je kunt na deze eerste speelsessie nog een keer alle “memento’s” proberen te vinden, maar ook dan is de Platinum Trophy binnen 3 uur behaald.
Conclusie
Wat N.E.R.O. allemaal biedt aan bijzonder heftige game-ervaring, doet het bijna allemaal weer teniet met zijn vele bugs, zijn extreem korte gameplay en gebrek aan verdere uitdaging. Bijna allemaal; wat overblijft is namelijk nog steeds een game die je na twee uur spelen achterlaat met een stukje emotionele ervaring waar maar weinig andere werken – games, films of boeken - tegenop kunnen. Voor een BudgetGamer is de aanvankelijke prijs van 20 euro echter wel erg veel en kun je dit shot ongefilterde emotie misschien het beste eerst nog even in de (digitale) schappen laten liggen.
Deze review is geschreven door Wouter Versluijs.
Oordeel N.E.R.O. Nothing Ever Remains Obscure (PS4)
- Graphics
80 - Gameplay
50 - Originality 80
- Sound
90 - Replay
20 - Eindcijfer 75
39 )
29-06-2016 00:50
6)
29-06-2016 08:50
