Je zou het niet zeggen, maar dit derde deel van Lara’s ‘origin’ is niet ontwikkeld door Crystal Dynamics. Terwijl zij aan een ambitieus nieuw project rondom The Avengers werken, heeft Eidos Montreal het stokje overgenomen. Dat zie je niet aan het eindresultaat af want de kern van de game is nauwelijks veranderd: bombastische actiescènes, pittoreske puzzels, af en toe worstelen in de modder met een roofdier en het maken van kekke outfits en wapens van zijn kersverse lichaamsdelen. De skill trees, menu’s en accessoires zijn allemaal net een beetje anders, maar je merkt dat de game grotendeels hetzelfde aanvoelt.
Natuurlijk heeft Eidos Montreal niet helemaal stilgezeten. Zo merk je dat de graphics flink opgepoetst zijn. Als je eventjes je schijfje van ‘Rise’ in je PS4 propt, merk je opeens dat de sneeuw wat vlakjes is en dat de magere boompjes een beetje flikkeren als je de camera draait. Schakel je weer terug naar ‘Shadow’ dan is het toch opvallend hoeveel detail Eidos Montreal heeft kunnen proppen in alle struikjes, blaadjes, boompjes en modderpoeltjes zonder dat de framerate te veel gaat hikken. Heel af en toe merk je dat de game iets te veel probeert in te laden, maar dat valt reuze mee.
Tevens is Shadow wat gezelliger. Waar je voorheen meestal kampeerde in de achtertuin van een berenfamilie of een stel knorrige Russen, mag je nu rondlopen bij Peruaanse marktjes, Mexicaanse partijtjes en superafgelegen lokale dorpjes. Alhoewel dit hartstikke leuk oogt, heeft het niet zoveel te bieden qua gameplay. Je kan een aardig hoopje lokale mensen aanspreken, maar vaak hebben ze weinig interessants te melden, of geven ze je een hoop fetch quests.
Voor het Tomb Raider-gevoel en dat avontuurlijke toerisme is het een mooie toevoeging, maar het werkt niet echt motiverend om elke keer weer op zoek te gaan naar vijf dingen die op de kaart staan aangevinkt. Bovendien lijkt het handig dat je een willekeurige arme boer kan aanspreken om een nieuwe mitrailleur te kopen, maar kan je net als in Rise je inventory alleen inzien bij een kampvuur, wat de hele shop-ervaring soms een beetje vreemd maakt. Heb je namelijk net een mooie matzwarte pistooldemper gekocht, moet je eerst op zoek gaan naar een kampeerterrein voordat je deze in een menu kunt bekijken. Blijkt dan dat je toch nog een veertje miste voor die ene andere upgrade die je wilde, dan mag je weer teruglopen.
Dit soort gameplaymissertjes zie je wel vaker, doordat oude gameplayelementen niet altijd perfect zijn afgestemd op nieuwe toevoegingen. Zo is er weer iets meer nadruk op stealth en het omleggen van een heel groepje soldaten op een slimme wijze. Er wordt nagedacht over moddercamouflage, warmtevisie, vijanden die elkaar in de gaten houden en afleidingsmanoeuvres. Toch werd ik meer dan eens verrast door maffe situaties. Zo kon ik prima vijanden vermoorden voor de ogen van een ander omdat er een hek tussen ze stond, waar je dwars doorheen kon kijken. Of schoot ik iemand dood met een gedempt pistool of een pijl, maar kwam iedereen in het level direct op mij afrennen alsof Lara’s nieuwste ringtone was afgegaan.
Dit komt ook een beetje terug in de moeilijkheidsgraad. Ditmaal kan je niet alleen je moeilijkheidsgraad in grote lijnen aanpassen, je mag ook naderhand onderdelen hiervan aanpassen zoals die van de gevechten of de puzzels. Nu vond ik persoonlijk de puzzels net ietsjes te makkelijk in Rise, dus wilde ik graag de moeilijkheidsgraad lekker omhoog schroeven. Weg met die hints, gekleurde steentjes, opmerkingen van Lara of een of ander zesde zintuig. Ik wil gewoon zelf alles uitvogelen, lekker veel mysterie!
Daar was ik dan ook heel tevreden mee, vrijwel alle puzzels waren leuk bedacht en zonder die onnodige tips waren ze prima uit te vogelen. Zelfs de klimsecties waren redelijk te doen zonder visuele assistentie, doordat je allemaal standaard bewegingen leert waar je altijd wel iets mee kan. Denk aan slingeren aan een touw of het gooien van je klimhaken in een brokkelige stenen wand.
Op dezelfde moeilijkheidsgraad, werd ik echter minder blij van de gevechten en de actiescènes met getimede reacties. Zo waren er een aantal overdreven klimscènes of aardbevingen waarbij ik tig keer een laadscherm te zien kreeg omdat Lara maar moeilijk kon luisteren naar mijn bevelen. Of stond ik verbaasd te kijken, hoe mijn vijanden gewoon op mij bleven afrennen terwijl ik ze doorboorde met een regen aan kogels uit een dik machinegeweer. Dit terwijl ze gingen janken als aangetikte voetballers zodra ik mijn pijl en boog pakte en ze nauwelijks in hun arm schampte. Nu kon ik dit nog enigszins bijschaven met die verschillende opties in de moeilijkheidsgraad, maar de gameplayervaring was op zijn zachtst gezegd … inconsistent.
Volgens sommigen is het verhaal ook een beetje vreemd. Ik moet ook wel zeggen dat ik het vrij bijzonder vond dat Lara Croft het verhaal begint met een reeks onverstandige beslissingen, waarna ze koppig door blijft vechten met de ‘slechteriken’. Het verhaal gaat daarna als een dolle achtbaanrit alle kanten op, waarbij je je best lang afvraagt wat je nu eigenlijk moet vinden van Lara’s motivaties en keuzes. Alhoewel de verhaalvertelling niet altijd geslaagd is, vind ik het wel een bijzondere aanpak. Lara wordt hier niet echt neergezet als een doorsnee heldin. Ze is eigenlijk best wel ongezond bezig, maakt ernstige fouten met haar onstuimige gedrag en heeft een ingewikkelde en emotionele achtergrond. Het is een aardig moderne kijk op fictieve helden, die steeds vaker grove ‘character flaws’ hebben, een van de weinige vernieuwende kanten van deze game. Toch voelt het aan het einde van de rit net iets te onduidelijk verteld en mist het een beetje focus.
Nu klinkt dit misschien allemaal best zeurderig, maar vergeleken met Rise is Shadow vooral … meer van hetzelfde. Nu was Rise echter een topgame en ook in Shadow krijg je te maken met prachtige tempels, indrukwekkende graphics en een mooie combinatie van stealth, actie en puzzelen. Toch maakt Shadow maar babystapjes om te verbeteren op zijn voorganger. Het is dan vooral jammer dat men de lat niet echt hoger heeft gelegd, door bijvoorbeeld te verbeteren op de soms houterige schietgameplay, omslachtige menu’s of flauwe sidequests. Allemaal elementen die niet verschrikkelijk zijn, maar net even wat beter hadden gekund.
Shadow of the Tomb Raider is uiteindelijk een prima actiegame. Eentje die het verhaal een stapje verder brengt en prachtige beelden op je televisie tovert. Hier en daar introduceert het nieuwe gameplay en wat Tomb Raider-magie in de levendige wereld/ansichtkaart waar je steeds doorheen mag wandelen. Her en der zitten er wel imperfecties en soms zelfs frustraties in, waardoor het niet echt solliciteert naar een GOTY-award. Maar dankzij mooie momenten zoals een flashback waarin je als een jonge Lara tekeer mag rondom de Croft Manor, is het toch weer eventjes bijzonder. Vond je bovendien dat Siberië een beetje een sombere omgeving was en houd je veel meer van jungles en onverstaanbaar gebrabbel van Zuid-Amerikaanse cultmensjes? Daarin legt Shadow of the Tomb Raider de lat dan weer wel hoog.
Deze review is geschreven door Martijn Hamerling.
Oordeel Shadow of the Tomb Raider (PS4)
- Graphics
90 - Gameplay
75 - Originality 75
- Sound 85
- Replay 85
- Eindcijfer 82
417 )
26-09-2018 23:43
1)
26-09-2018 23:48
, kan niet wachten!!!
