Na Silent Hill 4: The Room, dat nogal afweek van de andere delen, is de serie wat meer terug naar zijn roots. Als de hoofdpersoon soldaat Alex Shepherd kom je van een oorlog terug naar de woonplaats waar je opgegroeid bent. Het dorpje Shepherd’s Glen ligt in de buurt van Silent Hill, en daarmee ben ik meteen klaar met het praten over de details van het verhaal. Het verhaal is namelijk een van de sterke punten van het spel. Silent Hill fans hoeven in ieder geval niet bang te zijn dat deze titel net zoveel afwijkt als The Room.
Hoewel je het verhaal maar gewoon zelf moet ontdekken, zijn er natuurlijk nog genoeg dingen om te bespreken. Hoofdzakelijk het survival horror gedeelte. In Homecoming ben je namelijk in tegenstelling tot de andere spellen geen zwakke hoofdpersoon die maar met geluk weg kan rennen of een klap uit kan delen met een schep. Alex Shepherd kan met gemak zijn vijanden kapot maken met messen, een koevoet of een stalen pijp, en een bijl. Elk van de melee wapens is wat sterker/zwakker en langzamer/sneller dan de ander, maar allemaal hebben ze combo’s om vrij veel schade uit te delen. Naast de combo aanvallen kun je ook nog vrij gemakkelijk de meeste vijanden ontwijken en daarna een counter aanval uitvoeren. Het kost misschien even om het allemaal onder de knie te krijgen, maar als je het eenmaal kan scheelt het je een hoop health drinks en medkits.
Naast de melee wapens heb je ook nog een pistool, een shotgun en een rifle. Hoewel je niet super veel ammo zult vinden voor deze wapens, vind je meestal wel genoeg om af en toe een wat sterkere vijand gewoon neer te kunnen schieten. Dit is beter dan moeilijk te moeten doen met hand tot hand gevechten. Dit gaat overigens wel een beetje ten koste van het survival aspect. Sommige levels hebben heel weinig health drinks en ammo, terwijl er oneindig veel vijanden rond kunnen lopen. De meeste andere levels zijn echter geheel lineair met meer dan genoeg save points en health om op je gemak er doorheen te spelen.
Toch is het nog steeds één van de meer sfeervolle spellen van deze tijd. Vijanden kunnen je nog steeds doodmaken als je niet oppast, en als er op één moment meer dan twee sterke vijanden zijn kun je soms beter wegrennen om te overleven. Daarnaast ziet het spel er best aardig uit. Soms heb je een soort oude-film-filter over het scherm, om het allemaal een wat ander gevoel te geven. De graphics zijn ook zeker niet slecht en de levels zijn artistiek heel goed gemaakt. Lege straten en vervallen gebouwen geven je een onveilig gevoel. Terwijl de “Otherworld”, de nachtmerrie wereld waar Alex soms in terecht komt, dit keer in real-time de echte wereld overneemt in tegenstelling tot in eerdere delen. Vooral het design van de monsters die je tegenkomt zijn een stuk creatiever dan in bijvoorbeeld Dead Space.
Daarnaast is het geluid één van de andere sterke punten van Homecoming. Soms hoor je in de verte iemand schreeuwen. Soms hoor je “iets” bewegen achter een muur, terwijl je weet dat je er heen moet. De geluidseffecten helpen je om in het spel te zitten en om je de hele tijd op je hoede te laten zijn. De muziek van Homecoming vult het allemaal perfect aan. Componist Akira Yamaoka heeft ook voor dit deel uit de Silent Hill reeks de muziek gemaakt, en je kunt merken dat hij een veteraan in zijn vakgebied is. Van begin tot eind helpt de muziek om een bepaalde sfeer te creëren met een mix van angst en melancholie.
Hoewel dit allemaal leuk en aardig is, is er helaas ook genoeg mis met Silent Hill: Homecoming. Vooral de keuze om het spel wat meer toegankelijk te maken voor nieuwe spelers (die tegenwoordig blijkbaar niks meer kunnen), merk je terug in de moeilijksgraad van de combat. Het is allemaal net iets te gemakkelijk om je een weg te banen door alle vijanden in het lineaire pad, gedurende 95% van het gehele spel. Het gevoel dat je de hele tijd op moet passen verdwijnt na misschien een paar uur, als je melee combat eenmaal onder de knie hebt. Dat je ook nog sterke vijanden met één shotgun schot kapot kunt krijgen, helpt je niet echt om bang voor ze te zijn.
Daarnaast is het spel nogal veel van hetzelfde. Er is wel wat variatie in level design, maar je doet in principe steeds hetzelfde: rondlopen, wat vijanden doodmaken, wat puzzels oplossen en dat was het wel. In zekere zin is het meer een adventure spel met wat vijanden, dan dat het echt als survival horror aanvoelt. Het verhaal zou veel goed kunnen maken, maar eerlijk gezegd kon het me niet echt zoveel boeien. Na een paar uur krijg je wel een goed idee wat er aan de hand is en de plottwists zullen je dan ook niet echt veel doen.
Conclusie
Is dit spel dus aan te raden voor de Budgetgamer? Nee. Misschien als je een fan van de serie bent, of een fan van het genre. Maar totdat het in de budgetbak ligt kun je het beter laten liggen. Het is niet heel lang, maar lang genoeg om er op uitgekeken te raken voor je op 2/3e bent. Bepaalde beslissingen in het spel leiden tot vijf verschillende eindes, maar je kunt het net zo goed één keer uitspelen en de andere eindes op YouTube kijken; het spel is niet boeiend genoeg om er vier keer doorheen te spelen. Al met al is het zeker geen slecht spel, maar ook niet echt bijster bijzonder om het aan te kunnen raden. Ga gewoon aan de slag met Resident Evil 5 en geef daar je geld aan uit. Niet echt een vergelijkbaar spel, maar dan heb je wel meer waar voor je geld.
Oordeel Silent Hill: Homecoming (Xbox360)
- Graphics
80 - Gameplay 70
- Originality
65 - Sound
90 - Replay 65
- Eindcijfer 71
4490 
2)
17-03-2009 20:17
Eerst deel 4 uitspelen.
