De grote vraag in deze review is dus, is de game doe moeite waard? Ik denk dat de komende alinea’s je daar wel een antwoord op geven.
De ooit aanwezig geweeste hype..
Toen de eerste beelden van de game werden vrijgegeven was iedereen enorm enthousiast. Een futuristische setting met een mooie vrouw als hoofd karakter die gun-blazing en acrobatisch zichzelf door hordes robotten heen knalden. Wauw, het leek echt de natte droom van iedere gamer. Toen echter nieuwe beelden werden getoond en het geweer was vervangen door lucht (de hoofdpersoon schoot voortaan Dragon Ball Z stijl uit haar handen) en er meer gedanst werd dan geschoten, was het leuke er voor veel mensen af. De roze en gele pakjes, die het karakter in de game meer op een Power Ranger lieten lijken, konden hier ook niks aan veranderen.
Ik persoonlijk vond de game er niet minder op geworden en keek nog steeds reikhalzend uit naar de release. Helaas vond die plaats zonder mijn weten en liep ik in eens de winkel in toen ik hem zag liggen. Sceptisch als ik was ging ik eerst thuis wat reviews van de Japanse versie lezen en hoewel de punten niet echt hoog waren, leek de game me wel erg tof. Al was de replay value misschien een probleem. Gelukkig belde Paul (R) me op en vertelde dat er een review exemplaar klaar lag, wat mij dus goed uitkwam, ghehehe.
Het spel vloog in de brievenbus en direct van mijn brievenbus naar m’n GameCube. Toen begon een game zoals ik er nog niet vaak een gespeeld had…
Meet Vanessa Z. Schneider
De chick in de game heet Vanessa Z Schneider. Haar jeugd was niet echt gezellig, want haar ouders waren omgebracht door CAMS, het robot leger van de mensheid. Laat het nu even mooi uitkomen voor Vanessa dat die robotten op hol zijn geslagen, een afgelegen planeet tot zich te hebben genomen en een onbekende opdracht gever haar inhuurt om dit probleem op te lossen! Want, ja, hoe graag je ook met Vanessa in een café zou willen zitten, ze is wel een huurling. Van haar opdrachtgever krijgt ze de ultra relaxte Aegis suits, waarmee het killen van de robots een stuk aangenamer wordt.
Het verhaal is in het begin eigenlijk niet echt aanwezig, maar de laatste 5 missies begint het een beetje te komen (het spel kent 11 hoofdmissies en een hele berg trial missies). De missies hangen aan elkaar via een zijde draadje, maar naderhand vormt zich toch een verhaal dat best de moeite waard is. Al si de samenhang van de missies dan nog steeds ver te zoeken.
De opdrachtgever van Vanessa verteld haar voor iedere missie wat het doel is van de missie en dat gaat op de bekende Metal Gear manier, al is de codec hier een stuk stylisher, net als de rest van game, want de stijl spat er van alle kanten vanaf. Iedereen die de game heeft gezien weet dat wit de hoofdkleur is door de game (in de meeste levels ondersteund door een andere tint, bijvoorbeeld rood, blauw, paars of rood), maar dat is het niet alleen. De vormen van de levels zijn echt super mooi, overal ronde vormen en iedere ruimte is nog futuristische dan heel “Minority Report” in z’n geheeld. Echt hulde hier. In sommige levels heb je enkele passages tussen 2 gebouwen en daar zweven dan enorme ringen omheen waarover karretjes bewegen. De gangen zijn vloeiend rond en echt nergens kun je zien dat een object, muur of karakter uit polygonen is opgebouwd. Soms is er ook een overvloed van lichteffecten aanwezig (bijvoorbeeld tijdens de ontsnapping scene in missie 9) en dan wordt je echt doller dan in een discotheek. Een woord: Subliem!
Wat wel jammer is, is dat er geen gebruik wordt gemaakt van anti-aliasing. Hierdoor ziet het geheel er soms korrelig uit, vooral omdat er veel gebruik wordt gemaakt van horizontale strepen over muren, maar echt storen doe je je er niet aan. De karakters zijn in ieder geval erg mooi en vooral Vanessa is erg mooi geanimeerd. Vooral tijdens het uitvoeren van haar Energy Drives (krachtige aanvallen die ze kan uitvoeren afhankelijk van het pak dat ze op dat moment aanheeft), de lichteffecten en acrobatiek spatten er dan van af.
En hoe zit het met de besturing?
Door enkele mensen is de besturing flink afgekraakt, maar Capcom heeft er duidelijk over nagedacht. De besturing is simpel, maar doeltreffend. Met A schiet je en die knop gebruik je zonder twijfel het meest. Je krijgt dan ook al snel een lamme duim, maar er zijn later in de game upgrades te koop die je automatisch laten schieten als je A inhoudt. Met B spring je, ideaal om snel over een obstakel te springen of om er juist achter te springen, want ontwijken is belangrijk. Daarom zijn er ook de L en R knop, waarmee je respectievelijk naar links of rechts wegdraait of een radslag maakt. De bekende tactiek is dus ook wegdraaien om te schuilen, terug draaien en schieten, weer weg draaien, etc. Met Y bukken we en met X wisselen we van target. Via C is de camera licht aan te passen en met de joystick lopen we natuurlijk. Tenslotte hebben we Z waarmee we 180 graden draaien (en in combinatie met links of rechts op de joystick kan dat ook 90 graden zijn) en de D-pad, waarmee de Energy Drives worden uitgevoerd door een combinatie in te voeren en dan op A te drukken.
Men zegt dat de besturing slecht is omdat je niet kunt schieten en bewegen te gelijk. Dat je niet kunt schieten en bewegen tegelijk is waar, maar dat maakt de besturing niet slecht. Het wordt gewoon een stuk uitdagender. En de besturing lijkt in het begin misschien vreemd, vooral het lopen, maar dat went echt enorm snel.
Suits en punten
De pakken vormen naast de missies en de besturing het hart van de game. Door vijanden af te maken verdien je punten. Na het afschieten van een vijand begint een timer te lopen en als je binnen die tijd de volgende vijand neerschiet, worden zijn punten opgeteld bij de punten van de vorige vijand. Er begint weer een timer te lopen en je snapt het, weer vijanden afmaken. Als het niet lukt om nog een vijand te killen, dan wordt het totaal aantal punten maal het aantal afgemaakte vijanden bij je totaal opgeteld. Dat zijn de combo’s in de game en die leveren soms erg veel punten op.
Met die punten kun je een van je pakken upgraden of nieuwe kopen. Je begint de simpele Primera Fusion. Dit pak komt uit de Fusion serie, dat is de gebalanceerde versie van de Aegis pakken. Je hebt ook de offensieve serie, de Blazers, en de defensieve serie, de Gaurdians. De naam voor het pak geeft zijn klasse aan, waarbij Primera de simpelste versie, de Intera de midden klasse en de Ultra de hoogste klasse is. Daarnaast zijn er nog 2 andere suits te krijgen door de game uit te spelen op bepaalde niveau’s. Na het uitspelen van de game neem je al je suits mee, waardoor je op een gegeven moment alle suits bezit. Dit duurt alleen wel een uur of 20, maar is erg verslavend en wie wil er nu niet het Papillon pak bemachtigen (iedereen die het heeft gezien weet wel waarom)
Gimme some Drum ’n Bass
Als laatste wil ik nog even stil staan bij de muziek. Die is namelijk erg goed. Ik houd zelf wel van de drum ’n bass tunes tijdens de game en ze passen er ook perfect bij. Hulde voor de makers van de muziek.
En die vraag in het begin?
Om die vraag te kunnen beantwoorden moeten we nog een ding duidelijk maken. Het idee achter de Capcom 5 (tegenwoordig Capcom 4) is nu wel duidelijk geworden. Simpele games maken die lang genoeg blijven boeien. Je moet PN03 dan ook niet zien als een traditionele shooter als Jet Force Gemini, maar meer als een echte Arcade shooter zoals Ikaruga. De game is ook best moeilijk, dus is lang speelbaar. Het antwoord op de vraag is simpel. Als je met die dingen in je achter hoofd een spel wilt kopen waar je zeker 10 uur mee zoet bent (je speelt het wel sneller uit, maar je hebt nog de trial missies en de verschillende moeilijkheidsgraden) en die mij goed heeft vermaakt, dan zit je met deze game goed. Actie en een snel kloppend hart, dat geeft deze game. Jammer dat je er soms een lamme duim van krijgt..
Oordeel P.N. 03 (NGC)
- Graphics
80 - Gameplay 70
- Originality
- Sound 85
- Replay 70
- Eindcijfer 80
1174 
1)
02-01-2007 18:45