Scarlet Nexus speelt zich af in een wereld waar veel nerds van dromen: bijna iedereen in deze futuristische versie van de aarde heeft superkrachten dankzij evoluties in het menselijk brein. Helaas moeten de meest getalenteerde mensen noodgewonden in dienst treden van de Other Supression Force (OSF) en tegen bizarre monsters vechten. Deze ‘Others’ eten het brein van mensen, dus het is noodzakelijk om ze af te stoppen.
Aan het begin van de game moet je gelijk kiezen of je als Yuito Sumeragi of als Kasane Randall wilt spelen. Yuito is een jongen met een hart van goud en een natuurlijke leider. Hij vecht het liefst vanaf dichtbij met zijn zwaard. Kasane is aan de andere kant heel intelligent en zelfverzekerd, maar ook vrij kil. Zij vecht liever vanaf een afstandje met werpmessen. Beide personages zijn gloednieuwe leden van de OSF en aan het begin werken ze samen in missies. De twee verhalenlijnen splitsen snel, maar hun paden kruisen elkaar natuurlijk af en toe.
Het verhaal van Scarlet Nexus lijkt in eerste instantie potentie te hebben. Je bent als speler gelijk geïntrigeerd door allerlei plotelementen. De regering lijkt namelijk verdacht streng en controlerend. Verder wil je natuurlijk weten hoe de wereld tot dit punt is gekomen en wat die Others precies zijn. Het spel prikkelt je ook aan het begin met allerlei interessante plottwists. Helaas blijkt de boel uiteindelijk vrij voorspelbaar en de latere twists zorgden bij mij eerder voor onverschilligheid dan voor spanning.
Het grootste probleem hierbij is dat het verhaal vaak onsamenhangend overkomt. Het feit dat het verhaal opgesplitst is in twee perspectieven doet het spel meer kwaad dan goed. De intentie is om de speler nieuwsgierig te maken naar de andere kant van het verhaal waardoor je misschien verleid wordt om ook een tweede playthrough te doen. De realiteit is dat de gaten die in de plot worden achtergelaten alleen maar afleiden. Bovendien worden de plottwists van de andere kant van het verhaal in latere hoofdstukken op onhandige wijze verklapt. Uiteindelijk had ik liever gehad dat het verhaal één geheel was geweest.
Het vechtsysteem maakt eveneens een goede eerste indruk. Zowel Yuito als Kasane kunnen hun mêlee-aanvallen vloeiend afwisselen met psychokinetische krachten. Door op de trigger te drukken neemt je personage een stap achteruit, om vervolgens een object uit de omgeving naar de vijand te smijten. Na je worp je kun je weer onmiddellijk verder meppen. Scarlet Nexus creëert hiermee een hele lekkere combo die je bijna als een ritmische dans kunt inzetten. Je komt in de omgeving ook soms speciale objecten tegen waarmee je extra hard toe kunt slaan. Je kunt bijvoorbeeld een elektriciteitsmast als een soort honkbalknuppel gebruiken om tegenstanders knockout slaan.
Extra mooi is het feit dat Yuito en Kasane als teamleiders gebruik kunnen maken van de krachten van hun partyleden. De pyrokinetische kracht van Hanabi kan bijvoorbeeld door Yuito gebruikt worden om zijn zwaard te laten vlammen en je kunt daarmee vijanden in de fik steken. Tsugumi is helderziend en met haar kracht kun je onzichtbare vijanden zien. Met de krachten van Luka en Arashi kun je snelle vijanden bijhouden. Dit systeem om eigenlijk je hoofdpersonage van allerlei support-achtige krachten te voorzien is creatief en een van de sterkste punten van de game.
Jammer genoeg blijkt dat ook de gameplay over lang niet genoeg diepgang beschikt. Ondanks de bovengenoemde elementen verandert er bijna niets aan de basisgameplay. De buffs die je van je party krijgt zijn leuk, maar je bent alsnog van begin tot eind vooral de eerstgenoemde basiscombo onophoudelijk aan het doen. Ondanks dat je met een skill tree aan de gang kunt speel je geen andere wapens of speelwijze vrij, waardoor je echt hele beperkte opties hebt. Het is niet dat ik de vrijheid en creativiteit van Devil May Cry of een Platinum Games character action-spel had verwacht, maar je hebt zelfs in de Tales of-games veel meer variatie om mee te spelen.
De repetitieve gameplay is een symptoom van wat eigenlijk het grote probleem is met Scarlet Nexus: de hele game is erg herhalend. Dit probleem uit zich ook in de dungeons en de vijanden. De simpele layouts van de omgevingen spreken al niet tot de verbeelding, maar het wordt vervelend als je door het verhaal gedwongen wordt om ze meermaals te doorlopen zonder dat er echt iets verandert. Verder zijn de designs van de Others tof maar er zijn lang niet genoeg verschillende types en het spel maakt hevig gebruik van palette swaps.
Toen ik na zo’n twintig uur de aftiteling zag voerde één emotie de boventoon: verveling. Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken om het spel helemaal vanuit het andere perspectief opnieuw te spelen. Voordat ik afsluit wil ik nog wel een lichtpuntje noemen: de partyleden zijn stuk voor stuk goed uitgewerkt. Het anime-uiterlijk wekt bij sommigen misschien scepsis, maar Scarlet Nexus vermijdt grotendeels de bekende valkuilen. Yuito komt alsnog wel een beetje in een harem-situatie terecht, maar tenminste zijn de personages geen voorspelbare typetjes. De ‘bonding events’, openhartige gesprekken met je teamleden, die je vrijspeelt zijn zeker de moeite waard om te bekijken.
Conclusie
Scarlet Nexus toont potentie in allerlei aspecten, maar vooral het verhaal en de gameplay lossen de belofte niet in. Het verhaal is onsamenhangend en de gameplay kent amper variatie. Scarlet Nexus valt net als deze recensie in de herhaling en gaat daarom simpelweg vervelen.
Deze recensie is geschreven door Karel van Hasselt.
10
5320 
38)
05-07-2021 20:42
