Spider-Man: Shattered Dimensions review Xbox360

Review Spider-Man: Shattered Dimensions (Xbox360)

Veel stripheldengames tobben met een stijl en aanpak, maar Spider-Man heeft dat probleem tot nu niet gehad. Waar Batman en de X-men er recentelijk voor kozen om een donkere, grimmige aanpak te hanteren in zowel de films als de games, weet Spider-Man altijd vast te houden aan zijn roots en daar zijn de fans trots op. Wees dus niet bevreesd; dit spel zal geen duistere sfeer of traumatische verhaallijn bevatten, maar gewoon een avontuurtje met jullie ‘friendly neighborhood Spider-Man’.
Spinnensfeer
De laatste tijd ben ik druk bezig geweest met Batman Arkham Asylum en Prototype. Twee spellen die draaien om veel geweld en een held die zich op de morele grens bevindt. Het is dan ook een verademing om Stan Lee’s (de bedenker van de meeste Marvel superhelden) stem te horen aan het begin van Spider-Man: Shattered Dimension (SD). Deze stripmeester heeft een jolige stem en zet gelijk de toon voor het avontuur dat volgt. In een aardige cinematografische opening zien we hoe Mysterio een tablet steelt uit een museum. Spider-Man probeert dit natuurlijk te voorkomen, maar het tablet weet toch in meerdere delen te breken. Deze delen verspreiden zich over twaalf levels, verdeeld over vier universa. Madame Web verschijnt en stuurt maar liefst vier “Spider-Men” op pad.

Vier Universums, één pad
De kracht en originaliteit van deze Spider-Man game schuilt dit keer niet in het “webslingeren” door een grote stad, maar in de afwisseling van held en speelstijl. Dit zal even slikken zijn voor de gamers die Spider-Man als synoniem zien van webslingeren, maar het levert een hele leuke spelervaring op. De vier “Spider-Men” hebben allen dezelfde missie; vind de delen van het tablet. De tabletdelen hebben ongekende krachten. Daarom voelen de meest boosaardige figuren in elk universum zich aangetrokken tot dit stenige hebbedingetje. Denk aan Deadpool, Juggernaut en Carnage. Het uitgangspunt van ieder level is dus simpel; een vijand heeft een deel van het tablet, wordt daardoor ongekend sterk en het is aan jou als Spider-Man om hem de kracht én het stuk tablet af te nemen. Even zo lineair als dit uitgangspunt zijn de levels. Je kunt Spider-Man SD zien als een 3-D platformer; je volgt een pad door te springen en te “webzippen” en onderweg verzamel je spinnenemblemen en vecht je tegen inferieure maar talrijke tegenstanders. Tussendoor zal de grote vijand steeds kort zijn opwachting maken voor een tussengevecht en op het einde is er een echt ouderwetse eindbaas.

Spinnenhumor
Spider-Man SD is dus een vrij ouderwets spel; geen free-roaming, geen Multiplayer en geen exploratie. Persoonlijk vind ik het wel weer eens een verademing. Het verhaal duurt ook niet erg lang, ongeveer 8 uur; maar dat zijn wel 8 uur volgepropt met actie en humor. Humor is misschien nog wel het belangrijkste aspect aan deze game. Want iedereen die Spider-Man een beetje kent, weet dat hij zijn mond moeilijk kan houden en dat hij het leuk vindt om zijn vijand zowel fysiek als verbaal de baas te zijn. Houd je niet van bijdehante en meestal misplaatste opmerkingen, dan zou je het wel eens moeilijk kunnen krijgen en raad ik aan het geluid uit te zetten. Maar er is ook nog actie. Door kleine opdrachten uit te voeren in de levels, uiteenlopend van het verzamelen van twintig muntjes tot het verslaan van tien vijanden, speel je nieuwe moves, combo’s, upgrades en outfits vrij. Gedurende een level kan het makkelijk voorkomen dat je tot twee keer toe in rang stijgt en zo blijft er altijd iets te verbeteren aan je Spinnenman. Op deze manier blijven zelfs de wat saaiere levels leuk om te spelen.

Vier Universums, Vier helden
Het leukst bewaar ik voor het laatst, want het unieke van dit spel rust natuurlijk in de vier verschillende spinnenhelden. Deze zijn: de Amazing Spider-Man, de Ultimate Spider-Man, de 2099 Spider-Man en de Noir Spider-Man. Elke Spider-Man heeft zijn eigen speelstijl en ontwerp gekregen in Spider-Man SD. Zo zul je in het 2099 universum door een neonverlichte stad vliegen, terwijl je door de schaduwen in het 1933 van Noir sluipt en vijanden uitschakelt door ze te verrassen. Ultimate en Amazing verschillen niet zoveel van elkaar, maar beide universa hebben een wat meer “cartoony” uiterlijk. Van alle universa springt het Noir er natuurlijk het meest uit, maar helaas is dit ook het meest gemankeerde deel van het spel. Het Noir universum lijkt geïnspireerd door Batman Arkham Asylum, maar wordt speltechnisch nergens zo goed. Vooral de camera is een ramp en het leveldesign is monotoon. Een gemiste kans, die alleen wordt goed gemaakt door de afwisseling met de andere universa.

Conclusie
Spider-Man SD is geen baanbrekend spel. Op technisch vlak zitten er kleine foutjes in; zo zijn er de cameraproblemen en blijft Spider-Man regelmatig steken in de omgeving. Misschien komt het doordat elk universum zijn eigen ding doet, maar door deze kleine foutjes krijg ik soms het gevoel dat er niet genoeg aandacht aan details is besteed. Hier kijk je gelukkig met gemak doorheen, want Spider-Man SD is simpelweg een ouderwets leuk spel om te spelen. Je kiest een level en een outfit voor je Spider-Man en daarna krijg je een halfuur aan humor en actie voorgeschoteld. Verwacht dus geen Batman Arkham Asylum, ook niet van de Noir levels, en je zult niet teleurgesteld worden. Voor de diehard fans zijn er ook nog biografieën en geheime verzamelobjecten in het spel verstopt, maar ik vrees dat de meeste mensen dit spel één keer met veel plezier zullen doorkruizen en daarna in de kast leggen. Tien uur speelplezier, een aardig verhaal, veel spinnenactie en nog meer bijdehante opmerkingen, dat is wat er op deze disc staat. En dat vind ik een ruime acht waard.

Deze game is gereviewed door Jeroen Knop