Pirate life
De Risen-serie geeft maar weer eens aan hoe lang de huidige (of is het al de vorige) generatie consoles het uithoudt. De serie begon namelijk al in 2009 op de Xbox 360 en PC als een open-wereld RPG in de stijl van de Gothic-serie. Niet verwonderlijk, want Risen komt uit de koker van de Duitse ontwikkelaar Piranha Bytes, die verantwoordelijk was voor Gothic 1 tot en met 3. De kracht van het eerste Risen-deel was de typisch Duitse humor (of is het juist het ontbreken aan humor) en een open wereld waarin er veel mogelijkheden waren om je personage eigen te maken. Het verbaasde mij dan ook dat voor deel twee gekozen werd om het traditioneel middeleeuwse thema over de boeg te gooien en Risen 2 een (beperkter) piratenthema mee te geven. Ondanks het matig ontvangen tweede deel, probeert Piranha Bytes het drie jaar na de laatste piratenhype-film toch nog een keer.
Zoals gezegd begin je in R3 nogal berooid aan je avontuur als piraat. Je wordt dan ook direct in het diepe gedeelte van de oceaan geworpen. Je logboek geeft een aantal mogelijke taken weer, die je moeten helpen om uit te vinden waar je schip, je zus en je ziel zijn gebleven. Via je sloep kun je de gehele wereld aandoen. Toch merk je al snel dat je zonder goede spullen en een lading ervaring(spunten) nog maar beter niet overal heen kunt gaan. De wereld in R3 bestaat uit een vijftal eilanden waarop je kunt gaan en staan waar je wilt. Op deze eilanden is meestal een dorpje te ontdekken, waar extra missies en handelaren te vinden zijn. Ook lijkt ieder eiland een soort thema te hebben naargelang de bevolking die er rondloopt. De voornaamste facties in R3 lopen nogal uiteen: tovenaars, piraten en soldaten. Deze drie facties staan grofweg voor de verschillende archetypen waartoe je je karakter kunt ontwikkelen. Helaas staan deze facties en de ‘klassen’ nogal ver uit elkaar en is er weinig samenhang tussen de verschillende onderdelen te bespeuren. Een tovenaar met een musket is misschien net zo belachelijk als dat het cool kan zijn. Voor mij voelde de sfeer, het verhaal en mijn uiteindelijke personage echter vooral als een onsamenhangend geheel van oude ideeën.
This is a man’s world
R3 zou beschreven kunnen worden als uitdagend, maar is misschien beter ontoegeeflijk te noemen. Je krijgt in ieder geval niets voor niets van de game. Na twee uur spelen had ik enkel een nieuwe oorbel voor mijn personage gevonden, zodat ik een degelijk zwaard maar aanschafte toen een leuke ‘lootdrop’ uitbleef. Ik had wel het geluk een aantal lockpicks te vinden, want logischerwijs zijn er in R3 veel schatkisten aanwezig. Op fora kwam ik namelijk verhalen tegen van mensen die al enkele uren in de game zaten en nog geen enkele lockpick hadden gezien. Uitdaging is leuk, maar je moet natuurlijk wel wat vooruitgang kunnen boeken in een RPG. Zonder leuke loot te vinden, bevecht je tegenstanders slechts voor de Glory-points, de equivalent van ervaringspunten, waarmee je jouw personage kan versterken. Voor een RPG met de achtergrond van de Risen-serie, zijn er bovendien maar een zeer beperkt aantal mogelijkheden om je te ontwikkelen. Denk hierbij aan de standaard melee, ranged, health of stealth skills. Bovenstaande zou opgevat kunnen worden als de opinie van een luie, gemakzuchtige en verwende gamer, maar na een paar uur was voor mij de lol van het piratenleven er wel af. Dat was nog ruim voordat ik mij had toegelegd op alchemie, smeden of alcohol stoken. Deze skills leer je dan weer niet door middel van Glory-points, maar van een NPC. Eén van de weinig originele aspecten in R3 is namelijk dat bijna iedere NPC in de wereld je een skill kan leren. Een filosofische kijk op de wereld van Piranha Bytes en een leuke twist in het genre, ook al zijn de verschillende skills helaas niet interessant genoeg om je lang geboeid te houden.
R3 biedt een grote wereld om te verkennen vol met afwisselende tegenstanders en natuurlijke flora en fauna. Er zijn echter weinig interactiepunten te vinden zoals NPC’s (en opvallend genoeg zijn bijna alle NPC’s mannen), waardoor ik de grote wereld heb ervaren als angstvallig leeg. Bovendien lijkt de inmiddels verouderde engine opgebrand te zijn en ondervindt R3 regelmatig framedrops en freezes. Hierdoor is R3 praktisch geen vooruitgang op deel twee, inclusief een slecht uitgewerkt vechtsysteem dat traag en slecht geanimeerd is. Op een gegeven moment vroeg mijn vriendin zelfs of ik niet eens een nieuw spel moest kopen; deze speelde ik al zo lang en zag er inmiddels verouderd uit. Toen ik aangaf dat de game net met de post was gekomen en ik het ging reviewen, ging er met haar verbazing medelijden uit.
Conclusie
Als je graag lange tijden in je eentje over verlaten eilanden wil lopen, dan zit het wel goed met R3. Een goede RPG is het echter niet, door het ontbreken van een uitdagende en interessante opbouw van het spel en je personage. Door alle vrijheid in het spel was ik al snel het verhaal kwijt en op de spaarzame momenten dat ik het weer leek te snappen, bleek het nergens over te gaan. Het breekpunt beleefde ik op het moment dat ik terugkeerde naar het eerste eiland om een schatkist te openen, die ik in het begin had ontdekt in een verborgen grot. Eindelijk had ik voldoende lockpicks en skills om deze te openen. Wat zat erin? Een fles rum (om je kracht mee aan te vullen) en negen stukjes goud! Op een vrijdagavond in de stad zou deze vondst misschien geweldig zijn, maar in een RPG stelt dat niets voor. Teleurgesteld bedacht ik me dat de volgende generatie consoles (oftewel de X1 en de PS4) wel eens geen Risen-game meer zullen krijgen. Dat terwijl de serie vijf jaar geleden zo leuk en veelbelovend begon met het eerste deel, waarin mijn Mage kon vliegen, gedachten kon lezen en heel aardig met een zwaard kon omgaan. Net als mijn piratenpersonage, staat ook R3 in de lange schaduw van het eerste deel.
Deze review is geschreven door Jeroen Knop.
Oordeel Risen 3: Titan Lords (Xbox360)
- Graphics
50 - Gameplay 55
- Originality
60 - Sound 65
- Replay 55
- Eindcijfer 55
700 
1)
02-09-2014 23:49
