De gameplay van Natural Doctrine begint met een heleboel tutorials over hoe je het spel moet spelen. Elke missie waaraan je deelneemt speelt zich af op een isometrisch vlak waarbij je meerdere personages zo moet positioneren dat ze het meest effectief hun vaardigheden kunnen benutten. Elke map is verdeeld in meerdere vlakken waar je jouw units tussen kunt laten bewegen. In tegenstelling tot veel andere strategische RPG’s kun je hierbij redelijk vrij je units neerzetten. Een goede toevoeging aan de gameplay is dat je vervolgens ook rekening moet houden met de omgeving en obstakels die je kunt gebruiken als beschutting tegen aanvallen.
Eerst denken, dan doen
Het spel maakt gebruik van een opzet waarbij je goed moet nadenken over hoe je units toegepast worden op de maps die je aandoet. Door middel van een zogenaamd Link-systeem kun je jouw eenheden bepaalde bonussen geven tijdens de gevechten. Zo is het bijvoorbeeld handig om eenheden met afstandswapens achter je vechters te plaatsen. Deze bieden dankzij hun hogere verdediging namelijk bescherming aan de zwakkere eenheden. Aanvankelijk vond ik de hoeveelheid informatie die op me afkwam behoorlijk overweldigend, maar na een aantal missies gespeeld te hebben krijg je gelukkig al snel een beter inzicht in hoe je het spel het beste kunt spelen. Daar komt bij dat wanneer je het systeem ten volle weet te benutten, de vele gevechten je ook een redelijk grote voldoening weten te geven.
Toch zou ik mensen aanraden om het systeem eerst een paar keer uit te proberen voor ze zich door het verhaal heen jagen. Iets wat je overigens ongeveer twintig uur zal kosten. Niet bepaald een indrukwekkende lengte voor een strategische game en ook het verhaal stelt helaas maar weinig voor. Het scheelt dat je de vele zetten die je teamleden en vijanden gebruiken kunt versnellen met een simpele druk op de cirkel-knop. Ook het automatisch aanvallen van de dichtstbijzijnde tegenstanders kun je toepassen met een druk op de driehoek-knop. In veel opzichten worden de gevechten hierdoor geautomatiseerd, wat prima werkt als je eerder voltooide missies opnieuw speelt om extra ervaring op te doen.
Helaas bevat het spel, ondanks dat de gameplay best vermakelijk kan zijn, naast een korte verhaallijn ook een aardig aantal mankementen die eigenlijk best wel beschamend zijn. Zo begon ik me bij de intro van het spel al vrij snel te irriteren aan de stemacteurs van de personages.
De acteurs die de stemmen van hoofdpersonages Geoff, Anka en Vasily doen, klinken namelijk alsof ze hun acteerprestaties met een flinke dosis tegenzin uitvoeren. Het ondermijnt niet alleen de geloofwaardigheid van hun personages, en daarmee ook de binding met het verhaal, maar om tijdens de gevechten ook steeds dezelfde dialogen te moeten horen is gewoon ontzettend irritant. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoe vaak Geoff ‘Final Strike’ heeft geroepen als hij weer eens de genadeslag aan een van de tegenstanders toebrengt. Gelukkig is de muziek een stuk aangenamer en diverser te noemen. Op grafisch gebied kan ik helaas maar moeilijk positieve aspecten vinden. Begrijp me niet verkeerd, het spel ziet er redelijk uit en de gameplay verloopt soepel , maar daar is alles wel mee gezegd. De karaktermodellen en locaties zien er nauwelijks beter uit dan een PS2 game jaren geleden al op het beeld wist te toveren en het feit dat deze game met deze graphics zelfs op de PlayStation 4 wordt uitgebracht is werkelijk bizar te noemen. Waar deze game op de PS3 en Vita misschien nog net als grafisch degelijk kan worden omschreven is de PS4 versie natuurlijk zwaar ondermaats te noemen.
Het is eigenlijk heel erg jammer dat Natural Doctrine in deze vorm is uitgebracht. Want onder de lelijke graphics, slechte stemacteurs en een enorm beknopt en oppervlakkig verhaal gaat wel redelijke en zelfs vernieuwende gameplay schuil. Ontwikkelaar Kadokawa Games verdient wat dat betreft een pluim voor het uitproberen van nieuwe aspecten in dit genre. Het neemt alleen niet weg dat Natural Doctrine echt een titel is geworden voor mensen die voorbij de graphics en andere minpunten kunnen kijken. De replaywaarde van Natural Doctrine wordt nog een beetje opgerekt door de multiplayer modus waarin spelers kaarten kunnen verzamelen die in gevechten met andere spelers gebruikt kunnen worden. Mensen vergelijken ruwe games weleens met een ongepolijste diamant. In het geval van Natural Doctrine zou die vergelijking eerder op moeten gaan met een stuk kool. Onder hoge druk en met genoeg tijd zou deze game misschien een goede game kunnen worden, maar dankzij de matige afwerking schiet het spel op alle vlakken simpelweg tekort.
Natural Doctrine is een titel die alleen echte ‘diehard’ fans van strategische RPG’s eens zouden moeten proberen. Voor de volle prijs kan ik het spel, vanwege de beperkte replaywaarde en andere mankementen, echter niet aanraden. Dit spel schreeuwt werkelijk ‘Budget-titel’. Voor vijftig tot zestig euro zijn er veel betere games te krijgen en tegenwoordig hoef je zelfs in een niche genre als strategische RPG’s geen genoegen te nemen met een matige game. Een gemiste kans.
Deze review is geschreven door Gerard Olsder.
Oordeel Natural Doctrine (PS3)
- Graphics
50 - Gameplay
70 - Originality
60 - Sound 50
- Replay 70
- Eindcijfer 60
9.9
1158 )
07-10-2014 14:58
1)
07-10-2014 15:40
