R.U.S.E. is een strategiespel dat zich afspeelt tijdens de Tweede Wereldoorlog en – zeker in het begin – wat weg heeft van Red Alert. De speler krijgt de controle over een paar tanks, wat afweergeschut of een kudde voetsoldaten om de basisbeginselen te leren. Als snel wordt duidelijk dat de troepen elkaar te lijf gaan volgens een ‘rock-paper-scissors’-systeem. Dit resulteert in een vorm van gameplay waarbij de speler constant troepen vooruit stuurt (bijvoorbeeld tanks) totdat deze stuiten op de vijand waar tegenover ze machteloos zijn, zoals soldaten met granaten. Een vijand waar de manschappen met geweren weer gehakt van maken.
Elkaar voor de gek houden
Dit tactische kat-en-muisspel wordt op smaak gemaakt door zogenaamde Ruse-aanvallen. Beschouw zo’n aanval als een ‘cheat’ uit de Tweede Wereldoorlog. Een nepleger inschakelen, spieken op een deel van de kaart of de bewegingen van de vijandige legers in kaart brengen, het zijn stuk voor stuk Ruse-tactieken die worden uitgespeeld alsof het speelkaarten zijn. Deze snode acties vallen mij echter een beetje tegen. De eerste keer dat ik op een nepbasis van de vijand stuit, schreeuwt de game moord en brand: ‘een nepbasis, wat zijn we er toch ingetuind’, maar op dat moment in de game haal ik m’n schouders er al voor op. ‘Ach, het zal wel’, mompel ik naar de tv.
De titel van de game verklapt dat de verzameling Ruse-tactieken het ‘ding’ van R.U.S.E. is. Begrijpelijk, want Ubisoft wil een strategiegame met een eigen gezicht op de markt brengen. Ik ben echter van mening dat andere, kleinere, aspecten veel meer bijdragen. Zoals de vrijheid om zo ver uit te zoomen dat de tafel zichtbaar is waarop de strijd zich afspeelt. Een tafel? Jazeker, zo’n strijdveld waarop maarschalken met miniaturen schuiven om het verloop van de veldslag te plannen. Dat verklaart waarom troepen in de verte niet worden afgebeeld als hele kleine voertuigen, maar als – tja, wat zijn het – fiches. Wat ook typisch voor het spel is, zijn de video-onderbrekingen. Bij grote gebeurtenissen verschijnt een staande of liggende video over het speelveld. Zo wordt de speler meer bij de gebeurtenissen betrokken dan een knipperend uitroepteken op de kaart dat zou doen.
R.U.S.E acteurs
De tussenfilmpjes van R.U.S.E. staan der discussie, niet iedereen weet ze te waarderen. Geen wonder, soms slaan ze als een tang op een varken of draven de stemacteurs door. Toch ben ik blij ben dat deze filmpjes in de game zitten. Ik vind het namelijk heel prettig om na een periode van de in de lucht hangen en orders uitdelen, weer personages te zien. Personages met een naam, gezicht en stem. Anders zou R.U.S.E. wel heel anoniem zijn. En dat ben ik als consolegamer niet gewend, want op de Playstation 3 loopt er altijd wel een hoofdrolspeler in beeld. Of het nou de gozer uit Uncharted, Red Dead Redemption of Mafia 2 is, je bent meer betrokken bij het verhaal. Ik weet het; dat zijn actiegames, dit is strategie, maar dankzij de tussenfilmpjes in R.U.S.E. heeft de speler toch een kleine band met de betrokkenen.
Voordat ik dit beestje een cijfer opplak, verdient het een reprimande. De besturing is namelijk op de Playstation 3 nog niet goed genoeg. Ik ga zo ver te zeggen dat deze voldoet, maar zo intuïtief als muis en toetsenbord is de besturing niet. Tijdens het spelen wordt dat duidelijk zodra blijkt dat de acties die je wilt ondernemen, niet snel genoeg uit de controller te persen zijn. Ik beschouw het als hinderlijk zodra mijn hersenen zeggen: ‘die tank moet daar, die groep soldaten moet gesplitst worden en twee stuks artillerie moeten uitkijken over die regio om zo deze tijdelijke basis te beschermen’, en ik de bijbehorende commando’s niet tegelijkertijd kan uitvoeren. Dat wil niet zeggen dat de besturing slecht is, maar ik ben nog steeds niet helemaal overtuigd van RTS-games op de console.
Even wennen voor de console gamer
Het is Ubisoft gelukt om een strategiespel met een eigen gezicht op de markt te brengen voor Playstation 3, Xbox 360 en PC. De besturing met de controller doet vermoeden dat de PC-versie de betere keus is, maar op de spelcomputer valt er ook genoeg lol te beleven aan R.U.S.E. Ik kan me echter voorstellen dat de doorgewinterde consolegamer zijn schiet- en actiespelletjes niet zomaar verruilt voor een avontuur waarbij tactisch inzicht het wint van ‘schiet op alles wat beweegt’. Vind je dit echter niet verkeerd klinken, geef R.U.S.E. dan een kans.
Oordeel R.U.S.E. (Ruse) (PS3)
- Graphics
80 - Gameplay 75
- Originality 70
- Sound 75
- Replay 80
- Eindcijfer 76
9.6