Anaal kapot gepenetreert
In potentie is Pokémon de allerbeste gamefranchise ter wereld. Daarom steekt het me als een met weerwaken voorzien mes in het hart dat Nintendo de serie keihard anaal kapot gepenetreerd heeft. Nintendo zag in de heerlijkheid van Pokémon een onschuldige maagd; lieflijk, suikerzoet maar eveneens vol met karakter, diepgang en de mogelijkheid tot uitbreiding en perfectionering. Het principe achter Pokémon – de grootste en de beste zijn – is zo oud als het universum zelf, maar waarméé je de beste wordt – simpelweg geniaal ten uitvoer gebracht.
Het is zonde dat dit simpele principe, wat in Pokémon Red & Blue voor het eerst werd getoond, sedert het jaar 1996 stil is blijven staan. Geen enkele van de 414389 games die na Red & Blue kwamen hebben deze twee games naar een hoger level kunnen tillen, iets kunnen bieden wat de stap naar perfectie kleiner maakt. Tenzij je het toevoegen van 200 lelijke nep Pokémon als waardevolle toevoeging beschouwd, wat ik me met goed fatsoen niet voor kan stellen. Om over de talloze spin-offs nog niet te spreken.
Nu wordt – surprise, surprise! – voor de zoveelste keer er een Pokémon game uitgebracht die bij lange na niet kan opboxen tegen zijn voorgangers – het zou een 10 seconds K.O. worden. Het basisprincipe is ditmaal, net als bij zijn directe voorganger, op de schop genomen. Herkauwd en weer uitgespuugd. Dit resulteerde helaas in iets wat het niet waard is om in de ‘shadow’ te staan van die real ill Pokémon shiznits.
Een duistere schaduwzijde
Pokémon XD is hetzelfde voor Pokémon Colosseum als wat Pokémon Gold/Silver voor Pokémon Red/Blue was; het verschil is werkelijk miniem. Voor degenen het ‘Cube Pokémon van vorig jaar niet hebben meegekregen hier een hele korte uiteenzetting. Bij zowel XD als bij Colosseum is het hoofdmotief voor je RPG-avontuur niet meer de grootste en beste trainer ooit te worden, maar de wereld te redden van een kwaadaardige clan, in het geval van XD Cipher genaamd. Deze clan heeft voor ogen de wereld over te nemen (ik kan wel zeggen dat dat cliché is, maar dat is al zo vaak gezegd dat dat ook een cliché is) en wel middels zogenaamde ‘Shadow Pokémon’. Shadow Pokémon zijn Pokémon wier harten zijn gesloten zodat ze puur als vechtmachines functioneren; alle emoties worden uitgeschakeld – want ja, emoties komen uit je hartje. Jouw nummer 1 doel in XD is om de Cipher organisatie in de kiem te smoren en de wereld te vrijwaren van de Shadow Pokémon, welke er tussen haakjes gewoon precies hetzelfde uitzien als normale Pokémon. De game steekt eigenlijk met precies hetzelfde mes in de Pokémon franchise, alleen is dit mes nu ietsje scherper geslepen.
Het avontuur trapt af met een spectaculair aandoend filmpje waarin we tijdens een donkere nacht, over een donkere zee Dark Lugia zien vliegen. In tegenstelling tot zijn broeders en zusters is aan het uiterlijk van deze Dark Lugia wel af te zien dat hij duister is: z’n felrode ogen steken vervaarlijk af tegen zijn lichtpaarse jukbeenderen, z’n donkerpaarse vleugels zijn intimiderend en z’n scherpe klauwen zouden zonder moeite door de stalen huid kunnen rijten van het cargo-ship, wat onder hem vaart. Op dit cargo-ship heeft Lugia het gemunt: hij gebruikt zijn legendarische psychische krachten en tilt het schip zomaar pardoes op uit het water. Om het mee te nemen naar een beter oord, wellicht. De vele Pokémon aan boord van dit schip zullen daar echter anders over denken.
Nadat deze opening-trailer is afgelopen krijg jij de de controle over Michael. Of Sjaak, of Poep – mocht je ‘m zelf een naam hebben gegeven. Door middel van simpele opdrachtjes wordt je wegwijs gemaakt in de wereld van Orre. Pik je zusje op uit een onguur wetenschappelijk laboratorium. Ga naar dat zonnige dorpje en haal wat machineonderdelen voor de purify chamber (ik kom er later op terug wat dat precies inhoudt). Helaas mag je niet te voet naar dat wetenschappelijke laboratorium of dat zonnige dorpje: op het moment dat je naar een ander gebied wilt zie je een filmpje waarin Michael op zijn kloeke scooter getoond wordt. Eeuwig zonde! Enfin, op het moment dat je vanuit het zonnige dorpje weer terug gaat naar je beginpunt, kom je voor het eerst in aanraking met een Shadow Pokémon.
De trainer waar je tegen mag knokken maakt deel uit van de beruchte Cipher organisatie. Dat de Pokémon die hij inzet een Shadow Pokémon is, zie je door middel van een hip elektronisch schermpje. Extreem loos overigens, Shadow Pokémon hebben namelijk alleen maar paars gekleurde schaduwaanvallen waarmee ze hun duistere aard al sowieso direct onthullen. In ieder geval, aangezien het je doel is om de wereld te ontdoen van Shadow Pokémon, zul je de Pokémon die deze trainer inzet moeten vangen door middel van een speciale robotarm waar je mee uitgerust bent. Deze robotarm tovert normale Pokémon ballen om tot snagballen waarmee jij – wel na enige verzwakking uiteraard – de Pokémon van deze Cipher trainer kunt vangen. Enorm veel van de trainers die het gebied waarin jij je in het spel begeeft zijn in het bezit van een Shadow Pokémon, allemaal klaar om te vangen.
Zodra je een Shadow Pokémon in je bezit hebt rust de zware taak op je schouders hem of haar te ‘ontschaduwen’. Later in het spel kun je dit doen door hem of haar in de zogenaamde purifyingchamber te droppen, maar in het begin zul je dit moeten doen door hem te liefkozen en aandacht te geven. Oftewel: houdt hem bij je in je party en laat hem zo vaak als mogelijk is vechten tegen de Pokémon van andere trainers. Een beetje wrang niet? Shadow Pokémon zijn puur en alleen bestemd om te vechten maar door te vechten wordt hij juist ontschaduwd. In ieder geval kun je slechts nieuwe Pokémon krijgen door ze te jatten van andere trainers (Ja, je hebt drie Pokéspots waar na het leggen van voor 2000 Pokémuntjes aangeschaft Pokévoer één keer in het uur onboeiende Pokémon als Sandshrew of Zubat heen komen). Het jammerlijke daarvan is dat je nooit het gevoel hebt dat het je eigen Pokémon zijn. Het voelt zeg maar aan als naar een asiel gaan om een hond van 8 te kopen die jaren lang is mishandeld door z’n vorige baasje. Natuurlijk is dat zielig voor die hond, maar als je ‘m in huis neemt krijg je nooit het gevoel dat het joúw hond is, aangezien de manieren die heeft geleerd afkomstig zijn van zijn vorige baas, hij het zitten, af gaan, poot geven en op de juiste plek schijten niet van jou maar van zijn vorige eigenaar heeft geleerd.
Pijnlijk verslavend
Veel positiefs heb je me over Pokémon XD nog niet horen reppen, maar het is niet allemaal kommer en kwel. Het spel is namelijk, op het pijnlijke af, gigantisch verslavend. Je loopt door de zonnige wereld heen, vecht tegen andere Pokémon trainers tot je een ons weegt, voert zo nu en dan een uiterst onbenullig puzzeltje uit (kratten op de juist manier verschuiven, met een trekhaak je over verschillende platforms verplaatsen) en als je op je klok kijkt blijkt dat er zo maar drie uren verstreken zijn. Een game als Castlevania: Dawn of Sorrow heb ik in drie maanden tijd in totaal negen uur gespeeld, Pokémon XD speelde ik in drie dágen tijd negen uur.
Die hele wereld van Pokémon heeft dan ook wel iets ontwapenends over zich heen hangen. De graphics zijn simpel maar duidelijk, de olijke muziekjes verbazen nergens maar voegen veel toe aan de sfeer. Bovendien valt er behoorlijk wat te beleven. Zo kun je vechten in een Gym, of participeren aan een knock-out toernooi. Hiernaast is er een bij tijd en wijlen spannend verhaal doorheen gesponnen en wordt enige (flauwe) humor in de dialogen niet geschuwd. De trainer gevechten worden op een gegeven moment nogal repetitief, maar ik voelde eigenlijk nooit snel de aandrang om het spelen te staken.
Ook beschikt Pokémon XD over een relatief lange speelduur. Over het RPG avontuur doe je zeker een uurtje of 20 en daarnaast kun je ook als je wilt losse Pokémon battles strijden, ook tegen een vriendje of vriendinnetje. Let wel: dit vriendje of vriendinnetje of natuurlijk jijzelf moet wel in het bezit zijn van zo’n ‘Cube-GBA kabeltje, een GBA en een Pokémon GBA spel. Vieze vuile geldklopperij voor iets wat weinig toevoegt dus.
Waarom moest het nou weer zo?
Ik snap het niet. Ik kan er met m’n verstand niet bij. Waarom in vredesnaam ontwikkelt Nintendo een Pokémon RPG die tig keer minder is dan hij makkelijk had kunnen zijn? Hoe kunnen ze zoiets debiels als Shadow Pokémon bedenken en de wilde Pokémon verwijderen? Het struinen door het hoge gras, het na 20 keer tegenkomen van een Rattata die zeldzame Abra tegen komen, waarna hij zichzelf weg teleporteert en jij nogmaals 20 keer moet vechten tegen Rattata, Pidgey en Sandshrew grut om hem weer te mogen komen – in Pokémon XD: Gale of Darkness kom je dit uiterst belonende en verslavende gameplay element niet tegen en ik snap niet waarom. Ook is het onbegrijpelijk waarom de gebiedjes waar je vertoeft verbonden zijn met een filmpje, in plaats van met een onguur bos, of een lange, stoffige zandweg. Het zal wel geldnood zijn geweest, net als het feit dat een aantal dorpen uit Pokémon Colosseum voorzien van een nieuw likje verf en andere NPC’s gewoon weer in XD zijn geplaatst.
Ik slaak een diepe zucht, stap uit de schaduw, en laat de zon op mijn blonde bolletje schijnen. Want ja, zoals gezegd heeft Pokémon XD ook mooie dingen te bieden; het spel is namelijk vreselijk ‘leuk’ om te spelen, het is vermakelijk, meeslepend en verslavend. XD is met geen mogelijkheid te typeren als goed spel, maar des te meer als verschrikkelijk leuk spel. Vandaar ook deze relatief hoge overall score, die onderaan deze pagina prijkt. Voor sommige wellicht onbegrijpelijk, voor anderen, die bekend zijn met de verslaving die het fenomeen Pokémon biedt volkomen duidelijk. Of je dit spel nu moet kopen of niet is in wezen een simpel vraagstuk: kots je op Pokémon, laat de game dan lekker liggen waar die ligt; ben je een gigantische fan van Pokémon, en heb je honger naar een RPG avontuur, overweeg dan op zijn minst de aanschaf van Pokémon XD: Gale of Darkness.
Oordeel Pokemon XD: Gale of Darkness (NGC)
- Graphics
70 - Gameplay 75
- Originality
- Sound 75
- Replay 80
- Eindcijfer 75