Volg ons op Facebook Abonneer op onze RSS
Resident Evil: Deadly Silence (NDS)
75 100 1

Review Resident Evil: Deadly Silence (NDS)

Tien jaar na het origineel duiken we nog een keer in een verlaten landhuis vol zombies. Nog steeds leuk? Ook op een handheld? En wat zijn de extra’s? Lees het in de review! Ok, het verhaal van de allereerste Resident Evil game is inmiddels wel bekend. Maar voor de personen die een stukje algemene game-kennis missen, zal ik het nog één keer vertellen (en nou niet gaan vragen hoe dat gele happertje ook alweer heet).

Een team van de S.T.A.R.S. politie-eenheid is verdwenen in Raccoon Forest toen het op zoek was naar een groep mensen (?) die families uitmoorden en opeten. Jouw team gaat er achteraan en vindt hun verdwenen helikopter, inclusief een aangevreten lijk van één van de leden van het verdwenen team. Plots wordt je team aangevallen door afschuwelijk lelijke honden; zombies?! Al schietende rent iedereen af op een verlaten landhuis in de bossen. Nou ja, verlaten is het niet. Want het huis wemelt van de dode mensen die op mysterieuze wijze weer tot leven zijn gekomen. Je kiest nu of je wil spelen als Chris Redfield of Jill Valentine. Doel van het spel? Zo levend mogelijk het landhuis verlaten natuurlijk. Terwijl de GameCube-remake van Resident Evil een mooi geanimeerd computerfilmpje had als intro, had de originele game voor de PlayStation een geacteerd filmpje. Omdat Resident Evil: Deadly Silence geen remake, maar meer een port met extra’s is, kom je dit filmpje ook weer tegen. Misschien dat de goedkope B-acteurs ten tijde van de release van Resident Evil, tien jaar geleden, veel angst in boezemden. Maar heden ten dage doet het filmpje een beetje aan als een klassieke griezelfilm. Aan de ene kant lijkt dat natuurlijk een beetje goedkoop, maar aan de andere kant heb je wel het gevoel dat je te maken hebt met authentiek materiaal, een klassieker; een must-have in je game-collectie. Wat de klassieke Dracula en Frankenstein films nu voor de filmwereld zijn, is Resident Evil voor de gamewereld: een horrorklassieker.



Dat de game bijna bejaard is, merk je onder andere aan de grafische stijl van het spel. De personen en vijanden zijn dan wel in 3D, maar de achtergronden niet. Je ziet namelijk de kamer waarin je je bevindt vanuit verschillende camerastandpunten die niet veranderen. Loop je uit het beeld van zo’n standpunt, dan schakel de camera automatisch over op een ander standpunt. Dit zorgt ervoor dat je bijvoorbeeld nog niet alvast om het hoekje kan kijken als je een zombie hoort hijgen. Maar ook al geeft het extra spanning, het doet wel een beetje ouderwets aan. Zeker na het prachtige Resident Evil 4 op de GameCube. Als we dan weer even reëel blijven en kijken naar wat de Nintendo DS aankan, is Deadly Silence best een mooie game. En Capcom heeft alles netjes overgezet. Ook de griezelige stijl is behouden gebleven. De grootste vraag bij Resident Evil op een handheld is natuurlijk: schrik je nog wel? Het antwoord is ja. Ik was de beruchte gang waar de zombiehonden door het raam springen eventjes vergeten. En ja hoor: het schrikeffect is nog precies hetzelfde. De adrenaline gierde weer door mijn lichaam zoals andere Resident Evil games dat zo mooi kunnen doen. Ook andere stukjes kunnen je flink laten schrikken. Zolang je niet (meer) weet waar alle zombies zich bevinden valt er nog genoeg te schrikken in Resident Evil: Deadly Silence. Dit gaat overigens gepaard met het nodige bloed, waarvan je zelf kan instellen of je groen of rood bloed uit de zombies wilt laten spatten. Resident Evil DS is één van de weinige ports op de Nintendo DS. En dat terwijl de Game Boy Advance tijdens zijn leven vaak een oud spel in zijn gleuf gedrukt kreeg. Na Super Mario 64 DS en Ridge Racer DS houdt het zo ongeveer ook wel op. Maar het mooie aan al die ports is dat ze iets meekrijgen, speciaal voor de Nintendo DS. Super Mario 64 DS werd iets uitgebreider en kreeg een hele reeks verslavende minigames en een vermakelijke multiplayer-modus. Ook Ridge Racer DS werd verblijd met een touch-screen stuur. Resident Evil krijgt op de Nintendo DS ook een extraatje. Je kan het spel namelijk spelen zoals het vroeger was, maar je kan ook kiezen voor de ‘Rebirth Mode’. In de Rebirth Mode zitten nieuwe puzzels en first-person stukjes verwerkt. In dat laatstgenoemde kijk je door de ogen van de hoofdpersoon en moet je met je stylus, die voor nu even veranderd is in een mes, zombies en ander ondood gespuis neersteken. Gedurende het spel kom je deze scénes af en toe tegen. Het is het begin wel leuk, maar als je eenmaal doorhebt hoe het werkt, wordt het saai. Één voordeel: het levert zo nu en dan wel een extra voorwerp op. In de Rebirth Mode zijn sowieso meer voorwerpen (kogels en geneeskrachtige kruiden). Dit zorgt voor minder frustratie, maar ook voor een makkelijker spel. Maar als je het echt moeilijk wil maken, kan je altijd nog de klassieke game spelen. Een andere leuke bijkomstigheid is de multiplayer-mode. Hier kan je met 2 tot 4 spelers samen of tegen elkaar strijden in bepaalde gedeeltes van het spel. Wie heeft de meeste zombies neergeknald? Andere nieuwigheden zijn: een kaartje op het bovenste scherm (voor Resident Evil echt geweldig), de animaties van een openende deur tijdens het laden (van de PlayStation) kunnen worden overgeslagen en het beademen van stervende teamleden door middel van de microfoon.


Uiteraard blijft er een aantal dingen aan ons knagen (zowel letterlijk als figuurlijk). Zo blijft het namelijk vervelend dat je zo weinig spullen met je mee kan dragen. Dit vergroot de spanning eigenlijk niet en is alleen maar irritant omdat je steeds weer terug moet lopen naar de andere kant van het huis om bijvoorbeeld een aansteker te halen. Ook zou het makkelijk zijn als je nu eens oneindig vaak kon opslaan, want je moet nog steeds opzoek naar zogenaamde ‘Ink Ribbons’ waarmee je drie keer kan opslaan. Een snel potje Resident Evil zit er dus niet in, want daarmee verspil je weer een save. Maar we mogen niet klagen met deze port. We zijn allang blij dat Capcom de serie tien jaar lang levende (of dood?) heeft weten te houden en dat nu viert met eindelijk een goede Resident Evil-game op een handheld. De graphics zijn best te pruimen, het geluid is goed, het horror-effect is niet weggestorven en de game hoeft nog lang niet naar het bejaardentehuis voor games (samen met dat gele happertje). Het blijft alleen jammer dat dit alwéér de allereerste Resident Evil-game is en geen nieuwe game. Want een PlayStation-versie, een GameCube-remake en een Nintendo DS-port is eigenlijk te veel van het goede. Maar we houden in ons achterhoofd dat de Nintendo DS nog jong is en wat nog niet is, kan natuurlijk nog komen.

 

Oordeel Resident Evil: Deadly Silence (NDS)

  • Graphics 80
  • Gameplay 75
  • Originality
  • Sound 70
  • Replay 70
  • Eindcijfer 75

Aantal keer bekeken: 2999 

Laagste prijzen voor Resident Evil: Deadly Silence (NDS)

Winkel Cijfer Levertijd Prijs Porto Totaal

Meer prijzen 

Laatste reacties

avatar van Boyd
Boyd ( 472 ) 23-04-2006 18:33
''Een snel potje Resident Evil zit er dus niet in, want daarmee verspil je weer een save.''

Ooit gemerkt dat je de DS kan dichtklappen zodat ie op stand-by schiet, waardoor je weer kan verder spelen zodra je 'm openklapt?
avatar van BvG
BvG ( 407 ) 29-04-2006 17:42
Ja, maar als je voor het slapengaan even snel wilt spelen is je DS de volgende dag leeg. Je hebt wel gelijk of course, maar als je ook nog een andere game wilt spelen ben je al genaaid
avatar van Boyd
Boyd ( 472 ) 30-04-2006 15:30
Volgende dag leeg? Ik heb 'm'n DS vaak zat dagen achter elkaar dichtgeklapt aanstaan en kon gewoon verder spelen zonder dat ie leeg was.
avatar van Talicus
Talicus ( 7391 ) 05-05-2006 22:52
Quote:
Volgende dag leeg? Ik heb 'm'n DS vaak zat dagen achter elkaar dichtgeklapt aanstaan en kon gewoon verder spelen zonder dat ie leeg was.
Ik ook, alleen niet met opzet..

Maar MaartenJalink heeft wel gelijk met dat je natuurlijk geen spel kan wisselen.

On topic: Dit spel lijkt me niks voor mij, ik kon ook niet lekker in REmake komen.
Wat doe ik hier eigenlijk..?