Nostra International, een bedrijf gevestigd in Israël, heeft een zekere Daemon Curry als bedrijfsleider. Dit bedrijf zorgt voor levensmiddelen, biochemie en noem maar op. Maar meneer Curry is al van jongs af aan in de ban van Nostradamus… En dat zal de mensheid geweten hebben, hij is onder andere aansprakelijk voor oorlogen in Irak, moorden van presidenten, vergiftiging van priesters, en nog meer van dat gedoe. Maar aangezien hij in de ban is van Nostradamus gelooft hij in de ondergang van de wereld, en heeft hij moordenaars en spionnen opgezet over de gehele wereld. Deze zullen ervoor zorgen dat de wereld ook werkelijk ondergaat, en zo zal hij de koning worden van de wereld en zal de rest zijn slaaf worden. Maar dat buiten de Internationale Spionage Dienst gerekend waarvan jij deel uitmaakt, zij zullen alles op alles zetten om Curry te stoppen. Ze hebben namelijk hun G-6155 Interceptors. Dit is een auto met echt alles erop en eraan, van wapens tot boordcomputers en van transitiemogelijkheden tot identificatieanalyseurs. En je raadt het al, gedurende dit spel bestuur jij zo’n wagentje om de wereld uit de handen van Daemon Curry te redden.
Als je de game opstart zie je allerlei foto’s op je scherm van deze wagen met goede muziek op de achtergrond. Maar laat je niet afleiden door dit mooie introfilmpje, want de game zelf is niet zo mooi. Spyhunter draait dus allemaal rond deze G-6155 Interceptor. Gedurende het spel zul je deze machine besturen, hij kan zowel over de grond als over het water bewegen. Hoe verder je raakt in het spel hoe meer wapens ook tot je beschikking komen, zoals geleide raketten en straalgeweren. Maar daar vormt het eerste probleem zich al, verder raken… Want het is namelijk uitermate irritant dat je werkelijk door alles aan te raken vernietigd kan worden. Ook als je geschoten wordt door auto’s of motors, dat is normaal. Maar dat je kan verliezen door simpelweg over de middenberm van de weg te rijden of door één of andere wegversperring die m’n hond nog kan opstellen, nee sorry, daar kan ik niet mee leven. Als je deze game ooit zelf speelt, zal je merken dat dit de gameplay al voor een groot deel bederft.
In het begin van het spel zal je de mogelijkheid hebben om je profiel aan te maken, hierop worden je verdere spelgegevens opgeslagen. Je kan kiezen om de missies uit te voeren, maar ook om de Arcade Mode te spelen of om met z’n tweeën te gaan knallen. De Arcade Mode gaat echt eindeloos verder, de bedoeling is simpelweg om zolang mogelijk te overleven, dus om niet geraakt te worden door je tegenstanders of om van de gemene middenbermen en obstakels weg te blijven. Deze mode zal niet meteen tot je beschikking staan, eerst zal je alle primary objectives moeten halen in de missies. Naast deze heb je ook nog secondary objectives die je krijgt, deze zijn gelukkig niet nodig om verder te raken in het spel. Als je er op de één of andere bizarre manier in slaagt om al deze objectives uit te spelen zal je de Super Agent Mode vrijspelen, dit zijn alle missies maar dan in een nog moeilijkere vorm.
Als je een missie begint zal je met een auto rondrijden, maar als eenmaal de levenspunten van dit wagentje op de helft komen zal zijn carrosserie voor een deel eraf vallen en zal je veranderen in een motor die stukken zwakker is en ook nog eens minder snel kogels kan afvuren. Je hebt ook geen oneindig veel munitie, als ze eenmaal op is mag je alvast een schietgebedje maken want er zijn gedurende missies veel te weinig extra munitie icoontjes te vinden en veel te veel vijanden die je willen afknallen. Opletten geblazen dus hier. Ook is er een mode om met z’n tweeën te gaan spelen, het zal niet de bedoeling zijn om elkaar af te knallen. Nee op de één of andere manier is Midway erop gekomen om kippen af te gaan knallen… Jawel je leest het goed, kippen… Hoeveel inspiratie ze hiervoor nodig hadden weet geen mens maar het is dus de bedoeling om meer kippen af te knallen dan je tegenstander. Ook zijn de kippen bijna net zo groot als je auto, wat er hier gebeurd is wil geen mens weten.
Grafisch gezien heeft Midway geprobeerd van Spyhunter een mooi uitziende game te maken, het is ze voor een deel gelukt. Ik moet toegeven dat de voertuigen er aardig uitzien, het enige nadeel is het landschap waarin je rondrijdt, dit is namelijk nogal kaal. Met hier en daar een boompje ben ik niet bepaald tevreden. De muziek daarentegen van de game is wel zeer goed, ophitsende beats zullen ervoor zorgen dat dit aspect de sterkste kant van de game wordt, wat zeker niet de bedoeling was. Ook zitten er voice actings in de game die goed geslaagd zijn, maar wat is een game nu als hij goede muziek heeft maar een slechte gameplay? Want het spel speelt nu eenmaal niet lekker, daardoor ga je hem ook niet snel meer uit de kast halen eenmaal je er bent op uitgekeken (en geloof me, dat gebeurt aardig snel).
Conclusie:
Spyhunter kon een goede game worden, maar jammer genoeg is hij dat helemaal niet geworden. De gameplay is simpelweg slecht, de graphics kunnen ermee door, deze game zijn sterkste punt is de muziek. Maar wie koopt er nu een game voor de muziek? Juist, heel weinig mensen. Ik raad iedereen aan om de game heel mooi te laten liggen in de winkel, want hij is nog geen paar euro’s waard. Sorry Midway, deze game kon veel beter.
Oordeel Spy Hunter (GBA)
- Graphics
62 - Gameplay
28 - Originality
- Sound
87 - Replay
40 - Eindcijfer 39