Ik krijg geen aandelen van Insomniac
Normaliter houd ik niet zo’n introducerend verkooppraatje, maar soms moet je er niet omheen draaien en Insomniac Games heeft voor deze game precies gedaan wat je zou moeten doen bij een remake. Het is namelijk tegelijkertijd exact dezelfde game, als een compleet nieuwe. Dat klinkt misschien paradoxaal – en dat is het ook – maar toch hebben ze het geflikt. Het verhaal is grotendeels hetzelfde, met vrijwel alle locaties (er mist hier en daar een planeet) en personages die je nostalgische hart graag terugziet. Natuurlijk kan The Plumber het niet laten om toch even een zelf depreciërende opmerking te maken over reboots. Nog steeds ontmoet de knuffelige Lombax een schattige, misvormde oorlogsrobot die hij Clank noemt en schieten ze samen de hele melkweg naar de kloten. En ze slaan een hoop dozen met boutjes kapot. Heel erg veel dozen.
Maar belangrijker is dat er allerlei veranderingen gemaakt zijn, waardoor de game als meer voelt dan een ‘Director’s Cut’. Zo zijn er bijvoorbeeld nieuwe vliegsecties toegevoegd met het ruimteschip of met jetpacks en is het verhaal net even wat uitgebreider op sommige plekken, zoals bij de eerste ontmoeting tussen Ratchet & Clank, dankzij stukjes uit de gelijknamige film. Gameplay-elementen zoals strafen of wapens die evolueren zaten ook niet in de originele game en laatstgenoemde heeft toch flink wat impact; deze keer krijg je er zelfs hele skilltrees bij. Bovendien worden er wapens uit het arsenaal van de hele serie getrokken en is het daarmee bijna een soort compilatiegame. Door het origineel niet heilig te maken en naast vernuftige extra’s echt de gameplay aan te passen, heeft een remake veel meer bestaansrecht dan een game die niet veel meer biedt dan een grafische oppoetsbeurt.
Wat is het toch met Pixar?
En toch is ook deze remake waarschijnlijk opgepoetst met een miljard virtuele polijstmachines, want de prachtige graphics zijn om van te kwijlen. Nadat je je controller hebt afgedroogd kan je vast wel wat imperfecties vinden, maar vooral de levendigheid, de kleurrijke planeten, vechtanimaties en de wapeneffecten die door het beeld vliegen, zorgen voor een van de mooiste PS4-games die je op dit moment kan spelen. Ik wil niet zoals iedereen zeggen dat het ontzettend dicht op ‘Pixar-kwaliteit’ zit, want daar zijn we nog niet; dat komt nog wel. Er is namelijk een heus verschil met de film cutscenes, zeker als het aankomt op de gezichtsanimatie, die mag wel wat levendiger want Ratchet kijkt soms niet eens het andere personage aan. Die levendigheid zit wel in volle glorie in de omgevingen, want de levels zijn grafisch gezien zo veel gedetailleerder en bruisender dat je nog maar net de oorspronkelijke level-layouts herkent. Maar ondanks de ijzersterke visuele stijl en zelfs met alle robots, boutjes, vuurballen en vliegende auto’s, blijft de wereld ergens herkenbaar als die oude PS2-game. Dus is het je om een soort herbelevingsgevoel van die dikke PS2-game van vroeger te doen, dan zouden die geweldige graphics je eigenlijk al over moeten halen.
De laatste één procent
Toch wil ik niet ongenuanceerd fanboygedrag vertonen, er zijn een paar minpunten in de presentatie. Naast die gezichtsanimatie die soms tegenvalt, vond ik de retailversie ook iets meer glitchy dan de previewdemo. In de preview speelde het namelijk zo goed als perfect, met super soepele gameplay die altijd direct reageert op de controls. In de retailgame zitten er nog wel eens momentjes in dat het wapenwisselen wat stuntelig gaat met de knopjes, Ratchet een keertje ergens terechtkomt waar hij niet hoort te zijn of dat er simpelweg een grafische glitch voorkomt. Het zal vast die laatste afwerking -procent zijn die met een patch gefixt wordt, maar het is dus nog niet perfect. Een groter punt van kritiek is de mengelmoes van film en game die niet altijd optimaal is.
Intermediaal is hip
Want ja, dit is een filmgame. Of eigenlijk een gamefilmgame. Over het algemeen is het wel tof gedaan, er is namelijk voor gekozen om het verhaal door Captain Qwark te laten vertellen en dat is voor de tutorials een briljante toevoeging. Onze namaak Buzz Lightyear is perfect om sarcastisch commentaar te laten geven op het vinden van nieuwe wapens, gadgets of het doen van domme dingen. Daar staat tegenover dat de cutscenes van de film een beetje klungelig zijn. Ze zien er prima uit, maar het zijn een soort gekortwiekte stukjes van de film en ze laten essentiële informatie weg. Mogelijk om de film niet te spoilen, maar het effect is dat bepaalde confrontaties aan het einde van het spel nogal uit het niets komen en zonder mooie context zijn. Die context zit vaak wel in de originele filmscenes, dus dat het hier een beetje tussen de gameplay gepropt wordt, is gewoonweg een maffe narratieve keuze.
De stem van de game
De game is overigens ook in het Nederlands te spelen, al lijken de stemmen net even anders te zijn dan de filmversie. De teksten zijn best leuk vertaald, toch haalt het niet altijd dat mooie sarcastische niveau van de originele Engelse stemmen. Dan is de Engelse Captain Qwark, met zijn nog dikker aangezette manier van spreken, toch even wat beter. Bovendien zijn de vertalingen soms wat inconsistent; zo refereren de tutorial en alle teksten naar Ratchet’s standaardgeweer als een Blaster, maar noemt hij het zelf de eerste keer een Omniblaffer (klinkt veel cooler, niet?). Neemt niet weg dat het zeker tof is dat je de keuze krijgt om in een andere taal te spelen (met behulp van de taalinstellingen van de PS4). Maar uiteindelijk zijn de originele stemmen gewoonweg erg goed, met opvallende nieuwe stemmen van Rosario Dawson en Sylvester Stallone door hun werk in de filmversie.
Nieuw. Maar wel oud. Maar toch weer nieuw.
Dat gezegd hebbende, stiekem speel je Ratchet & Clank niet voor een verhaal met diepgang, maar voor een epische gamewereld met een hele zooi planeten en bombastische of gevarieërde knalgameplay. Dat is gelukkig dan ook waar de game op zijn sterkst is. Het is wel een beetje een vreemde ervaring om een herziene versie te spelen van een PS2-platformer. Want aan de ene kant voelt het als een verouderde vorm van gamedesign. Zonder moderne dingen als een open wereld, online modes, perks, of co-op, maar gewoon ouderwets platformen en knallen in een kleurrijke wereld, geeft alles duidelijk een gevoel van: “Oja, zo was gamen in de goede ouwe tijd!”. Ik begon me meteen af te vragen waar games als Beyond Good & Evil gebleven zijn, van die avonturengames die allerlei gameplaystijlen door elkaar gebruiken en voortdurend variëren.
Meer variatie dan een all-you-can-eat-buffet
In Ratchet & Clank heb je niet alleen de chaotische maar verslavende manier van knallen, maar ook een hoop gameplay-onderdelen die even iets totaal anders bieden. Zoals: vliegsecties met je ruimteschip, puzzels met alleen Clank, hoverboardraces, laserpuzzels om deuren te openen, on-rails stukjes waar Clank een oorlogsbot ontwijkt, levels waar je al vliegend tegen telepathische ruimte-octopussen of eindbazen vecht, grindrailsecties waar je allerlei obstakels vermijdt, en vast nog een paar die ik vergeet. De gameplay-variatie is hier erg hoog en wordt nooit saai doordat het vaak korte onderdelen zijn. Het is iets dat je vroeger vaker zag in platformers die niet per se honderd zijmissies hadden, maar gewoon vijf toffe. Iets dat je tegenwoordig lang niet zo vaak ziet en dat is eigenlijk een groot gemis.
Nog een keertje
Het maakt deze game eigenlijk gewoon een geweldige remake, precies zoals het hoort, en een écht ouderwets goede game. Eentje met nostalgie, vernieuwing, geweldige geluidseffecten en graphics en heel vette wapens. Eindbazen stierven bij mij al dansend in een pixelige mini-rave gevuld met explosies, vliegende zagen en moordlustige drones. Ondanks de korte lengte van zo’n twaalf uur is de game ook best herspeelbaar. Je kunt backtracken voor alle collectables en tegelijkertijd nieuwe plekjes ontdekken dankzij nieuwe gadgets. Of je probeert de Challenge Mode, waar alles net even wat moeilijker is en het feit dat je wapens groeien of nieuwe vormen aannemen extra tot zijn recht komt; één keer spelen is namelijk niet genoeg om alles volledig te upgraden.
Beste filmgame. Ooit.
Zonder twijfel is deze game een must voor elke serieuze PS4-bezitter, zeker voor die lage prijs. De game moet qua cijfer ietsjes inboeten voor originaliteit en herspeelbaarheid, het is immers in de kern dezelfde game uit 2002. Er zijn net iets minder planeten en wapens, maar wat we krijgen is wel heel mooi of tof. Er is dan ook meer dan genoeg vernieuwd om deze remake voor iedereen een aanrader te maken. Of je nu een newbie bent voor de serie of een fan die het hele verhaal al kent. Deze game laat je je afvragen waarom dit genre niet meer zo populair is als vroeger en waarom het zo moeilijk is om meer games van dit kaliber te produceren. Gelukkig hebben we de klassiekers nog, nu met een nieuw likje verf. Of eigenlijk: een pluizig, explosief en kontschoppend nieuw likje pixels voor de beste filmgame ooit.
Deze review is geschreven door Martijn Hamerling.
Oordeel Ratchet & Clank (PS4)
- Graphics
95 - Gameplay 95
- Originality
80 - Sound 95
- Replay 80
- Eindcijfer 89
6546 
10)
20-04-2016 02:17
. Heb het origineel ergens in een grijs verleden ooit bij een vriend ofzo aangeraakt, maar weet er vrijwel niks meer van. Ik ben heel benieuwd!
